Eerst het proper nieuws.
Het samen slapen van de jongens is een hit.
Niet alleen omdat ik nu een sportkamer heb en 24/7 aan mijn kleren kan, maar vooral omdat ze het zelf heerlijk vinden!
Verne gaat een uurtje na Jasper slapen en meestal wordt de jongste aap daarbij niet wakker. Soms eens wel en dan zetten ze het op een tetteren en schateren. Er wordt ook wel eens wat gekeeld, maar gedeelde smart is halve smart dus vallen ze allebei al stil binnen enkele minuten. Wij zitten ook niet met het schuldgevoel zoals wanneer er eentje moederziel alleen op een kamertje ligt te balken.
We hebben de bedjes ook lekker dicht bij elkaar gezet, zodat ze aan elkaar kunnen en Jasper 's nachts zijn broertje ziet. Dat leek mij wel zo gezellig.
Voortaan hokken de jongens samen.
Het is beslist.
Klein Jaspertje kan intussen perfect handjes klappen als er ergens een bravo weerklinkt. Handjes draaien en indiaantje nadoen zijn de volgende vaardigheden op de planning. Maar niks lijkt voor meteen, ook stappen niet. Jasper vult zijn dagen liever vrolijk met kot afbreken, kloppen met gevarieerde toebehoren die liefst veel geluid maken, meubelstukken verhuizen op piepende en krassende wijze, eetbaarheid uittesten van alles wat er zwart/mannelijk/technisch uitziet, vervaarlijk klimmen op al wat zich aandient en breed glimlachen.
Geen blik blijft onbeantwoord.
Soms klinkt er al eens een 'meme' of jammert hij mahmahmahmah als ik de deur uitga, maar meestal is het gewoon 'papah'. Dus ik geloof dat ik ongeveer toe ben aan bekennen dat de stand alsnog 2-0 is voor Matijs...
Zucht.
Kleine stinkerds alletwee...dat was niet de afspraak! Al dat indoctrineren en zonder resultaat...schande.
Verne tot slot...wie hier regelmatig komt lezen weet dat we met een number-two-situation zitten....of zaten!
Twee weekends geleden belandde er al eens een noest uitgeperste schilfer in de wc en er ik kreeg eens op een dinsdagavond een sms van Matijs dat er een klein bolletje in het potje lag. Maar het echte werk...dat bleef uit.
De angst leek te minderen maar de goesting om mee te werken nam maar niet toe.
Stark denial.
Verne, moet jij kaka doen?
'Neeeeeeuuuuunnnnn! Verne moet niét kaka doen! Mama flink beetje daar gaan beetje keuken spelen! Ikke niét kaka doen!'
Maar intussen wel dergelijke bekken trekken (en accidenten doen):
Meter Amelia kwam aanzetten met een adventkalender van playmobil...elke welgeplaatste perspoging leverde een open vakje en dus geschenkje op. Het motiveerde hem slechts matig maar beetje bij beetje zijn we er nu precies toch geraakt!
Vanochtend vroeg de kleine aap zijn potje, stak zijn broek af en produceerde een doffe plof. Gevoeg gedaan! Doelbewust, op vraag en nog op de juiste plek ook.
Het lijkt een bagatel, maar dat is heus niet niks voor zijn kleine hoofdje.
Het voelen opkomen, durven toegeven, op tijd zijn...allemaal struikelblokken.
Glunderen dus!
En iedereen doen komen kijken.
Al een chance dat Jasper 'bravo' kan doen tegenwoordig of er was niet genoeg spel van gemaakt!
So this is how we roll.
Het zijn twee brave kindjes. Ik zou geen andere kindjes gewild hebben.
9 opmerkingen:
Ik sliep vroeger ook samen met de zus, goeie zet ;)
enne... ik ga dat onthouden voor later ;)
Wederom een leuk stukje :)
haha... volgens wat ik lees is jasper een groot geweld en een ferm lawijt met een eeuwige glimlach? doet me enorm hard denken aan mijn eigen zoontje (10,5maand), misschien moeten we ze eens in contact brengen ;-)
Bij ons slapen de twee jongste ook al altijd samen. Maar dat is van moeten, te weinig plaats! Als de ander er niet is, dan zijn ze bang! Groetjes Hilde
Doen! Ze gaan liever slapen, huilen niet meer of slechts heel kort en lachen zich een kriek. Volgens mij een goeie zaak voor de hechting!
Grijns, dank je!
Het is een kleine hooligan, maar dan ééntje met een goddellijk totje!
Ze kunnen samen een zelfhulpgroepje voor minimonsters beginnen!
En is de oudste dan niet eenzaam?
Een reactie posten