Pleaser! Win een paar schoentjes.

Ik ben een fashionvictim.

Dat is mijn eigen schuld.

De twee jongens zijn dat daarom ook maar daar kunnen ze zelf helemaal niks aan doen.

Zolang ze nog gewillig slachtoffer zijn en niet met mottige vestimentaire eisen afkomen doe ik dus volledig mijn ding!

Ik hou daarvan, van mooi uitgedoste aapjes in huis en van een beetje styling-for-toddlers. Dus ik geniet, maar met mate uiteraard. Ik probeer waar mogelijk in outlet te shoppen of tweedehands en ik plaats kwaliteit boven kwantiteit. Liever weinig goede stuks dan veel brol. Daarenboven verkoop ik zelf de gedragen kinderkleertjes plichtsgetrouw zodat er nieuw kledingbudget wordt gegenereerd. Dat doe ik dan uiteraard (meestal online en op onooglijke uren) allemaal weer op. Klikklik!

Vandaag is het trouwens 'dag van de webshop' mocht u het nog niet gemerkt hebben. Reden om te vieren nummer 1!

Bovendien behaalden we dit weekend de kaap van de 10000 lezers! Momenteel 10161 om precies te zijn. Ik kan niet vergelijken, maar mij lijkt dat al best veel...10000 man die mijn schrijfsels in de maag gesplitst kregen of sterker nog spontaan komen lezen en herlezen. Reden om te vieren nummer twee dus!

Je voelt het al aankomen: de volgende giveaway by Verne&Jasper is een feit!

Twee feestredenen, twee zoontjes...twee cadeautjes!

Een linker- en een rechterschoen meerbepaald.

Hoezee! Applaus!

Want als er nu één ding is waarin ik geen compromissen maak, dan zijn het wel kinderschoentjes.

Daar wil ik kwaliteit.

Daar stel ik eisen.

Echt leder zodat het voetje kan ademen, een soepele zool die buigt waar het hoort, een goede leest, aangepast aan de hoogte van de wreef, een stevige contrefort en last but not least....ze moeten mooi zijn. Erg mooi. Verslavend mooi.

I must love them.

Geef toe...een kinderschoen is niet als een volwassen schoen.

Kinderpootjes groeien snel dus je hebt geen 10 paar om vaak te wisselen en de voet variatie te geven. Er moet een ruggetje boven recht omhoog groeien, knietjes en heupjes moeten een correcte houding aannemen, er moet in gespeeld en gezweet worden.

Dus ik speel zelf slim en ga ten rade bij Tina.

Dat is een toffe madam die een paar jaar geleden dacht: 'kom, het leven is aan de gelukkigen....ik ga mijn passie achterna!' en ze stampte een übercute winkeltje en webshop uit de grond.

Www.annapops.be was geboren.

De fysieke winkel vind je in Aalst. (Trust me, naar daar peren en voor de deur parkeren kost mij minder tijd dan de stad intrekken, parkeerplaats zoeken, buggy's ontplooien en de drukke stad in trekken. I hate it. Om diezelfde reden vind je mij ook wel eens in hippe de winkelcentra van Ronse en consoorten...)

De online winkel vind je dus HIER.

En mocht je reservaties hebben over schoenen online kopen...don't! This is how it is done...

Je zet het pootje van het (rechtstaand!) kind in kwestie op een blad papier, gaat errond met een potlood, knipt uit en meet op. Fase 1 afgerond. Vervolgens ga je (desgewenst met een kop thee) in de zetel zitten en kiest op je gemak je voorkeursmodel uit. Urenlang twijfelen zonder pottenkijkers...het kan! Zelfs na sluitingstijd.

Ben je vertrouwd met het merk dan koop je gewoon en heb je je marchandise één of twee dagen later thuis aan je deur. Easy.

Ben je dat niet, of twijfel je toch dan mail je Tina even. Zij kent elke schoen door en door. Met de maten van je papiertje meet zij met een speciaal toestel de binnenkant na, geeft advies over de hoogte van de wreef en breedte van de zool. Allemaal rekening houdend aan de leeftijd van het kind en hoe ver in het seizoen je zit.

Kan niet mis gaan!

En er is natuurlijk nog altijd retourneren ook natuurlijk. Failproof!

Ik ben fan, dat zal al wel duidelijk zijn.

Wie kinderschoenenkenner is...bij annapops vind je de mooie kwalitatieve merken die je al kent, maar goed geselecteerd. De nét dat tikkeltje anders-dan-andersmodelletjes. Deze bijvoorbeeld, of deze en deze. Ik weet wat gekozen!

Voor Verne ben ik gezwicht voor oranje laarsjes...smelt.

Genoeg geleuterd!

Nu is het jullie beurt!

Annapops schenkt de hele herfstvakantie lang 20% bij aankoop van twee paar schoenen!

Bovendien mag ik een paar Tricati 's verloten aan één gelukkige lezer of lezeres!

Tricati's....dat zijn ultramooie, soepele parkschoentjes volledig in leer met antislipzooltje. Verkrijgbaar tot maat 20! Jasper is voor de blauwkes gegaan, mijn imaginaire dochter zou resoluut voor de oranje versie kiezen en de geelkes van gisteren natuurlijk. Een vrouw heeft meer schoenen nodig dan een man, dat weten we allemaal.

Deelnemen dus!

En heb je zelf geen kleintje meer, geef ze dan cadeau.

Elke moeder wil dit wel als kraamgeschenk.

Wat moet je daarvoor doen?

Laat hieronder een reactie na en stel je eigen schoentje samen.

Meisjesmodelletje met een strikje of een lintje? Stoer veterschoentje of liever een laarsje? Lakleer of mat? Felgekleurd of sober? Alles kan! Be creative!

Binnenkort plaatst Tina immers een nieuwe bestelling, inspireer haar!

Meespelen kan tot woensdagavond 6 november, middernacht!

Teaser

Soon, very very soon geven we dit weg....

 

 

Smelttttt!

 

 

 

Of een ander kleurtje.

Of een ander modelletje.

 

Whatever you want!

 

Stay tuned. Ik ben alvast zo verliefd op bovenstaand paar dat ik het, volslagen dochterloos zijnde, heb moeten kopen voor een ander haar dochter.

 

 

Behoefte bevredigd!

En wacht tot je Jasper zijn paar ziet...

 

 

 

Leve de seizoenen!

Leve de nieuwe collectie!

Leve de bankkaart! (of Visa als het erg is)

www.annapops.be

 

 

 

 

 

 

 

 

Watch over me

Jasper, 9 maand.

Verne, 2.4 jaar.

To poop or not to poop

Een gezin...toch altijd dolle fratsen en avonturen.

 

Alweer een topscenario vandaag.

Probeer het voor je te zien:

 

 

Matijs met een appelflauwte, pikkels omhoog, liggend in de tuin.

Verne krijsend van de pijn op de luiertafel.

Ik met een bruine pink en Jasper die zich intussen had vastgewerkt tussen de twee niveaus van de luiertafel.

 

Just another day at home!

 

 

 

Het begon nochtans vrij goed...(een redelijk zieke) Matijs nam Verne mee op uitstap naar het lokale tuincentrum.

Dat leverde aardige plaatjes en prettige momenten op:

 

 

Op de terugweg ging het ineens mis. Verne kreeg een krijsbui, absoluut niet zijn gewoonte, en bleef tijdens de pitstop 10 minuten achter een boom staan.

Dan weten wij al hoe laat het is in feite...kijk maar.

 

 

Poop-time, indeed.

De schaamte en het wegstoppen is er altijd bij. Er is vooralsnog ook geen enkele drol in het potje beland.

The boy 's got issues.

Maar dat lost tijd wel op vermoed ik.

Na 10 minuten werd Matijs wat ongerust en spurtte in een rotvaart terug naar huis, met een hevig krijsend kind achterop. Rust verstoord in het slapende Gavere.

 

 

Terug thuis bleek de oorzaak snel gevonden: constipatie.

Stevige constipatie.

Half in, half uit zou ik willen zeggen maar het was eigenlijk meer zit er nog net in (zichtbaar) maar kan er niet uit. Arm kontgaatje.

Pijn en paniek dus. Hoe geraak je daaraan? Een suppo kon er echt niet meer bij en koteren met een thermometer bracht geen soelaas.

 

Tennisbaldrol.

Of golfbaldrol, ik overdrijf weer.

 

Gelukkig zijn er dokters van wacht. Dus een telefoontje, wat slaolie en een bruine pink later was het euvel verholpen.

Verne kon terug ontspannen, Jasper werd bevrijd, Matijs deed een tukje en ik ging met ontsmettingsalcohol de pink te lijf.

 

Ik die zeker nooit veearts wou worden omwille van die lange handschoenen en hun bestaansreden. Dit trok er toch op.

 

Ach ja, all is well that ends well!

 

Tot aan de volgende drol althans. Lactulosesiroop it is!

 

 

Hotelkamergedacht

Caught in a loop. Tegenstrijdige gedachten.

O, wat is het hier heerlijk rustig. Ik mis de kindjes, ik mis de kindjes. O, wat is het hier heerlijk rustig. Niet aan de kindjes denken, niet aan de kindjes denken. O, wat is het hier...

Heimatheimlich

Van dat ochtenden van gisteren, restte vandaag nog slechts een instagrammetje.

You see?

 

 

Daarom is maandagavond altijd een beetje afkicken van het weekend.

Allemaal terug samen, nog steeds even gezellig maar de boog staat wel terug gespannen.

De regels gelden weer.

Geen snoep of koek voor het avondeten en op tijd naar bed!

Dat ik komende twee dagen de apen zal moeten missen (ik trek even naar Deutschland) is geen verzachtende omstandigheid.

Moeder speelt van consequent!

En dat gebeurt (nog) niet al te vaak...

Dus toen Verne bij het thuiskomen om 18u een koek vroeg, bood ik een appel aan.

Hoe geweldig didactisch verantwoord van mij.

Dan voel ik mij een deftige moeder.

Hij wou hem nog ook!

Jackpot.

Jasper, die eet alles.

Zo gaat dat bij een tweede kind.

Bij het eerste hou je je (ik dus toch) ongeveer aan wat de boekjes voorschrijven en volgt het huishouden het kind. Bij het tweede is dat omgekeerd, het kind volgt het huishouden. Zo kreeg Jasper al veel vroeger dan Verne boterhammen, brokjes in zijn pap en koekjes. Hij weet inmiddels wat chocolade is, sabbelde al op chorizo en krijgt niets liever dan capuccinoschuim ingelepeld.

Het kind boert goed, dus zo mis zal het wel niet zijn.

Behalve daarnet dan.

Vernes appel waarover ik het net had.

Het was bijlange niet de eerste keer dat Jasper op appelschijfjes sabbelde, maar nu hij die twee tandjes ook echt gebruikt en stukken afbijt is het onschuldige eraf.

Blijkbaar.

Om kort te zijn...ik heb hem voorovergebogen met vlakke hand drie maal stevig op de rug mogen kloppen.

Ontelbare keren heb ik daar nachtmerries over gehad en het is gebeurd.

 

(efkes pauze)

Ik heb adequaat gereageerd gelukkig. Snel en efficient.

Het heeft geen second scheef gezeten, daar in dat keeltje.

Maar de adrenalinekick was meteen gigantisch.

Angstzweten, beven en bekomen kwamen pas achteraf.

Jongens toch!

Kinders, we schakelen voorlopig weer even over op koeken en banaan!

All in favor say aye!

 

 

 

 

Weekend

Het klinkt als het einde van iets voorafgaands dat belangrijker is.

Maar in feite is het het centrum van de week. No?

De spil waarrond alles draait.

 

 

Wat gaan we eens doen vandaag?

Heerlijke vraag.

Impliceert al geen haast of verplichtingen.

Geen ochtendrush, geen file, geen strak tijdsschema, geen snel ertussen gefoefelde maaltijden.

In het weekend draait alles om het ochtenden (dat is hier een werkwoord ja, hoe langer we dat doen hoe liever), de uitgestrekte maaltijden en creatief invullen van de vrije(!) tijd.

Dit weekend was een goedje.

Samenvatting:

Girlsnight, bekomen van girlsnight (vroeger ging dat toch vlotter), urenlang spelen op de mat, vroeg naar bed en veel te lang lezen, wereldrecord ochtenden verbreken, rondlummelen in Brugge, koffieleuten, speeltuin spelen, zondagavonds zetelcocoonen in lompen en sloten thee consumeren.

Niks speciaals.

Maar zo geweldig.

Zeker als er dit soort momenten tussenzitten:

 

 

 

 

 

 

Blondieblauwoog heeft twee tandjes.

Doen alsof hij veel durft, maar hij laat zelden eens de leuning los.

 

 

Zoon

 

Jasper.

Ik gemaakt.

9 maanden lang, 9 maanden geleden.

 

Trots!

 

 

Mismeesterd

Er zijn problemen met de feedburner.

Of met de combinatie soetmin-feedburner.

En als je niet weet wat een feedburner is...prijs u gelukkig!

 

Maar goed.

Ik heb het spel dus mismeesterd, gewoon omdat het eivol zat.

Too many blogposts, het is wat.

Iedereen die zich dus hier rechts of vroeger onderaan had ingeschreven om via mail verwittigd te worden moet dat nu dus opnieuw doen.

 

No biggie. Het is maar een emailadres intikken. De rest gaat vanzelf.

 

 

Fingers crossed we're up and running!

 

 

Ik mismeester wel vaker wat.

Recent nog de kinderen bijvoorbeeld.

 

De cola lightje, dixit Verne.

 

Eén onbewaakte nanosecond en heel het kind plakte. Oorzaak: de snoepje de mickey mouseje, dixit alweer Verne. Jasper deed niet veel meer dan smakelijk smakken.

 

 

Misser

Ik wist dat het ooit zou gebeuren.

Voorspelbare fout.

Maar zo snel?

Ik dacht eerder aan 2,5 en 4 of 3 en 4,5.

Maar neen, hoewel de ene een baby is en de andere al bijna een kleuter is Matijs er nu al in geslaagd.

 

 

Verne is op stap geweest in kleertjes van Jasper.

Huh? Zegt u?

Jaja, van Jasper.

 

 

Dat ging zo.

Wegens logistieke redenen was ik alleen met Jasper op baan en zat Matijs thuis met Verne toen we besloten naar het museum voor natuurwetenschappen in Brussel te trekken.

Matijs en Verne gingen nog snel even in bad, de zwarte nagelranden en dikke gele oorkorsten werden daarbij uiteraard over het hoofd gezien. Tjah. Je kan niet alles tegelijk willen zeker? Verne werd vervolgens vakkundig aangekleed door papa.

 

Altijd spannend...zien wat Matijs daarvan bakt.

Aan vreemde kleurencombinaties ben ik inmiddels gewend, maar nu ging het nog een stapje verder.

Verne kreeg met zijn 95 cm een 74 aangemeten.

Dat paste prima vond Matijs.

Het ding, een tricot longsleeve met viking op, spande meer dan hard om zijn nekje. Het zag er ronduit pijnlijk uit. De mouwen veel te kort en snijdend in zijn okseltjes, de melkton ontbloot, de viking breed uitgerekt over zijn borstkast. Matijs zag daar geen graten in.

Zo vertrokken ze naar Brussel, waar het net zo goed als hier pijpestelen regende. Gelukkig had Verne zijn leren(!) jasje zonder kap en zonder muts aan... *frons*. Again, je kan niet alles willen zeker?

 

 

We troffen elkaar in Brussel.

Ik probeer doorgaans zo min mogelijk 'zeikwijf' uit te hangen en laat dat soort missers seemingly onopgemerkt voorbijgaan, maar nu kon ik niet anders dan lachen. Ik wees Matijs op het overduidelijke, maar hij bleef ontkennen.

En die mouwen dan? Dat is toch lang genoeg...

Maar die halsuitsnijding is toch...Maar neen, allez dat gaat perfect!

Ik zie zijn buik... Dat is zijn onderlijfje jong, hij steekt zijn armen juist omhoog.

 

Verne kloeg ook geheel niet, dus niemand had er last van.

De enige klager was ik om eerlijk te zijn...met een wollen jas en gloednieuwe leren laarzen aan was ik zelf compleet niet voorzien op de doorregende modderige wandeling door het Brusselse park die ik zonet had moeten ondernemen. Nat en koud tot op het bot en gehavende laarzen.

Om bij te schreien, figuurlijk althans. Koffie in de cafetaria heeft dat euvel verholpen.

 

 

 

Dus ik onthou: elk zijn afdeling.

Sommige dingen kan ik als moeder nu eenmaal beter (een positieve gedachte waar mijn ego wel bij vaart).

Al is consequentie wel geboden. Bomen doorzagen over de foute keuzes van manlief terwijl je zelf in de konteverkeerde kleren staat, gaat niet echt op.

 

Amen.

 

Over naar deel twee...de plaatjes.

Er valt in dat museum waanzinnig veel te zien...dit zijn slechts een paar van Vernes favorieten.

 

 

 

 

En tot slot deel 3, de filmpjes.

Dan is het compleet.

 

 

 

 

 

 

Dienstmededeling en wat vleugels.

 

On popular demand...

Rechts in de zijbalk kan je je weer inschrijven via email.

Zo krijg je een mailtje bij elke nieuwe blogpost.

Ik kan geheel niet zien wie zich inschrijft trouwens...voor wie graag stiekem leest.

 

 

En tweede punt: blijkbaar zijn er problemen met de site.

Www.vernejasper.com zou zichzelf soms plots sluiten na wat gescroll terwijl www.vernedejonghe.blogspot.be dat niet zou doen.

Willen jullie even checken en laten weten of het naar behoren werkt bij jou? En van op welke device je kijkt?

Saai, maar nodig.

 

Zo.

Dan nu wat plaatjes om deze snertpost ook wat op te leuken!

 

 

Opa, papa en vliegtuigen. Golden combo.

 

 

 

 

Een kinderhand is...

Ik zit hopeloos achter in digicorderland.

Ik kan daar 10 blogposten verklaring voor geven, maar het gaat nu eens even niet om de beslommeringen binnen ónze vier muren.

 

Zoals ik zei, ik zit dus achter.

Zo komt het dat ik deze week pas de documentaire "Mercy mercy" zag die op 13/8 door koppen werd uitgezonden. Online vind ik enkel de Duitse versie, en er is de Deense oorspronkelijke versie natuurlijk...maar daar begrijpt hier niemand wat van.

 

Het is een adoptieverhaal.

Wat een mooi verhaal had moeten worden werd....tja.

Kijk zelf.

Neem de tijd en kijk zelf.

 

Ja, het is in het Duits, maar dat lukt prima.

Dit is waar die luttele uurtjes van op de middelbare school van pas komen.

 

 

 

 

 

Beschadigd ben ik daarvan.

Geshockeerd.

Ik heb al veel verbouwereerd en compleet geëmotioneerd tv zitten kijken, maar dit beklijft mij harder dan ooit tevoren.

Er is zo waanzinnig veel mis in dit verhaal.

Van de Ethiopische ouders die compleet verkeerd geïnformeerd worden over hun gezondheid en wat adoptie eigenlijk is, naar de childtraffickers, de adoptieinstanties aan beide kanten, de filmmakers (!), de adoptieouders begot, de adviserende psychologen en Deense instanties die hen bijstaan...

Enkel de Ethiopische ouders en de kinderen verwijt ik niks.

 

 

 

Ik heb daar dan hoofdpijn van.

Ben rusteloos.

Ik schrei onbeschaamd mijn ogen uit voor de lichtbak.

De UPS-guy dacht er waarschijnlijk het zijne van, hij zou eens moeten weten.

Ik moet daarna echt bij mezelf denken " Rustig Soetmin, er zijn organisaties die zich daarom bekommeren, die daarin gespecialiseerd zijn. Er zijn mensen bezig met de zaak. Je kan geld storten, je kan pleegouder worden later als je dat wil. Maar verder is er nu niks dat je kan doen."

 

En eens bekomen is er relativeringstherapie.

Denken aan mijn eigen twee apen.

Aan hun geluk.

Niet denken aan wat ze mogelijks nog allemaal zouden kunnen tegenkomen op hun pad, maar aan het hier en nu.

 

 

En het nu, dat ziet er hier zó uit.

Godzijdank.

 

 

 

Www.deklikmobiel.be

 

Allez ja, ik lieg.

Zó, maar dan met slechter weer.

 

 

 

 

 

Helpen?

Storten kan hier:

http://www.againstchildtrafficking.org/category/operation-masho-ethiopia/

 

 

 

Hit your mark, action......and cut!

Je gaat mij op mijn woord moeten geloven.

Hij heeft het gedaan...foutloos tellen tot twaalf.

Al zeker één keer in zijn leven, hoorbaar hardop.

Ik film, fotografeer en beschrijf zowat ons hele leven...maar op zo'n moment suprêmes ben je natuurlijk net aardappelen aan het schillen, de schotelvod aan het uitspoelen, de tupperwarekast aan het ordenen of iets dergelijk onbenulligs. Typisch.

 

Het moment hercreëeren dan maar?

Er zit niks anders op.

Dat voelt een beetje Pfaff-erig aan, zo performen en filmen op commando.

Alsof Verne deel uitmaakt van mijn online realityshow.

(Alsof, ha.)

En om die reden werkt het dus niet...de aap aapt zichzelf niet of zeer slecht na.

 

 

 

Take 1: De manieren intact, de telmethode...mwaahh.

Take 2: Het stagemom-achtige gemotiveer eist zijn tol, de boeventronie komt opzetten

Take 3: Schluss damit! We onthouden vooral: het kind spreekt met twee woorden.

 

 

 

 

 

 

Boeventronie op commando.