S Hartje M

Het is valentijn dus ik voel mij verplicht iets meligs te schrijven vandaag.

Maar ik heb dat al een keer gedaan. Hier.

 

Trouwens...als het moet, dan wil ik niet.

En als het niet mag, voel ik het net kriebelen.

Zoals de slappe lach krijgen tijdens de schoolmis vroeger of stiekem eventjes kruis grijpen tijdens een familiefeest.

As you do.

 

Nu ben ik verder dan ver weg van melig, ik weet het.

Maar dat is waar de dagdagelijkse liefde voor mij om draait.

Kleine plagerijtjes, binnenpretjes delen, elkaar vrolijk houden quoi.

Dat zorgt voor (zelf)vertrouwen, samenhorigheidsgevoel en zelfvoldaanheid.

Niet?

 

 

Het voorbije jaar heeft er zich huilbabygewijs (en de maanden bekomen daarvan) wat stof vergaard op onze onnozeliteiten.

Ik geef dat toe.

Geen prioriteit zeker?

Hoe gaat dat ook...

Rap een wasje insteken tijdens het (half) luisteren, nauwelijks geslapen dus lichtjes viesgescheten, 'steek ne keer het brood ín de brooddoos jong' en consoorten...

Dat halveert het lolgehalte in huis op slag.

 

Het leven met twee kleintjes en twee full-times is een hogesnelheidstrein.

 

 

Dus dat is mijn amoureus voornemen voor 2014...terug meer lachen en plagen.

Minder organiseren en plannen, bespreken en analyseren of futiliteiten belangrijk vinden.

Because it ísn't all about the kids!

It's about the family, en daar zijn wij twee grown ups de ruggegraat van.

 

 

Geloof niet wat er op de deur staat. Niks van aan!

Foto: Stefaan Beel.

 

 

Liefde is een werkwoord, zegt men.

Vroeger altijd gedacht dat dat 'poepen' betekende.

Nu weet ik beter.

Eens stilstaan, dat betekent het.

En daarna weer verdertimmeren aan de weg.

En dat is nu net waar valentijn ons toe verplicht...stilstaan bij.

 

Zo slecht is die commerciële feestdag nog niet, concludeer ik dan.

 

Dat doen wij vandaag dus : lachen/plagen/stilstaan én poepen.

We zijn alvast goed bezig.

Met 1, 2 en 3 althans.

 

En u?