Gemiddeld veeg ik zo om de drie minuten een groene snottebel weg.
Dat is een dagtaak op zich.
Gene zever.
Zitten...vergeet dat maar.
Meestal is dat dan van de twee jongens ineens, soms heeft er eens één van de twee geen snotkaars hangen.
Dan ben ik al verbaasd.
Kleenex mag ons dankbaar zijn.
Om maar te zeggen, het is hier erg.
Het is al een tijdje erg, in die mate dat ik eraan gewend was geraakt en groen snot al niet meer als een probleem aanzag.
Maar dat is het dus duidelijk wel.
Maandag wordt Verne daarom geopereerd, poliepjes weg!
En aangezien zijn trommelvliezen blijken bol te staan van het achterliggend vocht meteen ook maar buisjes.
Groot onderhoud enfin.
Jasper zal ongetwijfeld snel volgen. Dat kind snurkt zich een ongeluk.
Intussen ben ik in dubio.
Vertellen of niet?
Het ene ziekenhuis heeft een voorbereidend boekje en filmpje, zodat de kleine patiënt weet waar hij aan toe is.
Het ziekenhuis waar wij gaan doet eenvoudigweg niks.
Vandaag toonde ik al eens een filmpje van op youtube zonder erbij te vertellen dat Verne zelf ook aan de beurt komt. De kleine aap is werkelijk helemaal van slag.
Oorpijn, huilen, ik wil mama, niet naar bedje willen, angst...helemaal niet zijn stijl. Het is twintig na elf!
Dus twijfel ik...verder vertellen over wat er maandag met Verneke zal gebeuren of zwijgen.
Hamvraag: Betekent voorbereiden bij dit kind stress verminderen of stress verlengen?
Mijn verstand zegt uitleggen, mijn hart zegt zo lang mogelijk zwijgen.
Hmmm....?
Ik lees werkelijk nooit handleidingen, maar bij een kind zou dat wel praktisch zijn.
Die zou ik van voor naar achter en van achter naar voor lezen.
Maar ja, zo gaat dat steevast met handleidingen...nergens te vinden als je ze dan toch eens nodig hebt.
Darn!
De jongens op dat éne moment dat ze even proper zijn.
Zeker in de Gentse-feesten-week is dat een zeldzaamheid.
Ze spelen zich rot, de rakkers.
Moeder fier!
Een vuil kind is een gelukkig kind. Toch?
8 opmerkingen:
Volg je hart! Kind 1 vraagt voorbereiding, kind 2 niet ... Tenzij het gaat over ...
En zo'n handleiding ... Kzou altijd twijfelen over de juistheid ...
Succes!
Vertellen! Absoluut. Kun je je de stress inbeelden als zoiets totaal onverwacht gebeurt? Dan ben je toch nooit meer gerust? Mijn moeder glipte bijvoorbeeld stiekem weg, toen mijn kinderen klein waren. "Anders beginnen ze te wenen." Hyper werd ik daarvan! Ze kunnen beter wenen, en dan getroost worden en leren dat het verdriet nogal meevalt. Hoe graag we ook willen dat onze kinderen nooit iets ergs overkomt, ik geloof toch dat het meer opbrengt om hen te leren dat al dat verdriet uiteindelijk wel meevalt. Vertel het zo kort mogelijk op voorhand. Zodat hij niet al te lang kan stressen.
Veel succes in de Strijd Tegen De Groene Snot!
Ik zou het zeker niet te vroeg vertellen hoe meer ze er over nadenken hoe meer ze vragen stellen en tijd hebben om nog banger te worden (Wat je niet snapt maakt je vaak nog banger). Kort ervoor zeggen waar het op staat.. En 3/4 van de inhoud laten gaan over hoe verwend je nadien wel wordt (cadeautjes,aandacht,...) Alvast veel succes!
Ik zou Verne toch een beetje voorbereiden, maar niet te veel. Bij de oogoperatie van de dochter vertelden we haar wel dat de dokter haar oogjes ging beter maken in het ziekenhuis, maar niet zo veel meer dan dat. Genoeg omdat ze niet in paniek zou raken "als de dokter je oogjes gaat beter maken, moet je een heel speciale pyjama aandoen, maar je knuffels mogen wel bij je blijven. Ik blijf bij je, maar ik ga me wel een beetje vermommen: mijn haartjes verstoppen onder een zot mutsje en mijn mondje achter een maskertje", maar niet veel meer dan dat. Als ze al ooit hebben moeten puffen en dat niet vreselijk vonden, kun je zeggen dat ze dat ook gaan doen, eventueel zonder details over waarom (normaal ben je er dan nog net bij en moet je pas weg als je kindje slaapt), maar ik heb het verzwegen omdat ze er anders van zou wakker gelegen hebben. Nazorg: geen haar op mijn hoofd die zelfs maar overwoog om haar te zeggen dat we haar erna nog superlang zouden moeten martelen met oogdruppels en oogzalf. Ik had haar wel al voorbereid dat we daarna allemaal maskertjes moesten dragen (het heeft 5 dagen geduurd voor ik haar weer gewoon een zoen mocht geven op haar wangetje), maar bij poliepen en buisjes heb je dat probleem gelukkig niet.
Als Verne nu zo zieligjes doet en veel pijn heeft, is het misschien (don't shoot me if I'm wrong) net een geruststelling dat de dokter hem binnenkort zal beter maken? In hoeveel detail je dat vertelt, moet je zelf wat aanvoelen, maar als hij weet dat de pijn van oortjes en snot weggaat, is dat misschien wel een opluchting voor hem?
Thanks!! Heb ik echt wat aan! Xxx
Ik zou het toch zeker vertellen en hem erop voorbereiden! Dat kind schrikt zich anders een ongeluk als ie maandag ineens, uit het niks, in de kliniek terecht komt waar iedereen hem wil prikken en doen :s
Courage voor het moederhart!
Hier zijn ze ook allebei meermaals aan hetzelfde geopereerd - gelukkig mag je erbij blijven tot ze inslapen en ben je er ook al als ze wakker worden... Maar het inslapen doet raar... En wij hadden het ook verteld, en nadien krijgen ze een ijsje en een kadootje. Smiddags waren ze alweer volop in de weer.
O zie dat ik anoniem ben, tis mathilde
Een reactie posten