Vélomanie

Vorig jaar belandden we op spoed op Pasen, dat vonden 'we' niet eens zo erg.

 

Neen, dat klinkt niet goed.

Laat het mij anders zeggen.

 

Vorige jaar belandden we op spoed op de dag van De Ronde Van Vlaanderen, dat vonden 'we' een ramp. Zo erg dat zelfs de geluidsloze televisie in de wachtzaal geen soelaas bood. 'We' weigerden te kijken.

 

 

Om maar te zeggen hoe belangrijk het was dat de koers vandaag wél kon bekeken worden.

Vandaag bestond mijn taak dus vooral uit het entertainen van de kinderen, vaders blikveld tussen zetel en tv vrijhouden en met belegde broodjes aanrukken.

Ik heb dat goed gedaan, al zeg ik het zelf.

Moeder was een keer een brave huisvrouw.

Jasper sliep tussen één en half drie, Verne viel in slaap een half uurtje voor de aankomst en ook Jasper lag op het moment suprême boven in bed een flesje te drinken.

Iedereen happy ten huize Asper, behalve ik dan daar ik mij sinds drie weken verplicht zie te supporteren voor verliezer Tom Boonen hoewel ik eigenlijk stiekem een beetje een hekel aan hem heb.

Nuja, het trauma is verwerkt.

De wederhelft, die trouw voor Cancellara duimt, lacht breed.

 

 

Matijs, wielrenfanatic extraordinaire, is uiteraard dolenthousiast dat hij zichzelf een mini-pelotonnetje heeft gekweekt.

Aan een dochter heb je hoogstwaarschijnlijk niks, toch niet op dat vlak.

Hij is echter als de dood dat hij later zijn zondagnamidagen zal moeten slijten in de zijlijn van een drassig voetbalveld.

Dus krijgen de jongens 'De Koers' hier met de paplepel ingegeven.

Mij verblijdt het vooruitzicht op eenzame zondagochtenden, als alle levende zielen hier in huis in lycra op een smal zadel de velden intrekken en ik ongemoeid mijn nagels kan lakken.

Dat zullen schone tijden zijn!

 

 

Verne in café De Flandrien.

 

 

 

Jasper in suitable attire.