Partytime

 Verne feest mee met mij.

 Verjaren is geweldig!

Busybusy

Drukke ochtend voor Verne!

Vroege vogels

Iets na 7 uur 's ochtends fotoshooten in de gang.
Moet kunnen, zeker als je assorti gekleed bent en de choco nog aan je muiltje plakt.

Niet de beste kwaliteit foto's maar wel plezierige plaatjes!
De reden waarom Verne zo enthousiast poseert is de telefoon waarmee de foto's zijn getrokken.
Die stond op 'reverse camera' of zoiets. Dan zie je op het schermpje meteen jezelf en dus de foto die je gaat trekken. Overbodig om nog spastisch je arm zo ver mogelijk te strekken met je hand krom om blind te mikken.
Concreet zag Verne zijn papa op het schermpje én naast zich tegelijk. Woahh. Total craziness.
Papa zien levert zowiezo altijd al verliefde 'Papppaaahhhhh'-verzuchtingen op, laat staan de dubbele versie!

Ikzelf wacht geduldig op 'Mammmaaaahhh', maar voorlopig heet ik meestal nog gewoon papa,baba of mapa.
Dat laatste is al 50% correct. Vordering!

Zwanger zijn: aandoenlijk of aandoening?

Aandoenlijk.

Vorige keer bij Verne was alles spannend, opwindend en nieuw.
In mijn herinnering is dat allemaal zodanig van een leien dakje gelopen dat het genant oneerlijk leek tegenover andere zwangere vrouwen die wel te klagen hadden.
Opstaan en meteen ongewassen en ongekamd denken 'dedju ik zie er goed uit'...dat was mij nooit eerder en is mij sindsdien ook nooit meer overkomen.

De kracht van de geest zit daar voor veel tussen denk ik, want nu ik het allemaal een tweede keer meemaak herken ik toch zaken. Volgens mij heb ik vorige keer redelijk was genegeerd, verbloemd en gewoon niet erkend als zwangerschapsperikel. Bovendien vergeet je veel...je geheugen is verraderlijk selectief in herinneringen opslaan. Ik vertrouw dat zaakje niet meer. Zo is de bevalling van Verne nu ineens iets intens, emotioneels en schoons geworden in mijn bovenkamer. De waarheid staat hier: een heel ander verhaal.

Zwangerschap 2 is minstens even intens. Niet omwille van het nieuwe en het spannende maar omwille van de emotionele kant. Ik voel mij helemaal niet 'been there, done that...nah...next!' zoals ik had gedacht. Je weet wat er komt en dat maakt alles nog meer reikhalzend uitkijken naar. Vorige keer was het wachten op het grote vraagteken. Nu is het wachten op dat enorme eerste moment babytje op je buik, bestuderen van het gezichtje, snuffelen naar het geurtje en de magische week materniteit waarvan je de intensiteit al kent.
Hopelijk. Als alles goed gaat toch. (Daar gaan we van uit.)
Ooh...ik kan niet wachten.
De wetenschap dat het waarschijnlijk ook de laatste keer is doet mij extra hard genieten en stilstaan bij alles. Mijn handen kleven als lijm op mijn buik, ik wil elk schopje langs twee kanten gevoeld hebben en ik hou al rijdend in de wagen hele privéconversaties met de ton. Iets wat ik vorige keer niet kon wegens het belachelijke gevoel dat ik daarbij had.
Verne is fantastisch, maar terug zo'n heel kleintje...geweldig!!

Aandoening
Dat zwanger zijn. Hoe zit dat nu?
Ik heb nu, de tweede keer, weerom niet te klagen. Geen grote mankementen, geen marathons boven de pot hangen. Ik zeg dus braaf tegen iedereen die het vraagt dat het prima gaat.
Maar wie het wil weten...dit hoort er toch ook bij:

Trimester 1:
-Moe! Da's hier het kernwoord. Ik heb op alle parkings langs de Belgische wegen powernaps gedaan om toch maar op bestemming te geraken.
-Honger = misselijk, dus dat is geen optie. Vanaf het eerste knaagje draait alles en functioneer ik niet meer. Het is trouwens een heel geregel om continu te zien dat je een minihapje bij je hebt voor noodgevallen. Ik vergat dat altijd. We zijn op 10 minuten van huis ooit op de pechstrook van de autostrade moeten gaan staan om een suikerboon uit de koffer te halen, het enige eetbare dat we bijhadden na een babybezoek. Absurdistan.
-Lage bloeddruk. Haar drogen, iets uit de kast pakken, opstaan of activeiten waarbij je je handen boven je hoofd houdt of te veel beweegt betekenen een lacune in je energiepeil waar je slechts 10 minuten later van bekomt. Even op de tegelvloer gaan zitten... wherever, whenever. Efkes blazen, koud zweten en wachten voor je weer verder kan.
-Libido: zero. Out the window. Het is zoals de dieren zeker? Bevrucht, so whats the point? Heel gek.

Trimester 2:
-Algemene overdrive: alles wat niet werkte in trimester 1 doet het nu té goed. Altijd comfortabel of té warm, altijd een goestingske in iets lekkers en te veel (kortdurende) energie. Resultaat: plots al mijn kleren uitspelen, klein boefkickske van tijd tot tijd en overenthousiast beginnen aan grote projecten die ik dan niet afkrijg wegens geen zin of energie meer. Weinig standvastigheid.
-Planeet Hormonia slaat tilt: Bleiten als een compleet onbekende sporter een medaille scoort in een discipline die je geheel niet interesseert, je volledige geheugen- (en hersen)capaciteit herleid zien tot niveau nul en nachtmerries. Vééél nachtmerries. Iedereen die ik ken is al een keer gestorven, bedrogen, achtervolgd of vermist geweest tijdens mijn nachten. Veel slapen komt er niet aan te pas, en dat x maanden aan een stuk. Niet niks. Maar nu is het beter, goddank.
Ik vermoed dat het een methode van Moeder Natuur is om je voor te bereiden op wat komt. Als Verne of kindje 2 nu iets tegenkomt of we in een crisis belanden: stikken, iets verbranden, ernstig ziek worden, verloren lopen en dergelijke...zal ik adequater kunnen reageren. Ik heb het allemaal al meegemaakt, lijkt het wel. Ik maak mezelf alvast wijs dat het nuttig is...al die nachtelijke drama's, anders zou ik er mijn gezond verstand bij verliezen.
-Libido: opnieuw out the window maar dan de andere kant op. Through the roof. Het lijkt wel een sinusoïde.

Trimester 3:
Dat moet nog van start gaan deze keer, het is bijna zo ver. Maar ik verwacht vooral veel waggelen, wijdbeens willen zitten, moeilijk uit de zetel raken en zelf mijn laarzen niet meer uitkrijgen.
Veel lompigheid en weinig elegantie dus.
De rest van de symptomen heb ik verdrongen of ben ik vergeten dus dat zien we dan wel weer!
Alleen dat libido, dat weet ik wel nog natuurlijk. Dat normaliseert terug maar het wordt zo onhandig dat je één keer op twee denkt: 'laat maar' of 'wéér hetzelfde, we kunnen maar één ding meer'.
Intussen weet ik dat dat, net zoals je geheugen en je lijf, terug helemaal goed komt.
Gelukkig maar, stel je voor!



Intussen zie ik er alweer zo uit:
Zucht.

Intermezzo

Maandag, ik wou dat het vrijdag was.
Grijs weer, ik wou dat het zomerde.
Moe, ik wou dat ik uitgeslapen was.
Dringend tijd om even te dagdromen en dan weer verder te werken.

Over Vernes favoriete spelletjes van het moment bijvoorbeeld...

• Het kind is werkelijk tot vervelens toe geobsedeerd door boekjes lezen. Eigenlijk ben ik daar geweldig blij om natuurlijk, maar Verne kiest uit al zijn mooie boekjes altijd dezelfde lelijkaard. Gemiddeld legt Verne 2 boekjes per minuut op je schoot. Dat wil dus zeggen: boekje brengen,  je de tijd geven om één pagina voor te lezen en vervolgens zo wild enthousiast worden dat hij alweer om het tweede boekje snelt. Maar bij 'De luie luiaard' aka de lelijkaard gaat hij rustig zitten om elk dier en elke 'boem' na te boosten. En opnieuw, en opnieuw. Ik denk dat ik dat boek een tiental keer per dag voorlees. En dan heb ik Matijs zijn even frequente bijdrage nog niet eens meegerekend.
• Dat nabootsen, dat brengt ons bij hobby 2: dieren. Olifant en aap spannen de kroon, dan komen krab, paard en koe. Van honden en leeuwen wordt hij minder wild maar hij doet ze wel steevast na. Poes, ooit zijn eerste klanknabootsing, vind hij nu te saai om nog ernstige pogingen te ondernemen. Daar gaat hij vlot aan voorbij.
• Dansen en pirouettes draaien. Gieren. En dan zat zijn en bijna omver vallen. Nogmaals gieren!
• Klutsjes bedelen: Bier, cava, cola, koffie, thee...wordt allemaal gulzig uitgedronken als je even niet oplet. kan niet gezond zijn!
• Op het keukenaanrecht zitten en alles meevolgen terwijl hij zelf in een leeg potje roert (een vuil leeg potje althans, propere potjes mogen niet meespelen). De appel valt niet ver van... beide bomen.
• Op autu-vlak ook een belangrijke verschuiving: van binnen naar buiten. Verne zijn interesse gaat nu uit naar het koetswerk. Logo's aaien, velgen voelen, lampen neuzeneuzen,...hij is er even zoet mee.

Zijn inmiddels afgekeurd: in de auto spelen dus (nu de buitenkant populairder is), met autootjes spelen, kleuren, puzzelen, telefoneren en torens stapelen. En spontaan zoentjes geven: helemaal uit het repertorium geschrapt *snif*.
Gek hoe dat aan een sneltempo verandert allemaal.

Foto's by Mieke Dalle,
 De Klikmobiel.

Dag knulletje. Tot straks thuis.
Dan kunnen we weer van de lelijkaard lezen.
Zolang je daarbij op mijn schootje wil zitten vind ik het allemaal goed.

Helmet hair.

Te veel snot om te kunnen ademen laat staan slapen 's nachts en billetjes die zo open liggen van de veel te frequente platte protjes dat we nog nauwelijks zalf mogen aansmeren.
Het leven van een 15maander kan zwaar zijn!

Gelukkig is er suikerbrood.
Dat is lekker, valt vlot in grote hoeveelheden tegelijk in de mond te proppen en stopt een beetje op.
Perfect.


Een filmpje dat, op de slaappluim op Vernes hoofdje na, weinig spannends omvat.

Catch up

Woelige weken achter de rug!

Verne is twee weken lang zo lastig geweest dat hij overal waar we kwamen veruit het vervelendste kindje was. Geen kat die deze blog nog serieus neemt dan natuurlijk...niks dan wonderkindberichten maar als je hem in levende lijve te zien krijgt blijkt het een opperneut.
We dachten dat er een soort 'peuterpubertijd' was aangebroken en dat het voortaan altijd zo zou zijn bij ons thuis. Het ging ongeveer zo:

• Vechten bij het opstaan om de pamper en kleertjes aan te doen.
• Geen ontbijt willen eten.
• Niet in de auto willen om naar de crèche te gaan.
• Schreiend aan mijn rokken hangen in de crèche.
• Niet willen samenspelen met de kindjes, slecht eten en slecht slapen in de crèche.
• 3 seconden blij zijn als ik hem terug ga ophalen in de crèche en het dan op een neuten zetten.
• Opnieuw gedoe om in en uit de auto te willen.
• Amok maken rond avondboterhammetjes, badje en pyjama.
• En dan enkele uren getrunt en gemekker rond het slapengaan alsook midden in de nacht.

Vermoeiend zeg! Compleet het tegenovergestelde van wat wij gewoon zijn.
Lichtelijk nefast voor je amoureus leven ook. Zombies op automatische piloot waren we, meer niet. Weinig ruimte voor frivoliteiten, let me tell you.

Maar bon, ineens is alles gekeerd. Gelukkig!
Er bleek een tandje doorgebroken, er was wat koorts en wat diarree...allemaal vage toestanden die eens uitgeklaard een ander kind opleverden.
Maar de grootste verandering is deze:
We hebben besloten om tegen onze eigen regel in Verne elke dag om 19u in bed te steken.
Na 15 maand rondbazuinen dat wij de intuitieve  'go with the flow' aanpak verkiezen (Verne gaat slapen als hij moe is en eet als hij honger heeft...niet te veel schema's) blijkt dat al die andere mensen toch gelijk hebben. Kindjes hebben routine nodig en kunnen dat niet noodzakelijk zelf aangeven.

Al doende leert men zeker? Verne is per slot van rekening ons prototype.
Bij het volgende kindje doen we het foutloos en 'voor écht'.
Promise.

It's a man's bag

Verne bereidt zich voor op het nichtenfeest van morgen...

Schone schijn

Matijs is een freak, die ziet er altijd frisgewassen hetzelfde uit. Ochtendmensen...tsss.

Maar Verne en ik lopen (in tegenstelling tot wat blogs doen vermoeden) thuis vaak gewoon uren zo rond:

 

 

Staat dat kapsel mij niet beeldig?
Ik krijg er niet genoeg van...van zulke knuffelmomenten. Verne daarentegen vindt het op de voorlaatste en laatste foto duidelijk genoeg geweest.
Hij zal daar wel 'Uit? Uit?' aan het zeggen zijn.
Dan gaat hij lustig verder spelen terwijl ik mijn boek lees en 'me gaan aankleden' nog wat verder uitstel.
Zomer, we love it.

Toekomstmuziek

Foto by Mieke Dalle, 'De Klikmobiel'

Verne is op 3 maand maar liefst 5 cm gegroeid en stijgt daarmee weer een beetje op de curves.
Dat maakt 31 cm op 15 maand tijd of een gemiddelde van 2 cm per maand!!
Hoog tijd voor een prognostiekje...vanop welke hoogte zal Verne later de wereld aanschouwen?

Deze site (http://groeiweb.pgdata.nl/groeiweb_ouder/) vertelt ons dit:

De te verwachten eindlengte op basis van de lengte van de ouders is 182,7 cm.

Uw kind is nu 83 cm. lang. Dit is 3 cm. boven het gemiddelde van jongens van ca. 1 jaar.
86% is korter en 14% is langer.
De te verwachten eindlengte op basis van de huidige meting is 190 cm.

Goede lengte voor een man.

*Pling* (frank valt)
Later wordt Verne een man, een grote man dan nog...daar had ik nog niet echt bij stilgestaan.
Bwaah. Dat is nog ver weg.
Dat hij maar eerst deftig leert praten, eten en plassen waar het hoort.
Dan zien we wel weer verder.



Verne 30 cm geleden







 

 

 

Verne 20 cm geleden

 

Verne 10 cm geleden

 

 

 

 

Verne nu...83cm, een klein groot spook.