En avant marche!

It was seven years in the making.

*grijns*

Maar sinds gisterenavond zijn wij officieel een koppel.

Op papier althans.

Fysiek werd de liefde al ruimschoots geconsumeerd. Dat vermoedde je al, no doubt.

 

Wettelijk samenwonend!

 

Dat zijn we nu.

Even snel geregeld op een maandagavond se, tussen snot en scheet.

Our kind or romantic.

En ik overdrijf niet eens, want één der kinderen liet er eentje vliegen tijdens de secondenlange plechtigheid.

Met opgetrokken neusvleugels tekenden we driemaal, en dat was dan dat.

No toeters, no bellen.

 

Wel een foto.

Uiteraard!

 

 

Verne was trouwens op slag verkocht voor de gemeentestempels.

Hij vroeg de grijze met het schildje mee naar huis.

Dat mocht niet.

'Grote mensen kunnen toch soms zulke seuten zijn!'. Je zag het hem zo denken.

 

 

Gelukkig konden de stempels thuis ook soelaas bieden.

Verne koos de 'blauwe met veel lettertjes', onze adresstempel, en ging verwoed aan de slag.

Jasper koos 'de natte rode', een oude bullshit-stempel, en proefde van het stempelkussen.

Dat beviel, dus hij sabbelde en bepampelde tot ik een gil gaf.

 

Geen second kan je de kleine schobbejak uit het oog verliezen, geen second.

Steevast maakt hij brokken.

I love him for it.

Het kind denkt van nature 'out of the box'.

We gaan er nog ons peren mee zien later.

Mark my words.

Peren.

 

Schuursponszuigen toegestaan deze keer.

 

 

En zo geschiedde.

Een blauwe maandag kleurde zo voor ons toch een beetje rood.

 

Neuriën wij dan nu een streepje Marco Borsato onder het afwassen.

Mmm mmm m roooooddd. M m m m mmm lippennnn.