When shit hits the can.

The can. Not fan.

 

 
Let's talk code.
 
Je weet of je weet niet, hier wonen twee zoontjes.
Je weet of je weet niet, één van die twee heeft een probleem met 'het plaatsken'.
Hij gaat niet graag, stelt het uit, waardoor het moeilijk wordt en zo voedt het probleem zichzelf.
If you see what I mean.
Je weet of je weet niet, ik tracht een educatief verantwoorde moeder te zijn dus ik behandel dat probleem doordacht. We hebben een periode wild applaudisseren bij elke geslaagde poging geprobeerd, we hebben een poos van niks gebaard...het is per slot van rekening de normaalste zaak ter wereld.
Heen en weer ging dat zo, positive reinforcement versus de boel ontkrachten.
Zonder veel succes, might I add.
Extra vezeltjes hebben uiteindelijk de eerste aanzet tot verbetering gegeven.
Eerst fysiek minder moeilijk, dan psychologisch minder moeilijk en nu beginnen we stilletjesaan successen te boeken.
 
Het gaat eens mis, het gaat eens goed.
Al wordt er nog veel opgespaard voor later...not good.
 
Twee dagen geleden boekten we onverwachts een groot succes!
Het kind waarvan sprake is een hoop zelfstandiger dan ik hem zou aangegeven hebben.
Let me explain...
 
Soms, als de avond gevallen is en de varkjes pitten, ga ik eventjes koppetje ruiken.
Moedergemis.
Het was mij opgevallen dat onder- en bovenstuk van één der oogappels niet matchten.
Dat stak ik op Matijs, onbewust. Vaders...
Maar toen we een paar uur later zelf gingen slapen trof ik in de badkamer boven een wel erg vreemd tafereel aan:
Besmeurde kinderbril, besmeurde pot, drijvende duikboot van formaat, een broek vol vegen op de grond en wc-papier everywhere. Everywhere!
Nader onderzoek toonde ook een kleerkast waarvan alle lades en deurtjes open stonden.
Nu moet je weten...ik had de kleerkast net herschikt en de kinderen haalden nooit eerder zelf een kledingstuk uit hun kast!
Dus 's ochtends onderwierp ik de kleine aap aan een klein interview.
Oogdraaiend om mijn absurde vragen bevestigde hij:
 
Zeg, waarom heb jij een ander broekje aan?
Omdat ik een nieuwe pyjamabroek uit de kast genomen heeft natuurlijk. (Tiens!)
Wanneer dan?
Toen ik moest bedje slapen he mama. (Duh...)
Waarom heb je dat gedaan?
Ik moest een grote kaka doen. (Pfftt.)
Oei! En heb jij dat alleen gedaan? Heb je niet geroepen?
Neen mama. Ik ben een keer naar het toiletje geweest. (Wat heeft dat mens?)
En heb jij dan zelf het opstapje en de groene bril gevonden?
Euh, ja. Natuurlijk mama. (Kan ik dan nu verder met mijn leven?)
 
Ik was daar werkelijk door met verstomming geslagen.
Alleen een broek aandoen? Nooit eerder gedaan.
Zelf een broek uit de kast halen? Never.
Het verschil zien tussen pyjama- en gewone broek bij nachtlamplicht? Sterk.
Zelf op de wc-pot klimmen? Maar allez, waar is de angst voor het gat naartoe?
Zelf de billen afvegen, vrij goed zelfs? Enfin, wel heb je ooit!
 
Het kind heeft zichzelf verklapt nu.
Turning up my expectations a notch!
Voortaan ruimt het kind zelf zijn bord af.
Wijsneus.