Elke donderdagavond is het van dattum, al 7 weken lang.
Dan wordt 'nieuw leven' uitgezonden op één en snotter ik mij een ongeluk.
Gelukkig is het laat op de avond en ligt Matijs dan al in bed zodat ik lekker alleen ben, of ik wacht speciaal tot hij er van onder muist. Zo eens goed gaan...dat lukt toch vlotter alleen dan met twee.
Nog net dat ietsje ongeremder.
'Nieuw leven' is een docusoap over een verloskwartier ergens in Engeland. Mooi gefilmd, geen sensatie, gewoon het koppel, de vroedvrouw en de pijn.
Ik ga daar compleet in op. Volledig. Ik vermoed dat ik echt meepers en mee-adem. Ik zou mezelf moeten filmen om het zeker te zijn maar dat kan niet want dan is het alsnog niet ongeremd.
Ik kruip ín de televisie als het ware.
Ik kan dat zeer goed.
Eén van mijn vrij nutteloze talenten.
'Dit doe ik nooit meer' heb ik nauwelijks 6 maand geleden tegen Matijs gezegd toen ik zelf bezig was. Ik kon mij niet inbeelden dat ik er nog ooit over zou fantaseren.
Been there, done that, had it.
Maar ik was mis. Ik wil helemaal geen derde kindje meer, maar ik zou geld geven om nog eens gewoon te mogen bevallen. Geen zwangerschap, geen extra babytje in het huishouden erna, gewoon de bevalling en een dagje materniteit. Geld zou ik ervoor geven. Hoe raar is dat?
Op het moment zelf wil je eruit, dat het stopt allemaal om het nooit meer te moeten doen. Maar knipper eens met je ogen en je droomt alweer van de bezorgde zorgzame blik in de ogen van je lief en de zoete vruchtwatergeur van dat pasgeboren babytje.
De kwetsbaarheid, het compleet vertrouwen op elkaar gedurende die paar uren en op die broodnodige derde in de zaal...de vroedvrouw. De opwinding, positief en negatief. De angst. Oh!
Het is een kortfilm die zich afspeelt binnen in je eigen leven die ettelijke uren kan duren maar daarna ook onherroepelijk gedaan is. De pointe is vrijwel gekend maar het verhaal op zich zó spannend en anders dan alle andere ervaringen die je al achter de rug hebt of die je nog te wachten staan.
Toch? Neen?
Volg je me of overdrijf ik nu?
Hormonia?
Ofwel neemt de natuur een loopje met me en ben ik genetisch gepredisponeerd om alweer romantisch te gaan zitten doen over bevallen, zo kort na Jasper. Ofwel heb ik het bij het juiste eind en is het allemaal écht te "schoon" om niet zwaar van onder de indruk te zijn, ondanks de pijn en al het gedoe.
Ik ga voor optie twee.
Ikzelf was op voorhand vooral bezig met de klassiekers. Zal het wel goed gaan? Zal ik tijdens dat alles stoelgang maken waar Matijs op staat te kijken? Zal ik sterk genoeg zijn? En het kindje? Ik zal toch niet scheuren zeker?
Maar er komt zo veel meer bij kijken vind ik...het bondgenootschap met je lief -we gaan er samen door- bijvoorbeeld, of (hopelijk) zijn omvallen van plaatsvervangende trots om je prestatie achteraf. Ook nog: zijn ontredderde tranen van hulpeloosheid bij de hevigste pijn. Bewondering, voor jezelf en je lijf en voor dat kleine afgewerkte productje. Volslagen aangekondigd en toch zo waar-komt-dat-ineens-vandaan? De enorme schatkist aan gloednieuwe herinneringen die je samen kan ophalen. Volgens mij zijn dat soort ervaringen de lijm in je relatie, met niemand anders deel je zoiets basaals.
Ik kan nog even doorgaan zo.
Maar ik zal mij inhouden.
Wel zal ik levenslang nostalgisch zijn naar die twee unieke momenten, dat weet ik nu al. De jongens zullen 16 worden, 30, 50 en ik zal ze nog snotterend vertellen over toen. Nu weet ik ook meteen waarom vrouwen van alle leeftijden nog al hun bevallingen perfect kunnen navertellen.
Met graagte zelfs, en met details.
Decennia later.
Ontroering doet wat met een mens.
 |
| Verneke |
 |
| Verneke |
 |
| Jaspertje |
 |
| Jaspertje |
Uiteraard:
12 opmerkingen:
Ik volg u Soetmin! Jeetje jij kan toch leuk schrijven! Nog van datte! ;-)
Groetjes, Leen
O thanks Leen! Ik heb getwijfeld om te publiceren omdat ik dacht dat het een hoop gedweep zou zijn voor de lezer. Zo van 'achteraf is alles altijd romantischer' net zoals mensen ook pas na de dood verheerlijkt worden.
Maar één iemand die mijn gedachtegang volgt volstaat al, ik ben al niet meer alleen!
amai Soetmin, zo alweer prachtig geschreven. Heb datzelfde gevoel ook al zo lang. Heb het al dikwijls gezegd. Voor mij geen derde meer, maar ik zou zo graag nog eens zwanger willen zijn en bevallen... Hoe raar dat ook voor sommige mag klinken.
Ik lees regelmatig je blog omdat hij zooooo herkenbaar is! Vrijdagmorgen was het hier ook gesnotter bij het bekijken van Nieuw Leven (opgenomen om zonder partner te kunnen kijken, uiteraard!). En dan bekijk ik mijn zevenmaandertje en besef ik des te meer hoe wonderlijk dit alles wel niet is... Om dan even later mezelf af te vragen of het wel normaal is dat ik andermans bevalling zit te bekijken om mijn eigen bevalling te herbeleven? ;-)
Niet voor mij! Makes perfect sense!
Jawel, dat is het. Tot die conclusie kom ik alvast. Wij zijn de normalen, tzijn de anderen die een vijs mankeren!
Hier ook, zeer herkenbaar. De dag van de bevalling, hard gevloekt en tegen mijn lief gezworen dat dit de eerste en laatste keer was en dat als hij een tweede wou, hij er dan maar zelf van moest bevallen.
Nu, negen maanden later, herinner ik mij die dag als de mooiste van mijn leven. Torenhoog cliché, maar helemaal waar.
En inderdaad, vroeger luisterde ik met afschuw naar gedetailleerde bevallingsverhalen, nu doe ik niets liever dan het mijne vertellen (bij niet-mama's probeer ik me in te houden wat de details betreft).
Mooi beschreven, het begint hier steeds harder te kriebelen :-).
Grts Anneleen
Bij ons zit er 18 maand tussen de twee kindjes, dus ga vandaag maar aan de slag!
Ik hou het ook niet droog bij zo'n programma's maar opnieuw bevallen ik mag er niet aan denken,....als ik het zie op tv voel ik de pijn, weeën terug :-) :-)
Echt? Wijs! Dan hebben wij toch een compleet verschillend geheugen. Ik weet al niet meer echt hoe het voelt om een baby in je buik te voelen stampen, hoe een toeschietreflex voelt of hoe de weëen precies waren. Dat is allemaal al erg vaag.
Ik vond bevallen ook geweldig, zo echt, zo oer en oke veel pijn maar toch ook fijn, hier was het thuisbevallen, heel speciaal!
Echt? Ik dierf dat niet, stel dat er wat misloopt dan ben je zo ver van een ziekenhuis. Maar eigenlijk had ik dat heel graag wel gedurfd!
Een reactie posten