Rode lap_Who needs angora when there is merino anyway!?

Af en toe spelen er zich hier familiedrama's af.

Zoals die keer dat ik mijn geliefde gele giletje kwijt was.

Kot op stelten.

Maanden naar gezocht.

Het bleek uiteindelijk door de poetsvrouw netjes in de kast te zijn gelegd. Jammer genoeg wel tussen de 2 pijpen van een winterse pyjamabroek waardoor ik uiteraard al twee andere gele substituut-giletjes had toen ik het oorspronkelijke terugvond.

Tjah.

 

 

Als Matijs weer eens een kledingstuk voor vermist verklaart ontgaat elke vorm van paniek mij...Matijs kan echt niet zoeken. Dus 9 keer op 10 ligt het item gewoon op zijn plaats in de kast, de andere keer in de wasmand.

'Kwijt' betekent bij Matijs ongeveer zoveel als 'al lang niet meer gezien'. Voor iemand die altijd het bovenste van de stapelt plukt is dat wel een probleem.

Die crisissen zijn altijd snel verholpen.

Vorige week sloeg de paniek echter weer toe: ik had nog maar net de loftrompet afgestoken over de rode muts die een tante ons cadeau gaf voor Vernes geboorte, of het ding bleek verdwenen!

Het was meegegaan naar de Ardennen en bleek te terugtocht niet te hebben overleefd.

Drama.

 

You see...het betreft niet gewoon een 'ding'.

Het gaat hier om een muts met emotionele waarde.

(Niet lachen, zo'n zaken bestaan. Ik ben zeker dat ik niet alleen ben!)

1. Vooreerst is het een geweldig mooie zachte muts in een diep rode kleur die op menig foto staat en mijn kindjes beeldig gaat. Reden genoeg om ze na gebruik niet tweedehands te verkopen maar regelrecht toegang te verlenen tot de 'childhood-treasure-box' van de jongens, die enkel het mooiste en het dierbaarste bevat.
2. Ten tweede is het een bivakmuts, iets wat ik als kind zelf haatte en ik heb indertijd ongetwijfeld gezworen dat ík míjn kinderen dat nóóit zou aandoen. Bemerk de klemtonen, ik was dat soort kind. De muts staat dus dik symbool voor het feit dat we vroeg of laat allemaal in onze moeders veranderen. Oscar Wilde had gelijk.
3. Bovendien komt de muts van een erg goede thuis... 'b i e q'. Ze is handgebreid door Peruviaanse madammekes die daarmee een degelijk uurloon verdienen, in opdracht van een Nederlands brei-gek madammeke dat van haar passie haar beroep maakte. I will take that over massa-productie-aan-hongerlonen any day!
   

Maar de muts bleek dus vermist. En uitverkocht, dat ook nog.

Alvorens de strijd op te geven en het rouwproces zijn natuurlijke gang te laten gaan besloot ik, Soetminnerwijs, de boel te forceren. Ik zocht op tweedehandssites, contacteerde bieq via etsy/facebook/mail en postte mijn vraag op relevante facebook-groepjes.

Toen wachtte ik op resultaat.

Tuptup.

Dan kwam de dag dat ik mijn groene jas nog een keer droeg na een poos de zwarte te hebben gedragen en dus van sjaal wisselde. And lo and behold! De muts!

Vakkundig verstopt in mijn enorme bruine sjaal die, inderdaad, laatst gedragen werd op de trip richting Ardennen.

Vreugdedans!

Een ezel stoot zich dus wel degelijk twee keer aan dezelfde steen...

De volksmond heeft ongelijk.