Of toch zo goed als.
Deze keer geen verfrommelde en grienende moeder door de gangen, maar een ontspannen en opgekuiste versie.
Gloednieuw soldeke, hakjes en opgedaan gelaat.
No sobbing, no snot.
Zo, veel beter nu!
Al kan ik niet ontkennen dat de zwaarte van die plaats me terug trof.
Ik, gelukzak eerste klas met mijn gezonde kind. Daarboven op de vijfde en zesde verdieping, waar je evengoed de bedden en tafels voor de ramen ziet staan, de vechtertjes.
De drama's.
"Komaan kindjes, komaan."
Dat denkt mijn hoofd onvermijdelijk als ik daar rondloop.
Dat is een eiland, dat gebouw.
Een wereld op zich.
Voor veel gezinnen althans.
Maar niet voor ons, voor ons is het een gebouw waar je binnen en iets later meteen weer buiten loopt.
De moeders die in mijn schoenen zouden willen staan, die voel ik daar.
Ik ken ze niet, maar ze treffen mij nevertheless.
Deze bijvoorbeeld.
"Komaan klein hoofdje, komaan! Alles op alles tot 5 september!"
Ik kan daar onmogelijk niet aan denken.
Ben ik nu overdreven empatisch? Ik mag hopen van niet.
 |
| Jasper eveneens een beetje bedrukt in het UZ. |
Maar terug naar eigen kroost.
Jasper stelt het ongelooflijk goed!
Op een immense cortisone-eetlust na merk je aan het kind niet veel meer.
Je moet al een kenner van zijn koppetje zijn om de verlamming nog te zien.
Ik zie het nog.
Maar NMR die de arts voorstelde is toch maar uitgesteld, omdat dat volledige narcose betekent en de verbetering toch opmerkelijk is.
Vanaf vrijdag bouwen we de cortisone geleidelijk af om dan volgende week donderdag terug richting UZ te trekken. Daar buigen we ons opnieuw over de NMR/ geen NMR kwestie.
Want het blijft gokken en raden, wat er misgegaan is in dat kinderhoofdje.
Perifeer? Centraal? Musculair?
Dus we moeten wel zeker zijn dat het probleem volledig is opgelost natuurlijk.
Ik heb er vertrouwen in.
I do.
 |
| Jasper en de wijvekes. Altijd een voltreffer! |
14 opmerkingen:
Goed te horen dat de behandeling zo goed aanslaat en dat het allemaal bijna weg is! Wat een opluchting. Maar je hebt gelijk, het UZ en al die kindjes daar, onze moederharten kunnen dat niet goed verdragen. Jammergenoeg ben ik ondertussen ook vaste klant bij het UZ met Alex. Gelukkig bijna altijd voor testen, nog meer testen, nog meer controles, waarbij je iedere keer maar weer hoopt dat er niets uitkomt. Gelukkig so far alles ok, maar het doet wat met een mens. De mama's daar verdienen een medaille vind ik!
Op naar volgende week voor hopelijk geen NMR!
Liefs,
Marieke
Wat een fijn nieuws om te lezen! Geniet er maar van dat alles zo goed gaat want wij zijn inderdaad allemaal gelukzakken die niet op die enge afdeling moeten blijven. Ik heb er vroeger heel wat tijd gespendeerd en het is daar inderdaad soms triest maar gelukkig zijn er daar een fantastisch team verpleegkundigen en dokters die al die kleine vechtertjes helpen om het gevecht tegen het grote k-monster te winnen. En meer en meer kindjes slagen daar ook in, gelukkig maar.
Fijn dat het de goede richting uitgaat!
Schoon kleedje en shoes ook!!
Blij te lezen dat alles weer 'back to normal' is :-)
grts, Anne
Blij dat het beter gaat met Jasper! Ik dacht al zoiets gezien te hebben op de laatste fotootjes. Fijn!
Gelukkig helpt de behandeling en gaat het de goede kant uit!
Ah maar kijk, hij wordt in de watten gelegd door mijn buurkinderkes. Dat komt zeker goed! ;)
Aaah, Saar! Nu weet ik ook wie jij bent! Want Annelies vermeldde je al wel es.
Haai. Hallo!
gelukkig dat de behandeling zo goed aanslaat! en ja zeg, je mag er niet aan dénken eh dat er iets zo erg al lulu kan gebeuren. Daar word ik echt immens triest van!
Fijn om dit te lezen... Bezoekjes aan het UZ, ik ken er alles van en die zijn inderdaad niet fijn! Laten we alle mama's met kindjes die het niet zo goed stellen momenteel allemaal een warm hart toedragen.
volhouden!
en zo schoon opgetalloord ;)
op zo'n momenten besef je pas hoeveel geluk je hebt als je kinderen gezond zijn.
we duimen dat het zo goed mag blijven verdergaan ;)
én de buggy meegenomen: super!
Dat UZ, daar moet je inderdaad liefst zo weinig mogelijk komen. Toen wij er vorig jaar 10 dagen "woonden" voor Ernestjes openhartoperatie, heb ik ook van gedacht dat wat de meeste andere kindjes daar moeten ondergaan zoveel erger is. Vreselijke dingen zie je daar. Wat waren wij ook blij dat we hem nadien gewoon mee naar huis konden nemen...
Blij te lezen dat alles daar weer normaal is bij jullie. Hopelijk moet die NMR zelfs niet gebeuren.
Een reactie posten