Tweeduizendvijftien

 

Ja, ik nam een blogpauze.

Onaangekondigd, ongepland maar fel van genoten.

Dat is hier mijn affaire, you know.

Ik mag hier mijn goesting doen. En mijn goesting zei njet, voor de eerste keer ooit.

Gek wel, een blogloos leven. Dat was ik niet meer gewoon

Er zijn werkelijk ettelijke goede verhalen verloren gegaan.

Dat dierf al eens pieken.

Het is een verslaving als een andere veronderstel ik.

Liefde/ haat.

 

 

Tweeduizendvijftien dus inmiddels, ik kan niet geloven dat we hier al zijn!

Het lijkt alsof ik pas begonnen met nesten, maardit jaar zal het ineens al vijf jaar geleden zijn dat ik mijn eerste positieve zwangerschapstest vasthield. Madness.

Maar ik ben dankbaar, het waren 5 wonderlijke jaren!

Ik wandel er eens door:

 

2010

Persoonlijk: Wanhopig hunkeren naar een baby, om dan meteen in de eerste 'probeermaand' zwanger te zijn. Op mijn 30e verjaardag ontdekt nog wel. Oh euforie!

De liefde: Het leven is liefde, meer dan ooit nog vanaf 30 september.

Online: Niks. Op wat facebooken na weet ik niet dat er een gigantische wereld van blogs bestaat. Drie vrienden hebben een pagina waarop ze foto's of verhalen posten, die lees ik. Mieke en haar zoontje Verne, collega Laurence en vrienden Sam&Annelies. Bij hen ontspruit het idee achter www.vernejasper.com.

Werk: Het bedrijf waarvoor ik werk wordt overgenomen en ik beland eindelijk in de job waar ik al zo veel jaren naar hunker en hengel...teamcoach ofte district manager (pharmaceutische sector). Werken met mensen, dat is mijn tand.

2011:

Persoonlijk: Kleine Verne wordt geboren, en daarmee komen meteen alle dromen die ik had uit. Verne was een buitengewone voorbeeldbaby, onze wolk was van het felste neonroze ooit aanschouwd. Soms overstijgt de realiteit je dromen, het kan.

De liefde: Hoogtij! Het kind zorgt voor een dimensie extra in ons leven, we zijn samen misselijkmakend gelukkig.

Online: De geboorte van deze blog, met spruitenlook. De 300 mensen die de geboortekaart ontvingen lezen mee, of toch een deel ervan.

Werk: Stille wateren. Ik ben gelukkig waar ik ben en keer met veel plezier terug na de geboorte van Verne.

2012:

Persoonlijk: De spiraalfaal, Jasper kondigt zich ongevraagd aan slechts 9 maanden na het vorige aapje. Oeps. Allez vooruit dan maar. Aangezien baby's kweken toch zo poepsimpel blijkt, zien we er geen graten in.

De liefde: Happiness overload, echt waar. Ik overdrijf niet eens.

Online: De blog blijkt precies toch wat meer gelezen te worden dan familie en vrienden. 3500 mensen lezen intussen op regelmatige basis mee. Mond-aan-mond-reclame zeker? Verbluffend vind ik dat.

Werk: Herstructurering. Ik verlies mijn geliefde job, waarop ik een legendarisch slechte keuze maak: ik kies een job die 'bij het gezin past' en niet bij mij. Bovendien moet ik na 9 weken werken gaan bekennen dat ik 9 weken zwanger blijk. Kuch!

2013:

Alles ontploft. 2013 was een ontwrichtend jaar in vele opzichten.

Persoonlijk: Vooreerst ontplof ik. Jasper wordt onwaarschijnlijk vlot geboren op 15 januari en zet meteen zijn keel open om pas in juli ietsje vaker eens wat te zwijgen. Slapen doet het mormeltje ook niet, overdag noch 's nachts. In blokjes van kwartiertjes overleven we de dagen, maand na maand na maand. Rock bottom, echt waar. Duistere gedachten als 'ik zie dit kind niet graag', 'hij heeft ons fijne gezin verziekt' en 'als ons huis afbrandt, red ik Verne en niet dit kind' maken dagelijks deel uit van mijn wereld. Van in de materniteit al, wat de eerste keer zo een heerlijke week was, voelt alles mis. Ik voel me er rotslecht en schuldig door, een heel andere moeder ineens! Ik ben er ook van overtuigd dat mijn onvermogen om met het gekeel en slaapgebrek om te gaan, van Jasper een depressieve volwassene met bescheten seksleven zal maken. Het is nog maar begonnen en het is al om zeep.

Ook Matijs is een heel andere vader en hoewel we van alles het beste trachten te maken en elkaar proberen oppeppen, kunnen we niet ontkennen dat we in feite een hekel hebben aan de orde van de dagen.

We peren gewoon door, beseffen de diepte van de put die we graven nauwelijks en vergeten hulp in te roepen

De liefde: Welke liefde? De roze bubbel spat met kracht uiteen. Liefde lijkt een frivoliteit waarvoor in ons leven nu geen ruimte is. We slapen een paar maanden apart omdat Jasper geheel niet slaapt. We eten apart omdat eten met gekrijs bij toch niet smaakt en we komen zo weinig mogelijk buiten. In de wandelwagen schreeuwt hij toch ook, dus what's the point. We lopen elkaar slaapwandelend voorbij in huis, elke irritatie reden genoeg om op even 'op elkanders kop te schijten'. Sort of speak. Maar we zien elkaar natuurlijk nog wel graag, we maken eigenlijk niet eens echt ruzie. Niet inhoudelijk, maar we voelen 'het' even niet. Extreme leefomstandigheden. Naar het schijnt is blootstelling aan langdurig hoge decibels ook één van de marteltechnieken op Guantanamo Bay. I can relate.

Online: De blog kent een eerste explosie. Ik studeer over en investeer tijd in bloggen en alles wat erachter schuilgaat. Vernedejonghe.blogspot.be wordt Vernejasper.com en krijgt een nieuwe look! Voor het eerst krijgen we wat publicaties in de pers, werken samen met enkele sponsors en 13000 fans lezen trouw mee.

Werk: Last thing on my mind. Na het bevallingsverlof en borstvoedingsverlof keer ik met hangende poten weer. De ene hersenhelft beschadigd door de chaos thuis, de andere verslagen dat ik weer achter een bureau prijzen per kilo moet gaan zitten berekenen van mineralen waar ik nauwelijks iets van afweet. Alles staat op losse schroeven, zo ook mijn ooit zo mooie carriere. Na veel soulsearchen blijkt gauw dat ik voor mezelf moet kiezen en écht terug wil naar het coachen, maar dan op een haalbare manier. Ik neem een kaart, zet een passer in ons huis en solliciteer bij elk pharmaceutisch bedrijf in een beperkte straal rondom ons nest. Op hoop van zegen!

 

2014

Persoonlijk: Het jaar waarin we terug op onze plooien komen. De slaapt keert stilaan weer, de decibels slinken. Ikzelf klim uit mijn put in december 2013, Matijs pas in de zomer van 2014. Maar we klimmen er beiden uit, we are back, b*tches! Verne bloeit helemaal open op sociaal en verbaal vlak en hij wordt zindelijk, dag en nacht. Dat is er al ééntje uit de pampers! Melkpoeder- en pamperverbruik dalen rechtevenredig met de terugkeer van mijn mentale gezondheid.

Intussen start Verne ook op school en blijkt hij de lijn van voorbeeldkind verder te trekken, gelukkig. Hij is snel in alles en zeer zelfstandig. Een zegen voor een moeder die geen hand te veel heeft.

Jasper verandert zienderogen....doorslapen doet hij pas af en toe vanaf augustus, maar het huilen is compleet voorbij. Wanneer hij leert stappen, transformeert hij gestaag naar 's werelds meest vrolijke ventje.

We herleven! In augustus is er even het alarmerende Jasper-verhaal met de aangezichtsverlamming en Verne wordt geopereerd aan zijn poliepen. Maar lelijker dan dat is ons verhaal niet meer.

De liefde: Wat in 2013 nog zo onoverkomelijk leek gebeurt organisch...het gat groeit dicht. We vinden na onszelf ook elkaar terug alsof het nooit anders was. Er is wel weer mental space voor liefde en al zijn frivoliteiten. De libido's herstellen zich, de borstvoedingsbeha's worden verkocht en de lingeriekast doet weer dienst. Eureka! We vieren ons allereerste weekendje alleen in 5 jaar op kosten van Netflix. Empire state of mind in ons hoofd en in de broek. You know.

Online: Whowza!? De blog barst uit zijn voegen. Al 35000 lezers volgen onze beslommeringen en ik organiseer een eerste Big Blogameetup, bijeenkomst voor bloggers. De sponsordeals worden groter en ernstiger, de tijd die ik aan bloggen besteed wordt zakelijker benaderd. Maar de pret om het schrijven blijft even groot! Het is een hobby geworden, een passie. Maar ook ergens een taak.

Werk: Ik vind wat ik zocht en veel meer dan dat. Ik word ingelijfd bij Marc Couckes leger en ik kan met geen woorden beschrijven hoeveel deugd mij dat vanaf dag 1 deed. Na 3 jaar kinderen voeden, wordt nu mijn geest terug gevoed en dat was hoognodig. Zo blijkt. Moederen is goed en fijn en zo, maar het blijkt niet mijn enige roeping. Ik geniet van het opdirken, het contact met collega's en de inhoud van mijn werk.

De blog lijdt daaronder, maar so be it. Prioriteiten stellen is nodig. En mijn prioriteit, dat ben ikzelf!

2015, aspiraties

Persoonlijk: Laat ons hopen dat we verder surfen op de golf van voorspoed waarop we nu zitten. Ik hoop stiekem eens een dag de deur uit te gaan op minder dan geen tijd. Zonder buggy's, luiertassen, flesjes en andere parafernalia that is. Maar groter dan dat zijn mijn ambities niet. Het is goed zo, het moet ook niet te rap gaan allemaal.

De liefde: Elk meisje koestert dromen, dat spreekt voor zich. Maar we zijn happy together.

Online: Ik keer een beetje terug naar het verleden, naar mijn roots. De focus valt op het inhoudelijke, niet zozeer op de online marketing. De frequentie van posten zal wel wat lager liggen dan in 2013/ 2014 maar ik stel kwaliteit boven kwantiteit. Wie meeleest is welkom, ik laat mijn statistiekjesverslaving een beetje los.

Er komt wel een tweede editie van de Big Blogameetup, ergens in de lente!

Werk: Never change a winning team, I say. Ik zit op mijn plaats en zou daar graag blijven zitten. Al verhuis ik de komende week wel van bureau. Also: ik verklaar de oorlog aan belegde broodjes en werklunches. Ze hebben me 3 kilo gekost, de snoodaards.

Schol! Op het nieuwe jaar en nieuwe kansen!