I' m in trouble.
Nu nog niet echt, maar ik zal het onontkoombaar zijn over een jaar of tien.
Ik voel het.
Ik word gegarandeerd die moeder die haar 16-jarige eigenlijk nog op schoot wil nemen en ervan afziet dat hij dat niet meer wil.
Logischerwijs.
De moeder die bedelt om een zoentje of een knuffel, die enkel een vreemde blik terug krijgt en zich vervolgens afvraagt waar het heengaat met die zonen van haar.
Steevast een geïrriteerde "mammmaaaaahhhhh, tss!" bij elke poging.
En dan stiekem een beetje triest zijn.
Pubers, ugh.
Aan de schoolpoort zal ik mij braaf beheersen, dat neem ik me alvast voor. Maar thuis...
Thuis ben ik een lijvenmens.
Altijd geweest.
Eens vastpakken en eens vastgepakt worden, daar teer ik op.
Dagelijks aai of blaas ik over buikjes, krab ik op ruggetjes, kus ik halsjes en doe ik 'tingelingeling' daar waar je denkt.
Of andere moeders dat laatste ook doen en of het wel mag...het zal me worst (!) wezen. Feit is dat mijn diertjes er nog steeds bij gieren van plezier.
Je moet iets doen om die eeuwige pamperwissels op te beuren, no?
Dus mijn lijvenverslaving en ik zijn op termijn in trouble.
Ik bereid me nu al voor op afkicken, want weldra is Jasper Verne's leeftijd en raak ik ook bij hem enkel nog aan mijn physical-pampering-portie door omkoping.
Het zijn kleine voortekens die me mijn ingebakken aard blootleggen.
Ik ben nu al een beetje beledigd als er eens eentje liever papa heeft dan mama. Afgewezen, koudweg.
En ik ben onvermijdelijk nostalgisch bij 'the little things in life' nog voor ze eigenlijk uit ons leven verdwenen zijn.
Neem nu kindervingertjes.
Onwaarschijnlijk onderschat lijfjesonderdeel.
Malse handrugjes met dikke kromme vingertjes.
En zwarte nagelrandjes, steevast. Altijd op verkenning.
Is er trouwens een lichaamsdeel dat een communicatievere taak heeft dan het kleine wijsvingertje?
Deze foto's van de voorbije week got me going:
 |
| #rock and what? Geduld! Binnenkort meer info, dan kan je van je eigen snotneus ook een rockster maken! |
Smelt.
O wee de dag dat die pollekes doorsnee handen worden.
Hoe saai wordt dat!?
Zucht.
Verne is nog op.
Ik ga snel een avond-aaike vragen.
17 opmerkingen:
Ik koester ook alle lichamelijke momenten (over hun hele lijfje!)!!! We moeten er vollen bak van profiteren nu ze het nog toelaten ;-)
Ok, wij zitten op dezelfde golflengte! :)
Als het een troost is: hier wordt nog volop geknuffeld, ook al moet moeder op een trapje staan om haar armen om de puberzoons nek te kunnen slaan.
Auh!! Oef! Dat wou ik nu horen se!
Daar kan ik me nu ook zorgen over maken seh. Met een zoon van 10 jaar en eentje van 6 jaar zit ik al dichter tegen de grens. Ik ga dat zoooo erg vinden als die me zouden afweren. Hartzeer ga ik daar van hebben :). Dus ik probeer er ook het maximum uit te halen regelmatig. Gelukkig zijn ze allebei knuffelig aangelegd en komen ze nog graag bij mama in de zetel liggen. Ikke blij... groetjes, Lieve
ik begrijp u helemaal! had beter wat meer dan 3.5jaar tussen de kinderen gehad, om langer te kunnen genieten van kinderknuffels :p
louise ligt overigens op mij tv te kijken, dus moet ik met 1 vingertje typen, zonder hoofdletters :p
Geniet maar van die knuffels en kriebelmomenten.Hier bij de dochter (17)komen die uiterst zelden voor,bij de zoon (12) gelukkig toch nog wekelijks maar ik besef heel goed dat het ook bij hem vandaag op morgen gedaan kan zijn....
Mijn koters zijn nu ook knuffelberen, dus ik hoop maar dat dat zo blijft, dat ze dat gen van mama en papa erfden :-)
Haha! Ken ik!
Ik probeer hen te leren hoe gezellug knuffelen is, in de hoop dat het dan lega-knuffelaars worden. Maar er is een fijne grens tussen iets aanleren en een afkeer kweken! :)
Boehoe!!
Wel fijn dat moeders vanuit alle stadia hier meelezen vind ik, ik leer wat van jullie!
On the same page!
En de tandenwissels, dan zijn plots die mooie melktandjes weg ... Mijn Tiasje is nu 6 en is altijd een knuffelbeer geweest. Luna, die 9 is, komt daardoor ook terug meer om knuffels vragen. Heerlijk...
Same here! Ik betrap er mezelf op hoe vaak ik mijn zoontje (2 jaar) elke dag knuffel. En elke dag bekruipt me wel ergens die angst dat hij zo snel opgroeit en dat ik hem steeds meer zal moeten loslaten (en misschien minder zal kunnen knuffelen omdat ik hem minder zal zien of hij het niet meer zal toelaten)...ze zouden altijd zo klein & aaibaar moeten blijven ;-) Maar het is wel een troost te lezen dat ik niet de enige ben!
Ooh! Positief!!
Zouden het er betere minnaars om worden later, denk je?
Mannen die veel en graag knuffelen?
Ik wel. Ik denk van wel!
oh ik vind dat al vreselijk dat dat babyvet van mijn kleinste haar voetjes aan het weggaan is :( Zo een heerlijk mollig voetje om es in te bijten!
Ik snuffel ook zo veel aan mijn kinderkes! Die ruiken heeeeerlijk!
Een reactie posten