Lekker op zijn zaterdags een dagje zaterdaggen thuis. Vooral veel lachen en knuffelen, houdt dat in.
Ondertussen probeer ik te beslissen wie ik liefst zie. Verne of Matijs?
Een compleet nutteloze denkoefening die vooralsnog geen sluitend resultaat heeft opgeleverd. Maar ondertussen sta je wel stil bij al de gaatjes in je leven die er ooit waren en inmiddels opgevuld zijn. Dankbaarheid heet dat. Zaterdagse dankbaarheid.
Omdat het gedichtendag was de voorbije week én het aapje een eerste tandje kreeg tot slot nog dit...
Dag zoon,
STOP!
Moet het echt nu al?
Geef ons nog wat tijd.
Een maand.
Een week.
Een paar dagen.
Blijf heel even hoe je twee dagen geleden nog was.
Trek dat éne bijna-tandje weer in.
Wees nog heel even alleen maar zacht.
Enkel gezuig en gesabbel.
Enkel weekdier.
En pas later dan geknabbel.
Wouter Deprez.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten