Vanochtend ging Verne helemaal in het blauw gekleed en met een blauw speeltje in de hand naar school.
De kenners weten vast al hoe laat het is...uhu...blauwe dag!
De kinderen leren de kleuren van de regenboog en elke dag van de week krijgt een eigen kleur toegewezen.
Volledig mijn ding uiteraard, want met de jongens hun kleurrijke garderobe heb ik al elke keer braaf tot op
het ondergoed kunnen voldoen aan de vestimentaire eisen van de dag.
Smooth. Ik heb daar mijn lol in.
Vanochtend waren we aan de late kant.
Ok dan, schromelijk té laat.
Ik beken.
Verne wou helemaal niet naar school, ik vond de gewenste uilenmuts maar niet en 'de vuile paarse popje' bleek vermist. Dan valt het leven stil, als dat ding niet meteen gelokaliseerd wordt.
(Dan denk je je kind te slim af te zijn door een knuffel te kiezen die nooit uit collectie gaat en dus eeuwig bijkoopbaar blijft...njet. Ondanks de 6 exemplaren -allemaal een andere kleur- moét het sinds enkele maanden de paarse zijn. Ik kocht daarop uiteraard twee nieuwe paarse popjes maar die worden eveneens afgekeurd...niet vuil en versleten genoeg. En ze raken aan dit tempo ook maar niet vuil en versleten. Ik overweeg ernstig die dingen aan mijn trekhaak te binden en een toertje te gaan rijden.)
Soit, blauwe dag dus.
Ik dwaal af.
Tijdens het aankleden had Verne al eens 'Rood mama, ik wil rood! Venne wil niet de blauwe dag, Venne wil rood broekje aan! ' geprotesteerd. Maar dat kind heeft zo zijn eisen niet te stellen bedacht ik geërgerd. Ik wil geen boterham maar een sandwich, ik wil geen groene beker maar een gele, ik wil geen masha kijken maar thomas (luttele seconden na een masha-verzoek). Waar eindigt dat? Ik had het er eerlijk gezegd een beetje mee gehad vanochtend.
Ik ben doorgaans niet streng genoeg. Dus deze keer hield ik het been stijf en stak het hele kind kordaat in blauw. Onderbroek, onderlijf, broek, t-shirt, trui, kousen, jas...de hele mikmak. Op de schoentjes na, die waren oranje. In no time waren we alsnog vertrekkensklaar.
De kindjes zaten al in de kring toen we toekwamen.
Elk met een rood speeltje voor zich.
En met een rode broek aan.
En rode truitjes.
En een compleet in het rood gehulde juf voor zich.
Darn!!
Rode dag!!
Het ventje had gewoon gelijk! En ik deed maar onverstoorbaar blauw verder, wat een onmacht moet dat kind gevoeld hebben. Moeders...
Ik heb dat hele kleuteraffaire nog niet onder de knie, zoveel is duidelijk.
Op zulke momenten ben je als moeder stiekem blij dat je kind nog af en toe een beetje in zijn broek doet en dus een boekentas vol reserve meeheeft. Rood! Een rode broek in de tas!
Nog voor we de klas inliepen kleurde Verne halfrood, halfblauw.
Mijn eer (half) gered. Fjoew.
Maar dat blauw speeltje, daar was geen ontkennen aan.
'Er staan rode letters op', probeerde ik nog. Maar die driejarige klasgenoten maak je niks wijs.
In my defense...het kind heeft wel braaf een banaan mee als tien-uurtje.
Want woensdag is fruitdag.
Sorry Matijs, je zorgvuldig verpakte en gedecoreerde Verne-wafel zal voor morgen zijn!
Nog snel een plaatje van Jaspertje.
Anders is hij helemaal niet aan bod gekomen, het schaap.
