Ow shit

Uit de annalen van een jonge moeder.

Of analen, as you wish. Gezien het hoge poop-gehalte van het verhaal dat komt.
U bent bij deze gewaarschuwd.
 
 
Vader was naar tomorrowland, uiteraard.
Vader heeft recht op dat jaarlijkse uitje.
Nu dat affaire twee weekends omvat, is de kans al groter dat hij daar op de juiste dag staat. Want geloof het of niet...hij trok er ooit op de verkeerde dag heen.
Soit.
Als vader van huis is, gaan er hier wel eens dingen mis.
De reguliere lezer weet dat al. Van hier. Of hier.
Er komt steevast kak of kots aan te pas, toch blijf ik moedig het risico nemen.
 
Dus met een uithuizige vader, twee energieke zoontjes en een vriendin die een babysit zocht was mijn planning snel gemaakt. Sleepover en dan 's ochtends een heuse bliksem-mcqueen-pyjama-party!
Oh joy.
 

 
Het leenkind bleek een voorbeeldig exemplaar. Het at en sliep, deed flink op het potje en kwam knuffels halen als kende hij mij al jaren.
Het moederhart heeft dat graag.
 
Maar hier wonen nog twee boeven, laten we dat niet vergeten.
Boef 1 besloot een uurtje of twee na aankomst van de gast ziek te worden.
Uren lamenteren, oortje pijn en koorts.
Eerst lag hij boven in bed, maar daar keelde hij het slapende leenkind wakker. Toen in de zetel. Dan maar even in het grote bed bij mij, al bleek dat geen succes. Dan maar weer in de zetel beneden.
Op/ neer, lig/ zit, schootje/ blijf van mij...je kent het ongetwijfeld.
Geen oog werd dichtgedaan. Tot rond 4u30, dan viel het arme ding als een blok in slaap.
Zo omtrent 4u33 moet het geweest zijn, besloot het leenkind dat wat moederlijke warmte wel gewenst was. En zoals aangekondigd door zijn echte moeder, kroop het kind overgelukkig bij mij in bed alwaar het vredig verder sliep tussen knuffel en vrouwenoksel.
Zeer gezellig.
Alleen...ik lag niet in bed, ik lag beneden.
Ik zal het kort samenvatten: schizofrene nacht. Met een lijf boven en een hoofd dat bij mijn zieke wurm beneden was, sliep ik 2 onrustige uren nacht. Toen prikte alweer het ochtendgloren.
 

 
 
Wat vrat boef 2 dan uit, vraag je je misschien af?
Wel.
Het was dus een korte, vreemde nacht. Geen erg. Moeders van huilbaby's draaien daar hun hand niet voor om. Of moeders tout court, zo één nachtje is niks.
Dus monter stond ik op, wachtte tot het een deftig uur was om de dokter van wacht te storen en belde.
Inmiddels waren de twee jongste rakkers, Jasper en het leenkind, dikke vrienden geworden.
Ongestoord met de treintjes mogen spelen overkomt Jasper enkel als zijn broer uithuizig is of wat mankeert. Er werd geprofiteerd.
 
Midden in mijn telefoongesprek met de dokter hoorde ik ineens een gil: Jasper gevallen.
Uitgegleden meerbepaald.
In een plasje kak.
Kak?
Ja, kak.
Vloeibaar en met brokken. Zonder genade door de dammen van de pamper heen gebroken.
Vijf individuele poelen lagen er op de vloer, in het laatste lag een besmeurd kind en even besmeurde knuffel met tut.
Het Mosje (leenkind) stond erbij en keek ernaar. Verbouwereerd en stokstijf stil. Gelukkig maar.
Dus bellend deed ik wat multitaskende moeders doen: ik haalde er vochtige doekjes bij. Eénhandig beperkte ik de grootste schade.
Eens neergelegd kwam het grondigere werk aan de beurt: Dettol voor de vloer en een snel badje voor het slachtoffer.
 

 
Zo.
Opgeruimd staat netjes.
Niet?
Niet.
 
Toen ik ruim 10 minuten later de kleine, triestige en nagenoeg verwaarloosde Verne eindelijk oppakte, stapte ik in iets.
Iets vochtigs.
Banaan dacht ik eerst nog. Die kans is groot hier in huis.
Of wat overgeefsel? Zeldzaam maar plausibel.
Eén neerwaartse blik op mijn pas gepedicuurde voet bood uitsluitsel: kak.
Again, kak!
Ik had een plas over het hoofd gezien.
Tussen mijn tenen, rond mijn ont-eelt-e hielen, op mijn OPI nagellak.
Een kleine 'kut' was aan de orde. Toch?
 
Where did all the glamour go??
 

Pedicure before kakavontuur. De after foto's bespaar ik je wijselijk.