Doen jullie dat ook?
Geef toe, jullie doen dat ook..
Kom op, beken.
Wat dan?
Wel.
Dus.
Rampscenario's bedenken.
Het is te zeggen, ik bedenk ze niet echt zelf, mijn hoofd doet dat.
Instinctief.
Het is niet zo dat ik gezellig ga zitten om wat te mijmeren over alle onheil dat mij mogelijks nog kan overkomen.
Dat zou grenzen aan hysterie, dramaqueenitis en zelfmedelijden.
Het is niet 'ik'.
Het is mijn hoofd waardoor er ineens, in een fractie van een seconde, een beeld flitst. Of een droom 's nachts waar mijn bewustzijn geen enkele schuld aan treft.
Ze leven een eigen leven, die rampscenario's.
Ik ben al sinds de wieg van het zorgeloze type. Carpe diem, en wat tegenzit onderweg lossen we ook wel weer op...geen klassieke doemdenker dus.
Maar dan, tijdens de zwangerschap van Verne, staken er plots ferme hormonale dromen de kop op.
Echte nachtmerries, vanalles ging er mis met mijn kind.
Dus bij het ontwaken dook ik meteen de literatuur in en zocht op hoe ik die ene situatie van vannacht kon voorkomen of vroegtijdig herkennen.
Logisch, dacht ik daarbij. En ook handig...de natuur bereidt mij voor op wat komt.
Ingenieus systeem.
Tikkeltje intensief misschien maar ingenieus.
Dus had ik volop dromen over de baby-op-komst die van de commode viel en hersenschade opliep, de baby die stikte, de baby die een hersenvliesontsteking kreeg, de baby die kanker kreeg, de baby die onzichtbare epilepsieaanvalletjes deed, Matijs die schielijk overleed en ik die desondanks alles kordaat doorpeerde met de baby.
En de boer, hij ploegde voort sort-of-thing, maar dan met een moeder.
Toen die baby genaamd Verne uiteindelijk geboren werd en ik de zorgeloze moeder die ik in mezelf gezien had bleek, bleven de dromen toch komen. Tiens. Ondanks de hormonen die hun evenwicht hervonden.
Meer nog, er kwamen ook flitsen bij.
Plots, midden in een zorgeloos moment...'flashhhh': Verne tussen de wielen van een auto, 'flashhhh' : Verne valt van een balkon, Verne wordt gekidnapt in de supermarkt, Verne en zijn buggy rollen ongecontroleerd de Sint-Michielshelling af en storten uiteraard te pletter. Flits, flits, flits.
Drama's jong. Drama's.
De imaginaire begrafenissen die ik sindsdien al heb bijgewoond...niet meer te tellen.
Er zijn hier al wat doden gevallen...
En toen kwam de zwangerschap van Jasper.
Weer van dat natuurlijk, of erger nog.
Twee-stress!
Bijvoorbeeld: jonge moeder stapt op de bus met haar 19 maand oude koter en haar boreling. Eens de baby en draagmand in de bus staan wil moeder kleine Verne oppikken maar de deuren sluiten en de bus rijdt weg. Daar staat hij dan...klein kindjemijn moederziel alleen op de stoeprand, hartverscheurend huilend. Terwijl ik met dat nieuwe kind op die verrekte bus zit en de bocht uitrijd!
Je moet weten, de laatste keer dat ik een bus nam moet in 2004 geweest zijn. Dus die droom dient écht tot niets.
Dat soort affaires...daar met je even van bekomen na het ontwaken, ik zeg het je.
Nog zo eentjen: moeder voedt boreling borstgewijs en gaat daar zo in op dat ze vergeet kind 1 te voeden. Ettelijke weken en een uitgemergeld kind later valt de frank: ik ben dat ander kind vergeten eten geven zeg. Shame on me! En iedereen maar schande spreken.
Haha. Tja. De geest, zij is creatief.
Nu de twee jongens min of meer zelfstandig kunnen eten en ik toch al bijna 3 jaar en 1,5 jaar heb bewezen dat ik erin slaag ze in leven te houden, zijn de dromen fel geminderd.
Maar de flitsen blijven. Ik zal niet met mijn kind op een balkon gaan staan, ik ben hypervoorzichtig met warme kookpotten en fornuizen, ik laat ze geen second alleen bij een vijver of een zwembadje en ik check altijd de oprit voor ik achteruit rijd. You never know.
Bij tijden was het lastig, die dromen en flitsen.
Een intense droom is bijna net als iets écht meemaken, zo voelt het eventjes na het wakker worden.
Maar het systeem heeft van mij een waakzame hands-on mom gemaakt.
Ik reageer kordaat en adequaat in noodsituaties want ik ben voorbereid.
Ah ja. Ik heb alles al eens meegemaakt!
Of meer dan eens.
Zoals het Heimlich-manoevre bijvoorbeeld. Dat zocht ik op na een droom en het kwam hier -no kidding- al echt van pas, dat las je al.
So please..beken.
Zeg dat elk deftig moederhoofd scenario's schrijft, rampscenario's.
Ik ben nogal graag een normaal mens, you see.
Een plaatje vinden dat bij dit verhaal past, dat is onmogelijk.
Dan maar plaatjes van de jongens blakend van gezondheid.
Bellenblazend en ontsnappingspoging ondernemend.
40 opmerkingen:
ik heb dat ook
maar wegens geen kinderen niet over mijn kinderen, da's logisch ;)...
Ik heb ze in mindere mate dan jou precies ;)
Ik beken ;-)
Hier ook de flitsen, de bel gaat en in een flits staat er dan politie aan de deur met slecht nieuws enzo, terwijl het dan de postbode met een pakje is. Dromen van hersenfracturen, verstikkingen, begrafenissen, enzovoort. Maar heb nu wel iets van Oef, ik ben precies toch nog een beetje normaal ;-)
Guilty as charged.
Ahaa! Mooi zo!
Big up, sista!
Over jezelf dan, of over geliefden? Ik droom nooit dat er Mij iets overkomt, het is altijd mijn naasten.
Zooo herkenbaar. Als verpleegster heb ik dat nog duizend keer erger. Bij elk pijntje begint mijn brein de meest akelige dingen te verzinnen, zonder dat ik het kan stoppen. Slopend met momenten.
Hier zitten ze samengepropt in één blogpost natuurlijk.
Ze zijn niet zo heel frequent meer nu, maar wel lekker gruwelijk!
Hola, zei moeder natuur, wat zie ik daar? Zeven ongebruikte hersencellen in het moederhoofd?
Kom, we geven hen een taakje!
En zo geschiedde.
Jouw hoofd heeft veel beeldmateriaal ter beschikking natuurlijk...
Oef, ben ik toch opgelucht dat ik niet alleen ben. Ik ben zelfs al eens 's nachts naar kind nummer twee op zoek gegaan toen daar nog niet eens sprak van was.
Oh, hier komen die scenario's wel voor! Zelfs ziek worden en de kindjes moederziel alleen op de wereld achterlaten, naast een gebroken papa ...
Zo herkenbaar. Eentje van mijn bekendste is het zieke kind dat 's nachts steeds wakker komt door bv een hoestbui en dan plots hoor je niks meer. In plaats van dan te denken dat het kind van pure uitputting in slaap is gevallen en zelf wat te rusten, komen alle rampscenario's naar boven. Dan ga ik natuurlijk gaan kijken of hij of zij nog ademt. Wat natuurlijk het geval is, maar ondertussen is het kind weer wakker en voel je uzelf zo stom dat je weer in de val bent gelopen.
Mwoehaha. Talk about a waste of time!
Exact hetzelfde hier! Dzju toch!
Zo blij dat ik ook zo een 'normale' ben !
Heel herkenbaar! Zowel rampscenario's over de kinderen als over mezelf. Vandaag zelfs ook omdat ik gisteren toevallig op Facebook iets zag passeren over een jonge moeder die onverwacht gestorven was en een kindje van een paar maanden achterlaat. Dan begin je je natuurlijk in te leven in zo'n situatie. Heel griezelig allemaal! Dankuwel voor deze post, blij dat ik noet alleen ben!
Allez, we blijken met velen te zijn! You are welcome!
jep klinkt helemaal bekend en komt inderdaad ook af en toe van pas, hier ook al eens een heimlich moeten doen...
Ik droomde tijdens mijn zwangerschap meermaals dat ik van een hond beviel. Telt dat ook?
Argh hier ook!
Zowel flitsen als dromen! Het ding is: je hart loop gewoon buiten je lichaam lekker te spelen en te doen, kwetsbaarder als dat krijg je het niet...
Ma ja gij! Dubbel en dik! Waf!
Schuune, en nog waar ook!
ja, vreemd hé, ik ben ook totaal niet van het angstige type normaal, maar ik heb dat dus ook.
misschien is het ook een remindertje om blij te zijn met wat er is, hoewel vermoeiend soms, het kan verdorie allemaal véél erger.
Net bevallen van 'onze' Jasper zo'n 3j geleden, gaf ik de eerste maanden BV. ook 's nachts wanneer het soms wat lastig was om wakker te blijven... meer dan een jaar had ik bijna elke nacht levensechte nachtmerries waarin ik op zoek ging naar onze kleine man in bed, de ene keer gestikt onder mij of mijn vent, de andere keer van het bed gevallen en eronder,... steeds maar weer in andere varianten. het heeft lang geduurd tegen dat die dromen afnamen in frequentie, zelfs nadat Jasper al een paar weken verhuisd was van zijn eigen bedje in onze kamer naar zijn eigen kamertje!
OOOOOOHHH mijne god! Zo herkenbaar! En OEF, ik ben niet alleen! Het rare bij mezelf is dat al die angst in het kwadraat is toegenomen bij de geboorte van de tweede zoon! Niet altijd plezant, vooral als op den duur de angst de overhand neemt op het genieten van die kleine pateekes! :)
Ik volgde onlangs een avondje les over ehbo bij kinderen. In plaats van gerustgesteld te zijn, zag ik overal gevaar. Brrrrr.
Ik ga er nog mijn eigen dood aan halen, aan de hartverlammend net-echt-dromen! Bijvoorbeeld die keer over de trap die in lichterlaaie stond en ik (onze kamer is de vroegere zolder, de kinderen slapen een verdieping lager) dus niet bij mijn kinderen kon komen om ze te redden. Sinds die nachtmerrie ligt er een brandwerend deken èn een brandblustoestel onder mijn bed.
Amen to that!
Jaspertjesverhalen...I love them! Dat verpletteren en verstikken...uhu!
En wij allemaal denken dat we een afwijking hebben...blijkt dat we en masse hetzelfde doen! Maar de angst niet de bovenhand laten nemen hoor...plezier hebben is het allerbelangrijkst!
Ah maar ja, natuurlijk! Hoe meer risico's je hoofd kent, hoe meer het er ziet!
Die droom is megaherkenbaar! Ik redt altijd eerst Verne, dan Jasper, die leg ik op het plat dak tesamen en dan pas ga ik Matijs (steevast bewusteloos) redden.
Phjoew! Nacht'rust' noemen ze dat dan!
In mijn ' enge' dromen belanden we steevast met de auto int water ( altijd op't zelfde plekse zelfs!)...en ik maar sleuren en trekken aan die kinderen hun veiligheidsgordels!
De volgende ochtend krijg ik dan meestal te horen dat mijne vent weer kou heeft geleden....ik maar trekken aan zijn kant van't dekbed....:)
Héél herkenbaar (se-ri-eus!) en nog toffer dan dat om jouw schrijfsels te lezen. #nieuwegeamuseerdevolger
Haha. Je hebt tenminste een goed motief! Die van mij. Trekt zelf aan het deken, maar zonder goeie reden!
Welkoommmm! Have fun!
Een reactie posten