Wang snee wang pang

Is hij geen plaatje? 

Met zijn pientere oogjes en vlezige koppie. 

Zijn negerneusgaatjes en kaarsrechte strookjes wenkbrauw.

's Avonds voor het slapen gaan  Matijs en  ik (ja, dikwijls samen) zijn lichtje uitdoen op zijn kamertje en dan kan ik de drang niet weerstaan om er eens aan te snuffelen, aan dat koppetje.  Soms knort hij dan eens omdat ik hem per ongeluk kriebel met mijn haar. Moet hij maar verdragen. Matijs staat meestal gewoon vanop een afstandje te grijnzen met een scheef vertederd hoofd. Maar ik heb een snuifje nodig, een kleintje. Liefst ééntje van tussen hals en kinnetje, waar zijn warme stinkies het zoetst zijn. 

Een wangenkneepje zou het helemaal compleet maken, maar dat zou erover zijn. Dat doe ik niet.

Nog een paar dagen 7 maand en dan krijgt hij het cijfer 8. Een vriendin verloor haar zoontje op 7 maand en daar moet ik al nu de hele maand aan denken. Voor ik zelf een zevenmaandertje had kon ik dat niet inschatten, maar nu weet ik hoe ongelooflijk 'individu' zo'n aapje al is. Hij heeft zijn -heel eigen- maniertjes van bewegen en praten, is zelfstandig in zijn spel, maakt keuzes, heeft hobby's terwijl andere dingen hem niks zeggen, gaat duidelijk wel of niet akkoord...echt minimensje. 

Terwijl ik vrolijk zo'n dingen sta te bedenken moet ik dan aan die vriendin denken en wat zij heeft moeten afgeven. Heel kort, zonder echt triest te worden, passeert het mijn gedachten. 

Wat kan je doen he? Niks zeker. 

Het niet vergeten en genieten van mijn eigen sp(r)ookje...dat wel. 

Geheel terzijde nog een weekendplaatje.