Huisvuil.

Bloggen, dat is handig.

Veel werk misschien, dat ook. Maar over zelfopgelegde taken zwijgen we.

Zeer handig.

Want de bloggende moeder trekt foto's, veel foto's.

 

 

 

Zo ontdekte de bloggende moeder vanochtend dat zij #dingendiefijnzijn-end (check Instagram) een heleboel rotzooi onder de koelkast had liggen.

Dat zij die vuiligheid ten toon had gespreid met de hele online wereld liet de moeder even in het midden.

'Weer een plek in huis ontdekt die ongeweten dichtslibt met stof, uitgevallen grijs haar, afgesabbelde koek, plastic krijgertjes en what not!' bedacht ze gelaten en zuchtte.

Zij liet de rotzooi voor wat hij was, sloeg hem op in haar denkbeeldige takenlijst en ging eerst die andere ramp te lijf, zichzelf.

Prioriteiten stellen.

Het was per slot van rekening al 11u, zij was nog ongekleed en er moest die middag gelunched worden. Gelukkig was het kind al proper.

Lunch. Hip!

Want het is niet omdat zij nu kinderen heeft dat ze het werkwoord 'lunchen' niet meer kent, de blogmoeder.

Geen fotomoment laat zij ongemoeid, geen kans ongegrepen.

De slons die zij op dat moment nog was werd onder handen genomen.

Het niet-vers-gewassen haar werd getemd met de stoom-stijltang, het fletse gezicht snel wat verfraaid, de kleding van gisteren licht ongestreken van de trapleuning geplukt. Het is winter, er gaat een jas boven. Who cares!?

 

 

Lunch, klik klik, alweer twee plaatjes voorraad.

Zij voelde zich voldaan, de blogmoeder.

 

 

Ze kwamen thuis, de moeder nog steeds proper de zoon vuiler dan vuil. En bekaf vooral, dus zij liet op de oprit de vuile zoon even verder dutten in de wagen.

Een gestolen moment, zo besefte de moeder. Dus zij vatte de bovenste taak op haar waslijst aan, de koelkastkarwij. Met de stofzuiger in aanslag, op handen en genylonkousde knieën, de tong uit de mond.

Ten aanval!

 

 

Zeven letters van het magneetalfabet, een stickygrammetje, het woord 'ongenoegen' van de koelkastpoëzie en de reeds lang vermiste binnenmachinerie van een (bij vader én zoon) populair treintje.

Wat er tussen die voorwerpen plakte en zweefde zoog zij snel weg, bewijsmateriaal vernietigend alsof er nooit wat had gelegen.

 

'Als later vanavond de man van huis zal wederkeren, zal dat plekje onder de koelkast niet het enige zijn dat blinkt!' bedacht de moeder zelfvoldaan en grijnsde.

Zij ging zitten, zette zichzelf een potje thee en schreef alweef een postje blog.