Een mens moet plichtsgetrouw moederen. Zo hoort het.
We hebben daarom vanavond Verne verplicht een koffielepel tomatensaus te proeven.
Draai daar spaghetti in en hij herkent het, maar zo puur is dat ineens 'nieuw'.
En nieuw equals bang.
Every. Single. Time.
Wat gepampel en gestimuleer bleven zonder resultaat.
Wat boos worden: njet.
Echt boos worden: njet.
Terug psycholomama spelen: dubbel njet.
Ondertussen dikke tranen, biggelend van wang naar vleesbrood.
Dat, en je eigen bord koelt af. Bij mij moet het leven vooruit gaan.
Dus na een kordate: "Als dat hier nog lang duurt worden het twee lepels Verne. Het is maar saus.", was het euvel verholpen.
Zou je denken althans.
Na een korte stilte: "Ik wou dat ik anders was mama."
Nauwelijks verstaanbaar tussen de inmiddels droge snikken door.
Hij meent dat dan, dat verdraag ik niet.
"Hoe bedoel je pateeke?"
"Gewoon anders, niet zo. Gelijk Jasper. Dat ik vanzelf wel graag groentjes eet."
Dus ik steek geschrokken een monoloog over diversiteit af. (Als ik vertrokken ben, blijf ik gaan.)
Dat hij zoveel wel kan en Jasper die dingen net niet. En dat dat zo mooi samen past.
Dat papa de dingen die mama niet kan, doet. En omgekeerd.
En dat we van de dingen die we samen goed kunnen dan onze hobby's maken.
Dat 'iedereen anders' net goed is en dat ik zo trots ben op hem.
Dat hij zo flink gelopen heeft in de loopwedstrijd vandaag bijvoorbeeld.
"Maar neen mama, ik was de voorlaatste."
*Zucht*
Over competitiesport kan ik ook een lezing afsteken. Maar dat was het nu vandaag net niet.
Rang noch stand maakten uit, als je maar meedeed.
En toch registreert dat hoofdje dat.
Zijn zwaktes.
Terwijl de sterktes zo veelvuldig prominent aanwezig zijn.
Mijn eerste leerjaarskind. Mijn nadenker.
Verstand te over.
Maar weerbaarheid? Zelfzekerheid?
We werken eraan.
13 opmerkingen:
Oh. Ik moet slikken. En wat oogvocht wegknipperen. Ik vind dat jij dat toch maar weer mooi oppikt en hem de juiste woorden geeft die hij op dat moment nodig heeft. Dat maakt van jou de beste mama die hij zich maar wensen kan en gesterkt door de juiste mensen om hem heen zal hij er wel geraken op zijn eigen unieke manier. 'Het leven is aan de durvers', heb ik altijd maar wat kort door de bocht gevonden ;)
<3
En dan besef je dat opvoeden tot dan toe eigenlijk makkelijk geweest is.
Maar je doet het prima!
mijn hart breekt <3
:-( Kinderen zijn niet alleen hard voor een ander, ook te vaak voor zichzelf.
Het is juist dat verstand hè, dat die dingen zo moeilijk maakt. Dat kan vergelijken en verderdenken waar andere kindjes hun vrije zelf kunnen zijn. Maar de moedermonologen zijn ongetwijfeld het best mogelijke antwoord. Doejegoed!
Mijn ogen vullen zich hier over uw schone woorden die bet hartzeer van Verne mooier proberen te maken. Maar dat is het niet. Het is jouw moederliefde die het mooier zal maken voor hem en hopelijk ziet hij dat op een dag ook in. Dat 'anders' heel mooi kan afsteken tegenover de algemeen aanvaarde middelmaat die rustig kabbelt en in kadans is. Anders tekent uiteindelijk veel mooier af en leert die andere naast jou ook een schoonheid te kennen die men anders niet ziet. Maar voor een eersteleerjaarskind is 'anders' als altijd in de schaduw staan en die ziet nog niet wat hij kan betekenen voor de zon. Het is een prachtmensje lieve Soetmin, hij moet alleen nog leren het zelf te geloven. En jij doet dat ook prachtig. Hij mag blij zijn met een moederleeuwin als jij.❣
Zo herkenbaar...
Heb 2 jongens van dezelfde leeftijd, de ene (1e leerjaar) denkt over alles 10 keer na, onthoudt ook alles (maar dan ook echt alles) en denkt 3 stappen verder ("als dit dan dat"), de andere (2e kleuter) die gaat onbezonnen door 't leven en die doet maar wat... 2 andere karaktertjes, elk met z'n pos en neg kantjes.
Hier ook dat stilstaan bij zijn zwaktes, tot tranen toe als iets niet lukt, terwijl wij blijven focussen op zijn sterktes... en dat lukt met ups en downs. Zelfzekerheid groeit met kleine beetjes... maar we geven niet op!
Dat was van mij he Soetminne, Isabelle. Vergeten in te vullen sorry ☺️
😍
Ik dacht eerst mijn moeder. :)
Lief!!
Ik wou dat ik anders was, dat komt elke keer keihard binnen. Net als sorry dat ik zo deed, ik wou het niet maar kon het niet tegenhouden. Of ik wil geen cadeautjes voor mijn verjaardag, vriendschap is genoeg.
Kunnen verderdenken en er andere normen op nahouden is moeilijk. Met momenten heel erg moeilijk. Gelukkig zijn er mama's om te blijven hameren op wat wél goed gaat. En hé, gewoon is ook maar gewoon hé. Je doet dat goed Soetmin.
Blijven voortdoen zoals je bezig bent!
En door deze post besef ik weer hoe jammer ik het vind dat er nog zo weinig verschijnen....ik vind het heerlijk om te lezen hoe je de moeilijkheden van het opvoeden beschrijft. Al maakt de uitspraak van Verne pijnlijk duidelijk dat de kindertijd ,zoals we vaak ten onrechte denken, niet één grote onbezonnen periode is. Ook kinderen hebben al een heel palet aan gevoelens en zitten soms in de knoop met zichzelf. Ik hoop dat als mijn zoontjes ooit ook zulke uitspraken maken, ik dezelfde woorden zal vinden.
Een reactie posten