Schijtdag.

Foto van dit weekend. Cute.

Voor wie verkeerdelijk zou denken dat ík vandaag een schijtdag had, heeft het stevig mis.
Ik had net een enorme meevaller. Dat is voor een ander verhaal, ooit.

Eerst de schaamte overwinnen.

 
Mijn boodschap vandaag, beste bloglezer, is van tweeërlei aard.
Vooreerst ga ik het zoals vanouds nog eens over kak hebben.
Alweer Soetmin?
Alweer. Hoe gaat het er bij jullie thuis aan toe misschien?
Ten tweede even een update over Jaspers gezondheid.
Jullie leven massaal mee, dat is geweldig lief.
 
1.
Stront dus.
Vanochtend stond Verne zelf op en kwam bij me in de badkamer.
Hij keek bedenkelijk en met halfopen ogen naar beneden en sprak nadenkend zijn allereerste zin van de dag:
"Met kaka kan je niet rondlopen he mama, met pipi wel." En hij zette een paar pasjes om te proberen.
Het lukte (natte pamper).
Ik fronste eerst nog, niet goed wetend waar de kleine onderzoeker dat nu weer vandaan haalde, maar seconden later viel lachend mijn frank en ik legde hem het 'bij wijze van spreken-principe' uit.
Het zat zo:
Gisterenavond, na een rondje speelstraat bij mijn broer, heb ik strenge Soetmin moeten bovenhalen.
Verne zat vreemd in de auto en toen we toch al ruim 30 minuten thuis waren, bleek dat er een harde drol in zijn broek zat.
"Van op speelstraat mama" bekende hij stralend trots.
Eikes.
"Doe die broek uit Verne!"
En niet willen he.
"Doe die broek uit zeg ik. Allez, enfin. Vooruit!"
"Verne, broek uit. Nu!"
En luidop mompelend tegen mezelf: 'Al een uur stront in dat manneken zijn broek zeg, daar kunt ge toch niet mee blijven rondlopen!'

Et voila: het klein grut heeft daar duidelijk vannacht eens over nagedacht. 'Met een kaka kan je volgens mijn moeder niet stappen, maar met een pipi volgens mij wel' moet hij bedacht hebben, want hij testte het uit.
Kinderlogica. Geweldig.
 
Schiet er mij hier ineens nog een tweede kakanecdote te binnen.
(Ongekende bron van inspiratie.)
De jongens zijn nog in die fase van het leven dat ze graag elkaars eindproduct bewonderen.
Allemaal zeer normaal, dus ik doe daar zwijgend aan mee.
Kind 2 applaudisseert dolenthousiast voor elk resultaat dat kind 1 boekt, kind 1 vraagt steevast om de pamperinhoud van kind 2 te mogen aanschouwen.
Ik ga daar nooit tegen in, ik loop de woonkamer door met de worst en etaleer hem aan iedereen die het wil weten.
Sprak Verne vandaag tegen Jasper, dijenkletsend/gierend: "Mo eeh, dat is precies een vis!". Bulderlach, bulderlach.
En er was iets van.
 
Wie hierbij nu niet spontaan denkt aan 'Hash' en 'Is da nu nie precies een konijn?', heeft een stevig gat in zijn cultuur.
Ik help even.
 

 
 
2.
Deel twee van de 'boodschap' van de dag -hoe toepasselijk-, bewaar ik voor morgen.
Het wordt wat lang, en geloof het of geloof het niet.
Er staat er hier eentje te persen.
Rechtopstaand ja, met broek aan.
Actie!
 
Bovendien ben ik met tegenzin genomineerd voor de ice-bucket-challenge.
Dus moet ik bedenken wat ik daarmee ga doen.
Dringend.
Mijn 24u zijn eigenlijk al om.
Als het ooit zover komt: HIER, op de facebookpagina zie je hoe dat verhaal afloopt, al weet ik dat momenteel zelf nog niet.
Trouwens, 'like' even de pagina while you are there.

Dan opent er zich een wereld van bleitfilmpjes, fotootjes en onnozele faits divers.
Altijd fijn.
 
 
Postscriptum: Matijsje, we hebben je al gemist hoor!
Vanavond, bijvoorbeeld. Toen ik niet wist welke film 'die-van-de-kleine-groene-monstertje-met-één-oogje' was. Ja, dan hebben we je allemaal samen écht gemist!
De vuilniszak in de keuken zit ook vol.
Je ziet, wij zien jou graag. Wij willen jou terug thuis!
(Maar nu nog niet.)
 

Pret in bed dit weekend.