Al twee maanden gaat het hier van "ikke rote sjool!"
Needless to say dat het ventje dinsdagochtend opgewonden was.
Een tweede kind is toch geen eerste, bedacht ik stoer.
En ik zette het kleine mormel simpelweg af op school.
No verpinking. No krop in de keel. Bijna routineus.
Dacht ik toch.
Aanvankelijk.
Meteen na aankomst op de speelplaats koos Jasper een rijwiel en zette koers, mij bekeek hij voor geen meter meer.
De bel rinkelde waarop het kind braaf op de stip ging staan.
Dat hadden we geoefend thuis, die stip. Met Verne in het voortouw.
Op het moment suprème wou hij niet meer van zijn stip af, mijn varkentje.
Maar enfin, mits enige aanmoediging verdween zijn lijfje tussen dat van leeftijdgenootjes en sloot de deur.
Geen mamaaaah, geen zwaai.
Weg.
School? Doen jong! No biggie.
In Vernekes tijd zou ik dat onwaarschijnlijk hardvochtig gevonden hebben, too hard to handle.
Maar bij kind twee merkte ik het niet eens echt op tot ik het scenario achteraf in mijn hoofd herspeelde.
Er was een reden waarom ik het niet opmerkte.
Een ander kind, ééntje dat 11 weken te vroeg werd geboren en zijn kersverse moeder die me haar verhaal deed.
Dus wij maar tetteren en fotootjes kijken en details delen en empatisch zijn.
Yadda yadda yadda. Theekrans, Je kent het.
De volle 5 minuten later klonk er een kordaat getik op het raam.
Juf Emmy met een knalrode Jasper op haar arm.
Het kind had mij zien staan natuurlijk, zijn frank viel alsnog.
Toch traantjes dus, volledig mijn schuld.
Dom. Oliedom.
Dus ik heb snel mijn kont gekeerd.
Dat rode koppeke, dat keerde het tij.
De hele dag heb ik mij afgevraagd hoe het met het aapje ging.
Of hij wel vrolijk tomaatjes at, zoals thuis. En of hij niet fris zou hebben.
Of er soms al een kindje zijn vijandje was en of de toiletpotten niet te hoog zouden zijn?
Of hij si en of hij la, mijn groot Verneke vergetend.
Onophoudelijk terugkerend naar daar, in mijn hoofd.
Overbodige zorgen/ verloren gedachten.
Baarmoederonrust en navelstrengpijn.
Zelfoverschatting met stoerdoenerij.
Kindekens kopen...het doet wat met mij!
6 opmerkingen:
Haha, hoe heerlijk geschreven!
Ja zeg , jij deed zelfs teken met je handje dat ik weg moest, wèg! Schrik dat ik jou alsnog weer naar huis zou ontvoeren. Het had iets vandoen met knippen en de betere scharen op school. Uiteraard volledig geënthousiasmeerd door Servaas. En hup, weg was je, de wijde wereld in......
Echt waar, serieus Moeke. Ik herinner me dat.
Juffrouw Kris en hoe graag ik ook wou gaan.
De schoolpoort, de speelplaats, de klas, de scharen.
Alles!
Vooral die kleine driehoekjes en cirkeltjes van flinterdun gekleurd papier die plakten als je ze nat maakte.
Euforie was dat!
Geweldig ^^
Ik moet mijn kleinste mormel in januari achterlaten op school. En hoewel ik blij ga zijn dat ik dan eindelijk eens zonder kinders in huis kan zijn op mijn vrije dag, weet ik nu al dat het bleiten gaat worden, door mij dan, niet door het kind vast. Want dat is mijn laatste baby, en die baby, die is op 1 nacht een kleuter geworden! En hoewel ik geen baby meer wil, zou ik graag mijn meisjes nog 1 keer vasthouden, zo als baby.
Ja en dat gaat niet over. Soetmins overgrootmoeder moemoe sprak deze onvergetelijke woorden uit toen ze zelf 90 was en Soetmins broertje Ewout 3 maand: 'k ben tjaloes. En toen ik erop wees dat zij 8 kindjes had gehad zei ze koppig: en toch ben ik tjaloes! Van moederliefde gesproken, het was een prachtige moeder.
Een reactie posten