2013

What i did this past year?

I made me one of these!

 

 

Een zoontje.

De compleetmaker van ons gezin.

 

 

 

2013 eindigt, en zo ook onze baby-making-fase.

Definitief afgerond!

We laten de baby's, huilperiodes, slapeloze nachten en vele scheve scheten achter ons.

We kijken niet meer achterom, het is voorbij...dat heftig jaar.

Heerlijk, prachtig maar bij tijden ontwrichtend lastig en vooral doodvermoeiend.

 

Vanaf 2014 leggen wij ons toe op lachen, dankbaar zijn, vergeten hoe het is geweest en vooral het opvoeden van de twee varkens.

Want er is nog werk aan.

Met twee woorden spreken, zonder morren groenten eten, niet naast de pot pissen, braaf slapen, speelgoed delen en niét, niét op elkaar slaan.

Daar zullen we wel een jaartje zoet mee zijn.

We kijken er naar uit, naar 2014.

May the gods of sleep be with us!

Oh boy!

 

 

 

This is how we (d)rol(l)

Eerst het proper nieuws.

Het samen slapen van de jongens is een hit.

Niet alleen omdat ik nu een sportkamer heb en 24/7 aan mijn kleren kan, maar vooral omdat ze het zelf heerlijk vinden!

Verne gaat een uurtje na Jasper slapen en meestal wordt de jongste aap daarbij niet wakker. Soms eens wel en dan zetten ze het op een tetteren en schateren. Er wordt ook wel eens wat gekeeld, maar gedeelde smart is halve smart dus vallen ze allebei al stil binnen enkele minuten. Wij zitten ook niet met het schuldgevoel zoals wanneer er eentje moederziel alleen op een kamertje ligt te balken.

We hebben de bedjes ook lekker dicht bij elkaar gezet, zodat ze aan elkaar kunnen en Jasper 's nachts zijn broertje ziet. Dat leek mij wel zo gezellig.

Voortaan hokken de jongens samen.

Het is beslist.

 

 

 

Klein Jaspertje kan intussen perfect handjes klappen als er ergens een bravo weerklinkt. Handjes draaien en indiaantje nadoen zijn de volgende vaardigheden op de planning. Maar niks lijkt voor meteen, ook stappen niet. Jasper vult zijn dagen liever vrolijk met kot afbreken, kloppen met gevarieerde toebehoren die liefst veel geluid maken, meubelstukken verhuizen op piepende en krassende wijze, eetbaarheid uittesten van alles wat er zwart/mannelijk/technisch uitziet, vervaarlijk klimmen op al wat zich aandient en breed glimlachen.

Geen blik blijft onbeantwoord.

Soms klinkt er al eens een 'meme' of jammert hij mahmahmahmah als ik de deur uitga, maar meestal is het gewoon 'papah'. Dus ik geloof dat ik ongeveer toe ben aan bekennen dat de stand alsnog 2-0 is voor Matijs...

Zucht.

Kleine stinkerds alletwee...dat was niet de afspraak! Al dat indoctrineren en zonder resultaat...schande.

 

 

 

Verne tot slot...wie hier regelmatig komt lezen weet dat we met een number-two-situation zitten....of zaten!

Twee weekends geleden belandde er al eens een noest uitgeperste schilfer in de wc en er ik kreeg eens op een dinsdagavond een sms van Matijs dat er een klein bolletje in het potje lag. Maar het echte werk...dat bleef uit.

De angst leek te minderen maar de goesting om mee te werken nam maar niet toe.

Stark denial.

Verne, moet jij kaka doen?

'Neeeeeeuuuuunnnnn! Verne moet niét kaka doen! Mama flink beetje daar gaan beetje keuken spelen! Ikke niét kaka doen!'

Maar intussen wel dergelijke bekken trekken (en accidenten doen):

 

 

Meter Amelia kwam aanzetten met een adventkalender van playmobil...elke welgeplaatste perspoging leverde een open vakje en dus geschenkje op. Het motiveerde hem slechts matig maar beetje bij beetje zijn we er nu precies toch geraakt!

Vanochtend vroeg de kleine aap zijn potje, stak zijn broek af en produceerde een doffe plof. Gevoeg gedaan! Doelbewust, op vraag en nog op de juiste plek ook.

Het lijkt een bagatel, maar dat is heus niet niks voor zijn kleine hoofdje.

Het voelen opkomen, durven toegeven, op tijd zijn...allemaal struikelblokken.

Glunderen dus!

En iedereen doen komen kijken.

Al een chance dat Jasper 'bravo' kan doen tegenwoordig of er was niet genoeg spel van gemaakt!

 

 

So this is how we roll.

 

Het zijn twee brave kindjes. Ik zou geen andere kindjes gewild hebben.

 

 

 

Kinderarbeid-dienstencheques.

Twee weken vakantie, dan kan ik wel wat hulp in het huishouden gebruiken.

Voorlopig zijn ze nog gratis te motiveren, de jongens.

Gelukkig maar.

Ik heb mijn geld zelf nodig, het zijn niet voor niets bijna solden!

 

De taakverdeling:

Jasper is compleet 'into food'.

Eetbaarheid niet noodzakelijk vereist, een vetplantje van tijd tot tijd gaat er ook vlot in.

Hem plaatsten we dus in de keuken, logischerwijs.

Vooralsnog weinig lekkers gekregen, enkel afgesabbelde koekjes.

 

Ik denk er nu over na hem in te zetten als stofzuiger.

Stevig potentieel, dat kind!

 

 

 

 

Verne is over een paar dagen peuter-af dus die kan kleutergewijs al wat zwaardere taken aan.

En hij vervult ze dolenthousiast.

'Boodschappeke doen', zoals hij het zelf zo mooi zegt.

Hij verzamelt, laadt in het karretje en plaatst op de rolband zonder enig probleem en zet het rijwiel vervolgens proper terug. Alleen dat betalen...daar durft al eens een gil of een traan weerklinken.

'Die mevrouw pakt ons gerief af'- sort of thing.

We werken eraan!

 

 

 

Voor wie het zich afvraagt: eitjes, bruine suiker, boter, worteltjes, kaas in plakjes, banaantjes en een potje krabsla.

Wij hebben sinds deze blog echt géén geheimen meer!

 

 

 

Let's all overeat now!

 

 

Uit bed klappen.

Nieuw project.

Ter verbetering van de algemene slaapkwaliteit hier in huis testen we het co-sleepen uit.

Dat is van doen, die verbetering.

Niet dat het nog zo rampzalig is als eerst, maar er is ruimte...laat het ons zo formuleren.

 

Matijs en ik slapen ook gewoon gezellig samen, dus waarom zouden die pierkes apart moeten liggen? Dat bedacht ik zo tussen de soep en de patatten. Bij grootmoe en grootva doen ze elke keer gelijktijdig een dut van 3 uur...iets wat thuis de voorbije 11 maand (sinds Jaspers geboorte dus) niet meer is voorgekomen. Zou het aan dat samen slapen liggen?

Hmmm.

Er is maar één methode om dat uit te testen, dus verhuisden we eerder deze avond de bedjes.

 

Jasper zijn pijp was uit om 19u, die van Verne gaat niet uit maar hij vloog in bed om 20u.

Wat vernegezang later klonk omstreeks 20u30 het geluid van twee vrolijke stemmetjes door de babyfoon.

Die hebben het prettig daarboven, zeiden Matijs en ik tegen elkaar en we smulden verder van onze pasta vongole.

Om 21u plots gegil...

Kopstoot zo bleek. De bedjes staan mogelijks iets té gezellig dicht bijeen.

Wat getroost, een drol en een flesje later lagen de twee apen om 21u30 terug in bed.

Momenteel, 22u ongeveer, ligt Jasper volop te fraselen en spelen maar Verne is naar dromenland.

Het fraselen is alvast goed nieuws...Jasper is gelukkig in bed, ook al is hij alleen en wakker.

Dat is zowat de eerste keer. Anders is het slapen of om hulp roepen.

Daar neem ik alvast nota van.

Benieuwd hoe dat verder zal verlopen

 

Ok, onze avond is wat gecomplexeerder dan gewoonlijk...dat samen inslapen zal nog wat moeten wennen.

Maar ik heb er goede hoop op dat ze op deze manier 's nachts minder eenzaam zullen zijn in plaats van om ons of flesjes warme melk vragen.

 

Droomscenario: broertje A wordt wakker, ziet broertje B liggen en besluit daarom niet om zijn ouders te gillen maar slaapt rustig en gerust terug in zonder broertje B wakker te maken. Enkele uren later hetzelfde scenario maar dan beginnend bij broertje B. Moeder en vader slapen als roosjes de nacht door, worden geweldig opgewekt wakker en vrijen (conform de statistieken) twee-à driemaal weeks de pannen van het dak wegens acuut energie-overschot nog voor de wekker gaat.

Een gematigder scenario mag ook.

Elke verbetering is welkom!

 

 

Bij gebrek aan geschikt beeldmateriaal, een plaatje van de jongens en omie!

 

 

Kerstmisboom

Ik word al eens uitgemaakt voor kerstseut.

Door bepaalde Katrienen in mijn leven althans.

Omdat ik geen boom zet.

 

Ik ga daar niet echt mee akkoord...ik ging al voor deze 2D versie en dit kartonnen exemplaar.

Maar die blijken niet mee te tellen wegens geen echte bomen, geen lichtjes, geen ballen, geen glitters en geen andere tralala.

Daarom gaf de bovengenoemde Katrien mij vorige jaar voor mijn verjaardag lichtjes cadeau.

Preventief.

Ik verjaar in september...

 

 

Dit jaar sieren die lichtjes voor het eerst een echte den.

Kerstboom noemt men dat dan.

Tenzij je Verne heet, dan is het een kerstmis en na lang onderhandelen ook wel eens een kerstmisboom. Want dé enige echte 'kerstboom' is de boom van Moeke An (grote tekening die in de crèche aan het raam hangt).

"Neen, mama. Dat is niet kerstboommmm! Dat is een Kerstmis. Kerstboom is bij Oeke An! Dat is niet goed hoor mama."

De 'gij-dwaze-gij' intonatie moet je er zelf bij bedenken.

 

 

Aangezien wij al genoeg brol stockeren die maar enkele dagen van de 365 van stal mag, besloot ik geen ballen-gamma in te slaan. Weer een zak rommel gespaard.

'Wat hebben we in huis dat ik aan een touwtje kan hangen en niet breekbaar is?', dacht ik.

En toen hing ineens de voltallige collectie Schleichdieren in de boom.

Toch nog handig, zo een hamsterend lief.

 

Het ziet er nog ok uit vind ik.

Alleen jammer dat de boom scheef staat.

Dat is enkel en alleen mijn schuld.

Weerom: toch nog handig, zo een tuinierend lief.

Als hij niet ziek is althans.

 

 

 

 

De boom.

Past wel bij ons...een lichtjes ontregelde boom voor een zootje ongeregeld.

 

 

 

Katrientje: your lights are shining bright. Knipoog.

xxx

 

Mastermind

Relatieve stilte in blogland, ik weet het. Ik heb een goed excuus.

Er komt hier maar geen eind aan het gebraak. Echt.

Matijs is aan de beurt.

Gelukkig vind hij wél tijdig de weg naar een emmer.

 

Ik neem aan dat al dat ziek zijn betekent dat we allevier kerngezond de vakantie ingaan.

Ik ben de enige die nog risico loopt...en ik zal de kosmos niet goedgezind zijn als hij/zij mijn vakantie verknalt.

So be warned, kosmos!

 

Ik compenseer het overmatige gehuisvrouw alvast met extra dosis aandacht voor wijverijen als daar zijn: nagels lakken, lezen en bakken.

Dat helpt hoor...wat tegengas geven. Het doet me denken aan de single dagen waarin ik, met de muziek loeihard en een handdoek op mijn hoofd gerold, uren beauty-farmde in mijn ondergoed. Heerlijk.

So thanks Elfi...je boek heeft het meisje in mij geprikkeld!

Al heb ik spek en eieren toch liefst tussen mijn bagel, wat geometrisch gehannes met kleurtjes maakt mij én mijn nails inderdaad happy!

 

 

De kinderen...deze blog gaat over de kinderen.

Juist.

Kuch.

 

Verne is intussen uitgeziekt en terug springlevend.

Hij buigt zich over een aantal moeilijke kwesties:

 

• Als Sinterklaas een rode hoed draagt, kabouter plop eveneens en nu ook nog eens de kerstman...hoe weet je dan als kind in godsnaam het verschil? C'mon people!
• Een kikker kwaakt al...waarom kwaakt een eend dan ook? Kunnen die voor de duidelijkheid geen verschillend geluid kiezen? Duh!
• Ik ben Verne, een jongen. Ik heet blijkbaar, naast gewoon Verne, ook nog De Jonghe. Op welke manier is dat anders dan Verne de jongen? Verne De Jonghe de jongen slaat echt op niks.
• En als ik mama al mama noem en zij bovendien Soetmin heet, waar komt die Demedts dan in het verhaal? Mama Soetmin is gewoon een meisje, geen Demedts. Toch?
• Waarom zeggen ze in de filmpjes op de computer car tegen auto, steamboat tegen stoomboot en heten wielen er wheels? Het is wielen, niet wiels.
• Dat met die kaka en dat potje...ik ga gewoon niet akkoord. Mijn systeem met de pamper werkt prima...dus laat mij nu toch eens met rust! Jasper mag dat toch ook?
• School....dat is toch waar ik vorige keer met grootmoe heen ging en waar de sint kwam? Hoezo de sint is daar niet meer!? Ik wil naar school, naar de sint nondedzju!

En er is nog zo veel meer!

Zijn koppetje heeft een volgend level geopend, lijkt het wel.

Kleuterlevel.

Hij stelt alles in vraag en niks is nog zomaar evident.

Er moet een reden zijn, en een goeie.

 

 

Jaspernieuws dan.

• Jasper blijft hangen op twee tandjes onderaan. Ze groeien verder en verder uit en worden vooralsnog niet getemd door tegenstanders op de bovenste rij. Niet dat dat hem tegenhoudt...hij bijt vlot door alles wat in zijn vizier verschijnt. Karton, rubber, de stof van zijn mouw, moedervlees. Allemaal no problem!
• Er klinkt, zeer vaag, een 'mama' en een 'papa' door zijn gebrabbel heen. Ikzelf twijfel nog of ik hoor wat ik hoor, maar Matijs is er stellig van overtuigd dat het kind spreekt. Either way, binnenkort kennen we hier in huis de winnaar van wedstrijd twee: Verne heeft maanden ge-papa-d voor er een mama aan de beurt was, dus de stand is 1-0. Ik ben Jasper al maanden aan het bewerken met mama-indoctrinatie-sessies...ik leef in goede hoop. Volgens mij ziet hij mij liefst, en zal 'mama' dus ook eerst de eer te beurt vallen. Fingers crossed.
• Gisteren was Jasper 11 maand. Hij stapt nog niet en is daarmee officieel achter op zijn broertje. Nu ja. Wat heet achter natuurlijk, want waar Verne nauwelijks of niet heeft gekropen, sjeest Jasper het huis door op zijn handen en knietjes of enkel knietjes. Hij hoeft dus niet echt te leren stappen, wat voortbewegen betreft. Want dat heeft hij, letterlijk en figuurlijk, reeds onder de knie.
• Jasper is chronisch happy. Het is ongelooflijk dat de gekwelde baby van toen hetzelfde kind is als de goedlachse breedsmoel die we nu in huis hebben. I couldn't be more thankfull.

 

 

 

 

Het is fijn een pepijn te zijn.

Vrijdagnamiddag kwam de Sint in de crèche waar Verne en Jasper zo goed verzorgd worden elke dag.

Matijs speelde fotograaf van dienst...dus speciaal voor moeke An, nonkel Lieven en de ouders van de andere kindjes hierbij de link naar het fotoalbum. Klik klik!

We hopen dat we alle kindjes getrokken hebben...

De Sint in het Pepijntje — de fotootjes.

 

Zwartepietenstijl.De gevreesde gangnam-move is nu al in the house.De waarschuwers van vorig jaar krijgen dus gelijk...bij je eigen kind is het wél grappig.

 

Baarden, boten en braken.

Note to self: ik koop nooit nog sinterklaassnoep. Tegen dat 'de dag' er is, zitten je keukenkasten toch al vol met gekregen cacaofantasieën, nicnacjes met of zonder toef en mariabeeldjes.

We komen, denk ik, toe tot Pasen nu.

 

Soit.

De passage van de goedheiligman was een groot succes.

Eerst op de school waar Verne in januari start, vervolgens in de crèche, dan bij grootmoe en grootva, bij de peeties, bij omie en opa en uiteraard nog gewoon thuis ook.

Pleasure overload!

 

Gelukkig waren alle cadeautjes van de Sint een beetje op elkaar afgestemd zodat Jasper naast een erg populaire beertjestol en een stapeltoren een hele kerst-outfit samensprokkelde. Verne zag zijn treinenimperium gigantisch uitbreiden met niks dan compatibele stukken.

Wat een organisatorisch talent is die oude man toch!

 

Jammer genoeg bracht het feestweekend niet alleen cadeautjes en snoep maar ook vuile beestjes met zich mee.

Verne heeft zich een ongeluk gebraakt op alle onhandige plekken behalve zijn bed.

Zetel, auto, tapijt...check/check/check.

Jasper heeft ook een beest beet, maar slaapt het van zich af in plaats van zure geuren te verspreiden.

Nachten van minstens 14uur (met flesjes) en dan nog dutjes van 2uur tussenin.

Hij is met moeite wakker dus.

Dat is werkelijk nooit gezien.

Feest!

Geweldig praktisch als je continu met emmers, dweilen en fébrèze in de weer bent.

 

Straks ben ik nog ontspannener en uitgeruster na een weekend zieke kinderen dan na een weekend gezonde amokmakers.

Stel je voor.

 

 

Sinterklaas thuis 2014 from Soetmin demedts on Vimeo.

 

 

 

Rode lap_Who needs angora when there is merino anyway!?

Af en toe spelen er zich hier familiedrama's af.

Zoals die keer dat ik mijn geliefde gele giletje kwijt was.

Kot op stelten.

Maanden naar gezocht.

Het bleek uiteindelijk door de poetsvrouw netjes in de kast te zijn gelegd. Jammer genoeg wel tussen de 2 pijpen van een winterse pyjamabroek waardoor ik uiteraard al twee andere gele substituut-giletjes had toen ik het oorspronkelijke terugvond.

Tjah.

 

 

Als Matijs weer eens een kledingstuk voor vermist verklaart ontgaat elke vorm van paniek mij...Matijs kan echt niet zoeken. Dus 9 keer op 10 ligt het item gewoon op zijn plaats in de kast, de andere keer in de wasmand.

'Kwijt' betekent bij Matijs ongeveer zoveel als 'al lang niet meer gezien'. Voor iemand die altijd het bovenste van de stapelt plukt is dat wel een probleem.

Die crisissen zijn altijd snel verholpen.

Vorige week sloeg de paniek echter weer toe: ik had nog maar net de loftrompet afgestoken over de rode muts die een tante ons cadeau gaf voor Vernes geboorte, of het ding bleek verdwenen!

Het was meegegaan naar de Ardennen en bleek te terugtocht niet te hebben overleefd.

Drama.

 

You see...het betreft niet gewoon een 'ding'.

Het gaat hier om een muts met emotionele waarde.

(Niet lachen, zo'n zaken bestaan. Ik ben zeker dat ik niet alleen ben!)

1. Vooreerst is het een geweldig mooie zachte muts in een diep rode kleur die op menig foto staat en mijn kindjes beeldig gaat. Reden genoeg om ze na gebruik niet tweedehands te verkopen maar regelrecht toegang te verlenen tot de 'childhood-treasure-box' van de jongens, die enkel het mooiste en het dierbaarste bevat.
2. Ten tweede is het een bivakmuts, iets wat ik als kind zelf haatte en ik heb indertijd ongetwijfeld gezworen dat ík míjn kinderen dat nóóit zou aandoen. Bemerk de klemtonen, ik was dat soort kind. De muts staat dus dik symbool voor het feit dat we vroeg of laat allemaal in onze moeders veranderen. Oscar Wilde had gelijk.
3. Bovendien komt de muts van een erg goede thuis... 'b i e q'. Ze is handgebreid door Peruviaanse madammekes die daarmee een degelijk uurloon verdienen, in opdracht van een Nederlands brei-gek madammeke dat van haar passie haar beroep maakte. I will take that over massa-productie-aan-hongerlonen any day!
   

Maar de muts bleek dus vermist. En uitverkocht, dat ook nog.

Alvorens de strijd op te geven en het rouwproces zijn natuurlijke gang te laten gaan besloot ik, Soetminnerwijs, de boel te forceren. Ik zocht op tweedehandssites, contacteerde bieq via etsy/facebook/mail en postte mijn vraag op relevante facebook-groepjes.

Toen wachtte ik op resultaat.

Tuptup.

Dan kwam de dag dat ik mijn groene jas nog een keer droeg na een poos de zwarte te hebben gedragen en dus van sjaal wisselde. And lo and behold! De muts!

Vakkundig verstopt in mijn enorme bruine sjaal die, inderdaad, laatst gedragen werd op de trip richting Ardennen.

Vreugdedans!

Een ezel stoot zich dus wel degelijk twee keer aan dezelfde steen...

De volksmond heeft ongelijk.