 |
| Angel in disguise |
Werkweek, ochtend. We staan op.
"Neen, mama! Papa oppetaan bedje doen epje lekker slaapt!"
Licht teleurgesteld loop ik weg van Jaspers warme bedje en doe alvast het rolluik naar boven en de nachtlampjes uit.
"Waaaaaaahhh"
Crisis 1. Aandoenlijk gehuil en boos gebrul.
Rolluiken weer dicht en lichtjes aan dan maar.
Papa doen, zelf doen, ik beslis...Whatever, ik ben juist op.
Net beneden, tijd voor flesjes paashaas.
Bij andere gezinnen heet dat gewoon Nesquick, maar wij mogen dat hier niet vrij kiezen.
Ik wacht uiteraard met melk uitschenken, want gisteren ben ik helemaal mogen/moeten herbeginnen.
'Jasper kom je helpen?'
"Neen! Mama maken! Mama flesje maken!"
Allez vooruit, groen licht. Sancta simplicitas, ik giet en strooi en schud en serveer.
"Waaaahhhhh! Ikke paashaas indoen! Neeeh, neeh, neeeeeeehh!"
Crisis 4, ik sla er saaiheidshalve enkele over. You know.
'Ja maar makker, zo gaan we niet door de dag geraken he zeg. De fles is nu klaar en je gaat ze opdrinken ook! Morgen mag jij.'
Na nog wat decibels en gemekker geeft hij forfait en drinkt toch de verwerpelijke fles.
De kleertjes zijn inmiddels aan, de maag vraag een boterham.
Oh no, boterham.
Ingewikkeld, mijn beste! Je hebt er geen gedacht van.
De ene dag mag ik de boterham uit de zak halen, de andere niet. Soms mag ik de choco uit de kast pakken, soms absoluut niet! Soms moet ik een afgewerkte boterham zelf opeten omdat er alleen zelfgesmeerde boterhammen worden verorberd die dag. En soms, soms mag ik alles. Uithalen, opendraaien, smeren, bordje pakken,... le tout. Maar o wee als ik dan zelf reeds de boterham in twee sneed.
Drama, crise der crisen.
"Uh, mammaaaah. Neeen. Ikke brootramme tukje snijde! Ikke doen, ikke doen!"
Op de grond vallen, hoofd bonken tegen de keukenkast, lamenteren. Ernstige acute depressie, i kid you not.
Het soort waardvan het kind echt even niet meer weet hoe het verder moet met zijn leven.
Mochten de regels van het ikke-doen spel nu eens consequent zijn, hoe praktisch ware dat?
Utopie.
Ik plooi en buig en zucht, of ik hou het been stijf en hou vol.
Hangt ervan af hoeveel geduld ik nog in me heb.
Ego ontwikkelen, I know.
Normale en gezonde fase.
Iets minder gezond voor moeders en vaders zenuwen, maar bon.
Ik zaag niet he, ik vertel. De echte puberteit zal dit ongetwijfeld doen verbleken.
En op een goede dag ben ik ook best trots op al dat zelf willen.
Maar soms steekt het gewoon ferm tegen. Ferm.
 |
| Bijna middernacht, werkweek. Even hoedjes testen. |
Of soms is het lachwekkend. Hier-kan-ik-niet-boos-om-zijn-lachwekkend.
Enter poop in dit verhaal!
'Finally, nog eens wat kak!' denken de meest trouwe lezers nu ongetwijfeld.
Here goes:
Jasper gaf zijn tutje op twee weken geleden en weet sindsdien niet meer hoe zichzelf te troosten in bed.
Hij mist daar iets, al weet hij zelf niet meer wat.
Bedtijd-onrust die veel uren verspilt.
 |
| De nachtbraker. Tussen 19u30 en 22u30 viert hij feest. |
Op één van die avonden, de babyfoon gaf stil, bleek Jasper een drolletje te moeten leggen.
"Ikke zelf doen!" Moet het hoofd gedacht hebben en hij trok naar de pot.
Hoewel zo een wc nog veel te hoog is voor hem, slaagde hij erin. Drol half in de pot en bij het van de bril klauteren ook half tegen de rand.
"Isse vuil. Ikke proper maken!" Moet het hoofd andermaal vindingrijk gedacht hebben.
En hij kneep een volledige fles exotische douchegel uit op een handdoek.
(Bodysol, je weet wel, met die ophanghaak. Zo handig dat de kindjes het zelf kunnen! Kuch. )
Een handdoek dus, 200 ml zeep, vuile poep en vuile bril.
De rest moet je zelf maar verzinnen.
De zoete geur van bloemenzeep, van proper en schoon en vers, daar onderaan de trap was misleidender dan ooit.
Met het risico te verdrinken in bruingekleurde zeepbellen, gooide ik de boel integraal in de wasmachine.
Het is 2015, leve technologie. Dit was ik niet met de hand uit.
Alles liep goed.
Het kind.
Hij richt ravages aan, overal waar hij gaat.
Maar eigenlijk is hij behulpzaam, zelfstandig, leergierig en enthousiast.
Wie kan hem dat verwijten?
Not me.
Must go. Er tiert een kind, al efkes.
Rara wie!
14 opmerkingen:
Hahahaha! Yes!
Hier in het begin van de peuterpuberteit, ik houd mn hart vast. Afhankelijk van het geduld die dag, zo herkenbaar!
Over die drollekes en zo kan ik wel al meespreken, helaas!
Nog vn die verhaaltjes asjeblief, dan voel ik me niet zo alleen :-p
O ja! "Nanna doen" en "van mij" is hier al een tijdje schering en inslag. Ik herken je aanpak keihard! This too shall pass en plaats maken voor iets anders ;-)
Heerlijk herkenbaar!
Niet in bad willen en er vervolgens niet meer uit willen komen. Drie dagen hetzelfde t-shirt willen aandoen en liefst zonder broek of schoenen rondlopen... Hysterisch worden als je het waagt om een koek in twee te breken!
Zo herkenbaar! De pure angst die ik voel als ik besef dat ik met mijn slaapkop de boterham in twee heb gesneden zonder te vragen of het mag... 😊
Katrien
Amai! Inderdaad ondernemend dat het manneke zelf de boel wou opkuisen :-)
Onze dochter van bijna twee begint ook aan de 'eigen mening'.
Dit weekend probeerde ik een boterham in twee te snijden, hoe durfde ik seg!
Moord en brand zeg ik u! ...
wat heerlijk geschreven! Ik heb hier twee van die peuterpubers in huis (tweeling van ruim 2 jaar) dus wij hebben wat dat betreft dubbele fun :-)
Heerlijk! Hoe mooi en leuk het er ook altijd uit ziet op Instagram en Facebook, het is overal een beetje hetzelfde 😄
Oh, we zijn dus niet alleen met dat bad en die kleren 😂
Dit vind ik nu leuk om te lezen sè. Soms denk je dat het alleen bij jouw thuis zo is, maar dat is het dus niet. Volgens mij is het op vele plekken (misschien wel overal?) zo. Soms heb ik geduld, soms niet. Soms heb ik tijd, soms niet. En zou het kunnen dat die peuterpuberteit nadien gewoon overgaat in kleuterpuberteit? Stopt het ooit? :-)
Oh god ik lig in een deuk met je verhaal :-)
Herkenbaar en daardoor des te grappiger! Bedankt om me te doen lachen!
hier ook geen crise groter dan een boterhamcrise! Ik ben voor die consequente regels! Would make my life sooooooo easy!
En wat betreft kak, ik kuiste er deze week al 2 keer vrij platte exemplaren op vanop onze parket. Dolletjes met die groefjes die daar inzitten...
You are the sweetest readers ever"
Hahaha! Ik heb ook twee zoontjes; van 4 en 1 jaar oud. Die oudste, da's zo'n leergierig, braaf manneke. Alles volgens de regels. Niet beschaamd om ons op de vingers te tikken als we met onze mond vol eten of niet voor ons kijken als we fietsen. Met goede argumenten altijd om te praten. En dan, enters: de jongste. Wat. Is. Dat?! Op de grond gooien, veel willen, maar niet kunnen, toch kunnen, diva-gedrag,... Ik krijg met deze blogpost al een kleine inzage in hoe ons leven er met zo'n peuterpuber binnen anderhalf jaar gaat uitzien: ik begin spontaan te zweten...
Een reactie posten