Feestbeest.

By 'de klikmobiel'

 

Ik hoor het Matijs nog zo verzuchten..."ik kijk al uit naar de dag dat Jasper twee is".

 

Vooral op de moeilijke dagen.

Ik kon daar dan kwaad om zijn, omdat ik mezelf en hem verplichtte om het kind doodgraag te zien. Even graag als Verne, minstens. Dat ging genant genoeg niet vanzelf.

Het eerste kind werd altijd bewierookt en dat tweede kreeg niks dan klachten. Dat verdroeg ik niet goed.

Het manneken kon er zelf niet aan doen dat hij met malcontentement was geboren, vond ik.

Het was voor Jasper zelf misschien wel nog moeilijker dan voor ons, wie weet.

Ik was ergens al lang dankbaar dat we ons kindje bij ons hadden, tout court. En dat hij 'gezond' was, ook al krijste hij alsof hij vreselijke pijnen doorstond.

This too shall pass. Dat dacht ik dan.

En passeren it did!

 

 

 

Kijk zie, hier is hij al...de dag!

Klein varkentjemijn is twee en daarom al niet zo bijster klein meer.

En ik moet toegeven, hoezeer ik baby's ook koester...Matijs had gelijk. Twee beats nul of één in Jasperland, any day!

 

 

Wij wandelen door de dagen, huppelen.

Zeker als je vergelijkt met toen.

Jasper zelf nog het hardst, hij is inmiddels de vrolijkste mens hier in huis.

Mijn zijn goudblonde lokken, vlezige kaakskes en opzettelijk schalkse lach verleidt hij vrouw na vrouw.

Al heeft hij het zelf voor de mannen.

Papa, Grootva, Opa.

Hij springt uit mijn armen als één van die drie in zijn vizier verschijnt.

 

Een kleine viking, dat is het.

Huilt niet als hij pijn heeft maar eist dominant een zoen.

Mept Verne als nodig of simpelweg bij wijze van lol.

Slaat mij vol op de kont, schuddebuikend van plezier.

Het kind.

Dat belooft.

Duwt liefkozend zijn zin door, recht voor zijn raap.

En volgt toch een 'neen', dan grolt hij slechts kort.

Geen krokodillentranen, geen drama.

Of slechts zelden enfin.

Onverstoorbaar en onverwoestbaar, zo lijkt dat kleine ding.

En zacht, en lief. Sociaal ook en warm.

Kakkenest.

Mijn kakkenest!

 

Vrolijke verjaardag lief ding!