Schluss damit!

 

Het is voorbij.

Onze vakantie zit er nu officieel op.

Er waren twee gezinsweken in juli en een week moeder-zoontjes in augustus.

Heerlijk.

Staycation kozen we, dat bespaart geld en geeft eindelijk eens de tijd om stil te staan.

Op reis gaan is toch ook altijd een beetje sleuren en rennen, daar hadden wij nu eens geen zin in.

Ik ging eerder al met een vriendin naar de zon, Matijs gaat binnenkort met vrienden op fietsvakantie(tje).

Mooi geregeld!

 

Bovendien wonen wij rond Gent, een mekka in de zomer vind ik zelf.

De kust is vlakbij, er zijn ruim kleutervriendelijke pret- en natuurparken in de omgeving en Gent zelf biedt heerlijkheden zoals Parkkaffee, DOKstrand, de Blaarmeersen en de wonderlijke Gentse Feesten.

Wie denkt dat dat laatste enkel een braspartij op straat is, heeft het helemaal mis.

Het is een waaier aan opties, en elk jaar ontdekken we nog nieuws.

Het valt niet op te noemen, de tips die ik kan geven hier om hier in de buurt een fijn en goedkoop dagje uit te beleven met je kroost.

Voer voor een andere blogpost vermoedelijk.

 

 

Groot voordeel van een staycation is ook dat je een enorm thuis-gevoel creëert.

Naast de gebruikelijke orde van de dag en het eeuwige functionele, is er ruimte voor veel tijd samen.

Spelen, knuffelen, niksen, samen bespreken wat we eens zullen doen.

Zelden zoveel lijfelijk contact gehad met elkaar, zelden zoveel gecocoond.

Je emotionele band wordt weer sterker, je leeft heel close opeen met zijn viertjes.

En hoewel dat ook wel eens kan irriteren, is dat hier echt van een wonderbaarlijk leien dakje gelopen.

Behalve dan die keer dat Matijs zijn rugzak niet vond.

Mannen die iets kwijt zijn...ugh.

 

Verne leerde alleen fietsen en liet de vissenwereld even achter zich om op te gaan in de wereld van draken en dino's. Hij stond een paar keer alleen op, zette de televisie aan en maakte zich een flesje.

Een prestatie voor een kind dat zich altijd liever laat bedienen.

Zijn favoriete woorden van het moment zijn eerlijk, helaas, natuurlijk en ik meen het.

Er is hier zeer veel niet eerlijk, helaas en natuurlijk. En dat meent hij.

Vuur schieten met een blik? This kid can do it!

Maar het is een braaf kind, lief voor zijn broertje, didactisch van aard en graag op zichzelf.

 

 

Jasper kan alle kleuren en telt tot 12, zijn klep staat bovendien geen seconde stil.

Zeker niet meer nu hij zijn tutje zo flink opgaf.

Met een explosie van woorden ontdekken we dat zijn taalkennis al een tijd veel verder reikt dan we dachten.

School is een grote favoriet in zijn jargon. 'Ikke chool gaan! Nenne oeke An gaan, ikke chool! '

Aka: 'Dat Verne een keer naar de creche bij moeke An trekt he zeg, vandaag wil ik een keer degene zijn die naar school mag!'.

Normaal doen is er bij hem niet bij. Fietsen doe je met je buik op je zadel, tafels dienen om op te staan en boterhammen smeer je met je vingers. Het is een creatieve denker: hoe kan ik dit voorwerp anders gebruiken dan regulier verwacht? Let's try that then.

Maar engelachtig is hij. Knuffelaar, deugenietachtig schattig en enorm zelfzeker.

Als je hem straft, lacht hij smalend. Hij doet vierkant zijn zin.

 

 

Vakantie.

Zomervakantie.

Een zaligheid.

 

Maar genoeg is genoeg.

Op het einde was ik de kindjes een beetje beu, geef ik toe.

Terug naar het werk, naar de wereld der volwassenen.

Waar mensen hun eigen billen afvegen, zelf drankjes schenken en conversaties over de realiteit gaan.

Age quod agis, ik ga lekker terug aan de slag.