De opwinding om de cadeautjes die al een hele week in de maak waren, was té groot.
Op donderdag begon het al:'Mama, waar is de cadeautje voor de papa's?''Dat is nog op school jongen.'Maal 15 keer, minstens.Vrijdag dan.'Mama, mag ik nu cadeautje krijgen? Ik wil de nootjes. Ik wil het flesje. Ik wil de chocolaatjes. Mama!''Neen, Verne. Dat is voor papa. Nog twee keer slapen.'Herlees bovenstaande zin best een keer of 30 om in de sfeer te raken.Zaterdag uiteindelijk:Bleitconcert.'I-hik wi-hil ca-hadeautjeuhh.'Dat hebben we wijselijk geen 30 keer afgewacht.'Het is weekend voor iedereen jongens, we doen nú die cadeaus open! Matijs, ga even zitten wil je?'
Dus hebben we zaterdag ge-vaderdag-d.
Kwestie van de spanning wat van het kind af te laten. En van het huishouden, for that matter.
Volgens mij is zo Sint-Maarten ontstaan...
In het hoofd van luie moeders die het Sinterklaasgezaag kotsbeu waren.
Ha!
 |
| Vernes rode Duveltje. |
 |
| Jappeke-pollekes. |
 |
| Wij vieren in stijl. Thanks Bibi! |
 |
| (Groot)vaderdag |
 |
| Vader schenkt zichzelf cadeautjes. Bijenhuisje en vlinderhuisje. |
Na het afgeven kraaide er geen haan meer naar de chocolaatjes en nootjes.
Maar de kunstwerken staan uiteraard te pronken op de buffetkast.
Logisch.
Wij zijn een deftig gezin.
En daarmee is meteen het startschot gegeven voor het schuldgevoel en de twijfels.
Want wanneer mag je als moeder onbeschaamd dergelijke affaires weggooien?
Ik voel mij daar steevast een beetje rot bij, maar ik doe het toch.
What else?
Een extra garagebox huren?
Uiteraard hou ik van elke leeftijd wel een paar stukken bij, geen gemakkelijk selectieproces vind ik. Nieuwjaarsbrieven bijvoorbeeld, lijkt me leuk voor later.
De eerste échte kopvoeter zal ik ook houden, maar dingen in 3D maken quasi geen kans om door de selectie te raken.
Bloempjes op rietjes, tekeningen met watjes bekleefd en maaksels die een jaar aan de muur hebben gehangen...die belanden vroeg of laat in de vuilnisbak.
Ik zwaai nog even, of stuur een extra bewonderende blik. Maar dan...hop, weg.
Het bijhorend geknaag negeer ik dan maar.
Zal wel honger zijn!
Ook vaderdag- en andere freebies winnen?
Omega pharma baby geeft regelmatig leuks weg.
12 opmerkingen:
Haha, hilarisch, dit. Ik gooi die dingen ook weg na verloop van tijd. Geen kat of kind dat het merkt.
Na 3 jaar kleuterklas-vrijwilligerswerk is de "wanneer is het vader/moeder/grootouder/nieuwjaar/kerst/...dag"-mantra al zo'n 400 keer via mijn oren gepasseerd. De nachtjes slapen tot elke Vlaamse feestdag reken ik door ervaring moeiteloos uit. Er staat jullie nog wat te wachten :)
Oooh, die pollekes, zo schattig!!
Ik voel mij ook altijd schuldig als ik dat weggooi. Maar ik neem er meestal wel een foto van (en dan maar klagen dat mijn harde schijf ook vol geraakt ;-) )
Oh boy. Had mij dan toch in het ongewisse gelaten!
Ook waar.
Weg schuldgevoel!
Fotootjes, tuurlijk!! Onze jongen kunnen hun knutsels dan later op de blog gaan opzoeken.
Of moederdagwroeging. Een beschilderd bloempotje met bloemetjes krijgen. Die bloemen wat zon willen gunnen en ze buiten zetten. Een half uur later in de zetel zitten en boem klets klang horen. Wanhopige poging om dat geplakt te krijgen tegen dat ze thuiskomt en hopeloos falen.
goh ja je kan nie alels houden eh. Ik gooi dat oo kwel weg hoor. Ik heb wel van mila een doos waar alles van haar 1e schooljaar inzit en ga dat ook doen voor Nena. Maar wat daarna komt kieper ik na een tijdje wel weg hoor. Samen met wat plastieken bocht van de kermis
ik maak hier ook van alles een foto en daarna verdwijnt het in de vuilbak. Behalve dan de echt speciale zaken zoals 'eerste tekening ooit' etc ...
Dat bijenhuisje en vlinderhuisje zijn trouwens superleuk, waar hebben jullie dat gevonden?
Hier hou ik ieder jaar een selectie. Ondetussen zijn er al twee peuterklasjaren en vier kleuterklasjaren van knutsels gepasseerd en werd de zolder te klein ol alles bij te houden. Nu gooien we weg met het fototoestel bij de hand om dan van ieder jaar een fotoabum te maken. Alleen de nieuwjaarsbrieven en de moeder- vaderdagcadeau's hou ik. Waarschijnlijk om dan eens boven te halen als ze op hun zestiende een driftbui hebben als bewijs dat ze ook lief kunnen zijn.
Hier werden de vaderdagcadeautjes (en ook die van moederdag trouwens) reeds uitgedeeld op vrijdag. Eerst doen alsof je niets ziet als je het kind gaat ophalen aan school en het cadeautje zit in plastic folie verpakt. Thuis wordt het dan 'verstopt' samen met twee samenzweerderige grote zussen. Om dan te wachten tot papa thuis komt van zijn werk en de hele boel direct weer boven te halen. De oudste is nu 14, de jongste 8 en ik doe geen moeite meer om hen te laten wachten tot zondag. Geen karakter ik weet het.
Ja... en dan te horen krijgen... zo mooi, en gij hebt dat toch ni weggegooid!!!
Een reactie posten