Identiteitscrisis.

Intens triest pierke op zijn slaapkamer.

Schouderophalend.

Stillekes prutsend aan een ezelsoor in een boek.

 

"Mama, ik heb het fout gedaan."

"Oesje vriend, wat dan wel?"

"Ik. Ik was verkeerd."

"Maar wat was verkeerd? Wat heb je fout gedaan?"

"Verne."

 

Zucht, ik geraak precies niet vooruit in dit gesprek. Andere boeg.

 

"Waarom dan? Wat ging er mis? Ik begrijp je niet goed."

"Omdat ik er anders uitzie."

 

My hart skipped a beat.

Voelt mijn kind zichzelf nu al dysmorf? Het pubert nog niet eens! Dus ik vraag door.

 

"Wat is er anders aan jou? Ik vind jou erg mooi hoor."

Gefrustreerd dat ik de bal missla: "Maar mama, mijn haar is toch niet zó!"

 

En hij houdt een plukje haar recht in de lucht.

 

"Aaaaahhhhh! Bedoel je je tekening? Het zelfportret?"

"Ja. Het is verkeerd."

"Het is een heeeeeeele mooie tekening Verne, echt waar. Maar het klopt, jouw haar staat niet recht."

Waarop Verne, een beetje opgelucht dat zijn probleem erkend wordt: "Neen, pfft."

"Zal ik jou eens leren haar tekenen, net als echt?"

"Morgen misschien."

 

Crisis averted.

Wat een zelfkritische kleuter.