M-verwante problemen

Verne kan loeien met een overtuiging waarvan je perplex staat.

Het is er een beetje over meestal.

Oorzaak? Dergelijk affaire.

Matijs vond in de winkel dat je zonder geen kinderen kan opvoeden,

 en dat zullen we geweten hebben.

 

MMMMMEUHHH!!

 

Maar mama? Dat is nog steeds koppig baba, mapa of regelrecht papa.

Als ik mezelf nu "meuhmeuh" zou beginnen noemen, zou het dan sneller gaan?

Ik geef binnenkort toch melk...

 

Het pakje?
Ducksday.
Aanrader!
 Wij hebben ééntje in fleece voor koude dagen en dit regenpakje voor natte dagen.
Of beide. Zolang er maar buiten kan gespeeld worden!

 

Revelatie

Je kent dat wel...een bongobon krijgen en die dan twee jaar op rij moeten laten verlengen.
Niet? Wij wel.


Kriebelkriebel op hotel.

Zapzap op hotel.

 

We hebben er een weekendje Efteldingen van gemaakt.
Ons eerste en laatste weekendje weg als gezinnetje van drie!
Een deftig verslag volgt nog wel.
Nu ik zopas besloten had dat onze perfecte Verne ineens aan gedrag-, slaap- en eetstoornissen leed en ikzelf aan bekken-en maagstoornissen, was dat een beetje een sprong in het duister. Maar alles is wonderwel vlot verlopen! Wat goed slapen met een mens doet.

Hoe het met de vele en vooral plots opgezette stoornissen gaat?
Lees:
De slaapstoornissen blijken al vrijwel opgelost: geen middernachtcrisisjes meer, braaf inslapen dus toch geen verlatingsangst en na een nachtmerrie dommelt hij vrij vlot terug in.
We slapen terug heerlijk hele nachten door. (Althans Matijs en Verne, mijn zwanger lijf weet niet meer wat slapen is. Maar goed. Da's een heel ander verhaal.)
Fjoew. Wat was dat ineens zeg?

Daardoor zijn ook ineens zijn "gedragsstoornissen" over. Niet dat ze er ooit écht waren natuurlijk maar bon. Het was toch duidelijk een gefrustreerd en ongelukkig klein mannetje dat geen andere uitweg zag dan meppen, kopstoten uitdelen en tegendraads zijn. Nu is het terug de zoals vanouds vrolijke Verne die slechts bij tijd en stond zijn bokkepruik opzet. Allemaal lekker normaal.

Die eetstoornissen? Verne heeft ongeveer 4 dagen nauwelijks gegeten. Dat zie je aan zo'n mini-lijfje dat al geen overschot heeft. Als er al eens iets in ging was het een flesje, koekerijen of "badaa" (banaan).
Matijs en ik meteen in de aanval: "Aha! Gedragsstoornis! Selectief eten wijgeren? Niet met ons zulle maateke, wij gaan winnen." Ik zag al zo'n anemisch kindje voor mij dat leeft van koeken, chips of spaghetti en met moeite weet dat er groenten bestaan. Oh no!
Zondagnamiddag heeft Verne ineens de strijd gestaakt: een hele portie aardappeltjes gegeten (mits veel aanmoediging), daarna een banaan gevraagd én verslonden en tot slot nog een koekje ook.
Samen met het aapje zijn maaginhoud zwol ook mijn moederhart.
Mentale rust hersteld.
Het eet toch nog!

Eind goed, al goed dus. Geen één stoornis blijft nog overeind.

Maar wat was dat dan allemaal? Welke tornado is hier ineens door ons gezin geraast?

 

4 tanden.

4!!!

 Kiezen nog wel.

Niks gemerkt en nu staan ze er ineens. Ochot dat beestje.
En wij maar streng zijn, ons kwaad maken en eten voeren: 'Gij klein scharminkel, gij!'.

Als het kind kon spreken had het waarschijnlijk al lang gezegd: "Moeder, stopt met zagen. Ik krijg 4 tanden tegelijk, dat doet serieus pijn. Ik heb dus efkes geen zin om vriendelijk te doen noch om al het eten dat jij door mijn strot ramt gedwee op te eten. En ik slaap er ook behoorlijk slecht van. Dus laat mij efkes vijf minuten gerust, ok. Dank u."

Hoe onpraktisch dat dat nog niet kan.
Ach ja, komt wel.
Ondertussen mo(e)dderen we nog wat verder aan!

Te leen: één kind.

Roze wolk goes donderwolk na middernacht.
Iemand interesse?

 

 

 

Geeuw.

Bedbugs

They won't bite anymore.
Or they do.
Hoe zit dat eigenlijk met die bedbugs?

Wat ik wil zeggen is dat ons immer *kuch* vrolijk slapend kindje het verleerd is. Naar bed gaan is nooit een probleem geweest eigenlijk. Tegendeel. Vrolijk een tatertje doen tegen zichzelf gedurende een half uurtje is hier geen uitzondering.
Waarom de kuch?
Verne werd uiteraard wel eens wakker midden in de nacht van de honger of eenzaamheid of wat dan ook, maar niks dat niet met een fles of een aai opgelost kon worden. En als hij eens ziek of koortserig is belandt hij tussen ons in, in bed. Gezellig. Arm schaapje.
Maar nu heeft het klein grut al twee dagen geen zin om te gaan slapen en als het dan eindelijk lukt (laten blèren, discipline, leve mute-knoppen op babyparafernalia) wordt hij na een uurtje compleet over zijn toeren terug wakker. De hele nacht lang.
Hij is niet ziek, heeft -denk ik- geen pijn, zijn vertrouwde nachtlampje brandt, het maagje is gevuld...

Raadsel.
Een nachtmerrie per uur, kan dat?
Vanavond is hij na alweer 40 minuten wenen/jengelen eindelijk in slaap gevallen, om na een uur slapen compleet out of the blue gillend wakker te worden. Compleet overstuur.
Hij is ietsje later op mijn schoot opnieuw in slaap gevallen (van complete moeite, want het is geen schootjeszitter en helemaal geen schootjesindommelaar) om na 20 minuten gillend "klaasss, klaasss" terug wakker te worden.
Sinterklaasdroom? Nu al achternagezeten in zijn dromen door illustere religieuze figuren? Beetje vroeg.
Ik heb hem uiteindelijk om 21u30 opnieuw in slaap gekregen (bezig van 19u al he zeg) en kijk...daar krijst een babyfoon (het is nu 22u04). Jochei.

Is het rotjoch ons nu al te slim af geworden en wil hij gewoon compagnie 's nachts? Remedie: discipline?
Is het arme aapje onrustig, wordt hij gekweld door nachtelijke demonen en verdient hij veel medelijden?
Of is zo'n plotse verandering in slaappatroon toch teken dat er iets schort en hoort elk beetje deftige moeder te weten wat dan wel?


"Hand-lei-dinggggg......?!"

Waar heb ik de verdomde handleiding van dit kind nu weer gelaten?

Movietaajm

Gevarieerde vaardigheden in 3 filmpjes.

 

1: Bosmens spelen.

Daar hoort een deuntje bij.

 

 

2: Badbrubbelen.

Een essentiële basisvaardigheid. Wij trots!

Dat schrijven we in zijn K&G-boekje.

 

 

 

3: Ikea-kar-racen.

 

Heeft Verne nu veel pret met ons of wij vooral met hem?

Het is niet helemaal duidelijk.

Waarom vaders geen moeders zijn

Verne is nogal een vaderskindje de laatste tijd.
Gisteren was Verne ziek thuis dus was papa al gaan werken toen hij opstond. Niet de gewoonte.
We hebben samen het hele huis moeten afzoeken om Verne ervan te overtuigen dat papa echt niet thuis was. Bummer.
Erg goed is dat niet gelukt want om het uur kwam er dit uit:

Hij bleef maar checken of Matijs zijn auto niet al op de oprit stond.
Hoe komt dat toch?
Misschien heeft het te maken met papa's snufjes? Niks zo leuk als samen wat Ipadderen.

Goed geconditioneerd he, ons kindje.

Maar de papa-fascinatie zal toch vooral te maken hebben met de vele jongensdingen die ze samen doen de laatste tijd zodat ik wat tukjes-tijd heb of wat kan huishouderen op het gemak.
Op hij programma:
-samen gaan fietsen en paardjes spotten
-samen naar stad
-samen wandelen en 'bumm' bomen kijken (een grote favoriet momenteel)
-ritjes maken op zoek naar bussen, vrachtwagens en treinen
-samen kokerellen
-samen boodschappen doen

Momenteel zijn ze op tractor-zoektocht, met de laarsjes aan uiteraard!

Een vinger op elke foto...ik heb het elke keer!

 

De roe of in de zak?

Geen van beiden!
Het is een braaf aapje. Niet altijd, maar wie wel...
Het betert gelukkig met leeftijd, dat weet ik uit eigen ervaring.

Verne heeft al 2 keer in het hoekje gestaan thuis en al één keer in de opvang. Meppen uitdelen en je bordje met eten bij wijze van protest op de grond gooien is niet geheel conform de conventie, dat leert hij nu mondjesmaat.
"Ik ben bijlange nog geen twee, maar zeg wel al lekker neen" past perfect bij Verne.

Maar toen ik vandaag in de opvang binnenkwam, zag ik een heel braaf en volgzaam kindje. Eéntje dat graag flink in de rij gaat zitten, mooi luistert en oplet als de juf iets zegt en actief meedoet.
Zo schools al. Helemaal anders dan het groot geweld dat wij hier dikwijls thuis te zien krijgen.
Ik heb enkel het middenstukje kunnen filmen, maar het geeft een mini-voyeuristisch inkijkje op Vernes dagelijkse leven waar wij ouders geen deel van uitmaken. Het voelde aan als zijn eerste goed rapport. Hoe onnozel, maar het is waar.

Laat het fervent tongklakken aka galopperen u niet ontgaan!

Het zal u ongetwijfeld niet verbazen na het zien van dit filmpje: Vernes woordenschat werd uitgebreid met
-Klaasss (ferme slis)
-Pit (Piet)
-But (Boot)

Kindjemijn

 

Dag Verne.

 Je oogjes worden donkerder.

Wanneer ga je knuffelen en zoentjes geven gezellig beginnen vinden?

 

xxx

Je mama

 

 

 

Woorden schat/ Woordenschat

Naast de karrevracht aan klanknabootsingen, dierengeluiden en kopieën van het laatste woord van je vers uitgesproken zin, is Verne al volgende woorden bewust meester:
Auto (autu is verleden tijd...)
Watwa(e) (vrachtwagen)
Tatu (sirene-wagens. Politie, brandweer en consoorten)
Tkt/ takt (traktor)
Pop
Ap (appel)
Badaa (banaan)
Li (licht)
Watu (water)
Boe (boek)
Bumm (boom)
Papa
Bapa/ Mapa (mama)
Aatje (paard)
Obo (robot)
Papang (pistool)
Oe (koe)
Paat/ paatju (paard)
Oehoeh (uil)
Lietui (vliegtuig)
Eut (sleutel)
Jassss (slissend!)
Ba (bal)
Kaatje (kaasje)
Laasss (laars)
Juijaa (Luiaard)
Daaag en dada, afgewisseld
Allo (telefoon opnemen)
Dank (danku, wie heeft hem dat geleerd?!)
Opla (Hopla)
Bumba
Uiteraard nog steeds pijnlijk veel 'uit', 'pak' en 'dat!!!' en 'dat????'
En ook al 2 zeldzame keren Verne.
Eén keer klonk het als 'Benneh', één keer als 'Nenneh'.
To be continued...

Laasss en jasss in actie.

Yuck & Yum

 

 

Gisteren hebben we de eerste versie meegemaakt van 'Kotz im Otokar'.
Dat zal wel Deutsch mit Haare auf zijn maar u begrijpt wat ik bedoel.

Aangezien Verne behoort tot de categorie koortskinderen en niet tot die van de kotskinderen, was dat voor ons een heel gedoe. Kots opkuisen. Weinig ervaring mee.

Vanochtend was er van de misselijke bui nog weinig te merken, op een stevige honger na.
En aangezien mijn arme ik vandaag helemaal kreupel in de zetel ligt (leve bekkeninstabiliteit), besloot Matijs dat het pannekoekentime was. Gouden vent.

De pannekoekenteller:
Verne: 3
Soetmin: 2,5
Matijs: 2
Mislukte weggesmeten pannekoeken: 2. Zott!? Wie smijt er nu mislukte pannekoeken weg. Matijs moet toch nog veel leren. Bon soit. Degradatie: zilveren vent.
Indien u zich afvraagt waar dat andere helftje naartoe is...dat ligt op een bordje in de keuken. Geen idee waarom. Dat bewaren we blijkbaar nog een beetje voor later.

Verne is meer van dezelfde aanpak als ik: opeten die handel! Dit filmpje is van pannekoek 3, toen gingen de stukjes al bijlange zo vlot niet meer binnen, maar zie hem zelf zijn bordje dragen. Groot klein grut!

Wat die flap daar vanvoor is? De body.
Er is geen wet die zegt dat dat ding elke keer dicht moet, volgens Verne.
En zo geschiedde deze ochtend.

Binnenpretje

Baby 2 in actie.
Het gebeurt hele dagen door, die indrukwekkende waves daar vanbinnen maar het is zo moeilijk om te filmen! Net als ik mij erop concentreer en bescheiden probeer te ademen valt het inwendig gefeest stil.
Maar hier zie je veel kleine en minstens 1 duidelijk teken dat er iets te vieren valt binnen in mij.

WOAHH! gillen welkom rond de 47 sec.

Lineair

 

95% Van de tijd is Verne een enthousiast wild spelend kind, bij voorkeur buiten.
Hij verbaliseert en vocaliseert al zijn gedachten, zelfs zonder publiek, om zijn spel op te leuken en gilt dus redelijk wat af. Een plezier om te horen/zien.
Lekker jongensachtig ruw.
Blokkendozen zijn er om ondersteboven uitgestort te worden zodat ze werkelijk overal rondom je liggen en met auto's neem je snelheid. Alle bereikbare meubelstukken zijn al opgenomen in zijn parcours.

En toch...het zit erin.
Het heeft van zijn papa, het kind.
Houdt niet van onregelmatigheden.

Er zijn dingen die hij doet, die hij niet 'van zien' kan hebben aangeleerd. Puur natuur Verne:

• Deuren en kastjes moeten 'goed dicht' zijn, tegenaan volstaat niet.
• Het jasje moet aan het juiste haakje in de kast.
• Als zijn boterhammen op zijn zet Verne steevast zelf zijn (vuile) bordje terug in de kast, op de juiste plaats.
• Een kruimel die naast zijn bordje valt wordt opgeraapt en opgegeten, uiteraard.
• In de keuken zit hij op de groene stoel, in de woonkamer op de blauwe (?).
• Dopjes gaan altijd terug op de stiften, zonder fout.
• Boekjes worden (dikwijls) terug in de kast gezet na het lezen, spontaan. Hij kent gewoon 'de plaats' van zijn gerief. In de verkeerde kast komen ze alvast nooit terecht.
• Auto's op een rijtje zetten, leuk.
• Blokken opruimen, ook geweldig leuk. Applaus voor mezelf kind-of-leuk.
• Madeleintjes eten is eerst de bovenste bol eraf knabbelen. Zonder uitzondering. En als Verne besluit de tweede helft van het koekje nog wat te bewaren voor later haalt hij eerst een bordje uit om het op neer te leggen. Sweet.
• Algemene precisie bij gevarieerde pruts- en koterwerkjes. Relatief grote dingen door relatief kleine gaten wringen bijvoorbeeld. Je vraagt je achteraf af hoe hij het gedaan heeft.

Het hoort zo en niet anders in zijn hoofd.
Een aangeboren voorliefde voor regelmaat. Mijn kind...!?
Alhoewel, ik heb ook mijn punten waarop ik controlfreaky ben.
Gedoseerd is het gezond en praktisch.

Ik ben dus altijd stiekem een beetje trots als ik Verne zo aantref:

Bemerk de babyhurk. Handige houding.

Rommel maar op ventje. Live a little!