Dubbele dienstmededeling: win én win!

 

 

Het is al lang geen geheim meer dat ik kinderkledijfanatic ben.

Jammer dat ze groeien, de ventjes. Hoe kleiner hoe schattiger!

De kleertjes bedoel ik dan, de kinderen blijven dotjes.

Voorlopig.

 

 

 

Www.monsterswithanattitude.be is één van mijn favorieten, dat verraadt de rechterbalk je.

Momenteel kan je er meedoen aan een fotowedstrijd, en als er wat te winnen valt...dan ben je er best als de kippen bij!

Dus surf even naar de facebookpagina, post een foto van je uk in zijn gloednieuwe zomeroutfit en maak kans op een waardebon van 50€! Deelnemen kan tot eind mei!

We bepalen zelf de winnaar dus like de foto die je zelf het leukst vindt.

 

 

 

Ik twijfel Jaspergewijs met welke foto ik zal deelnemen... De bovenste: het Stella McCartney-outfitje dat Jasper van zijn fashionable Peeties kreeg (van bij Monsters of course) of het rode monsters-Dis-une-couleur-pakje van Sarah (meter en al even fashionable) met de gele schoentjes onder van bij Annapops? Op de eerste is hij toch net een klein monster, hoe geschikt. Kanshebber!

Hmmm.

Vrouwen, geef toe.

Kindjes kleden...dat is toch een beetje als met de poppen spelen, maar dan voor volwassen vrouwen. Niet?

 

 

Van Verne zijn er nog geen echte zomeroutfitfotootjes.

Het zit zo...het kind heeft nog geen sandalen!

Que?!

(Dat had je niet van me verwacht waarschijnlijk. I know, ik ook niet.)

De twee paar outletjes die ik scoorde bij Annapops vorig seizoen zullen pas volgende zomer passen.

Dus geen sandalen.

En zonder sandalen geen shortjes. Ik heb de winterbottientjes die hij heeft eronder getest maar met zijn overzetboten is dat verre van schattig. Trust me.

Werk aan de winkel!

 

 

En zo sluit ik naadloos aan bij de tweede win-win-win actie.

Kinderschoentjes!

Vorig jaar wonnen wij zelf een T-shirt, en aangezien het sowieso altijd prijs is kon ik niet nalaten die tip even te delen.

Wij moeders, wij moeten elkaar steunen!

Levenslang schoenen...dat kan elke moeder gebruiken.

Van woensdag 30 april tot en met zaterdag 3 mei organiseert het STONES and BONES in meer dan 250

verkooppunten een groots in-store event. Er is een indrukwekkende prijzenpot voorzien en weet deelnemen is altijd winnen.

Er zijn leuke STONES and Bones gadgets, opblaasbare benen, sleutelhangers en je maakt ook kans op een exclusieve step

of levenslang gratis schoenen van STONES and BONES!

 

Alle nodige info vind je op de website.

Shoppen shoppen shoppen!

Dit kan je onder andere winnen:

 

Voila.

Schluss damit, voor je me uitmaakt voor reclame-puntjepuntjepuntje.

Tips zijn er om gedeeld te worden.

So, check!

 

 

 

CPR-smootch

Teleurstellend genoeg wil Verne tot op heden nog steeds niet met mij trouwen.

Hij is niet verliefd.

Tja.

Ik had het mij anders voorgesteld, het moederschap.

Het zal nog wel komen, maar ik had toch verwacht inmiddels al uitgehuwelijkt te zijn.

 

Gelukkig geeft hij wel zoentjes, stijf als een plank en enkel op commando komt hij dan zijn wang aanbieden waarop je die (als je snel bent) even mag kussen.

Zeer koninklijk.

Maar he gives a mean CPR! Als ik in levensnood verkeer, zoals zondag op Pasen na het heuvel-rollen, dan is hij er als de kippen bij. De snottebel die daarbij onfortuinlijk op mijn lip terecht kwam negeer ik voor de gelegenheid. Anders is het altijd iets.

Zie de fotootjes onderaan.

 

Jasper dan, die is het tegenovergestelde.

Compleet.

Moest hij kunnen, hij woonde nog steeds binnen in mij.

Hij krult zich helemaal naar je lichaam: voetjes rond je zij, handjes in warme okselplekjes en hoofdje in je hals.

Organisch in elkaar opgaan, lijkt het wel. Heerlijk.

Kleinvarkentjemijn.

 

 

 

 

 

Processie van Echternach

Kinderen, dat is toch altijd een beetje vooruit en achteruit boeren tegelijkertijd.

Niet?

In het kort: eerst sliepen ze apart, de koters. Toen samen, dat ging goed. Toen hoestten ze zich een ongeluk en gingen ze weer uiteen. Vervolgens herviel Jasper in avondeenzaamheid en lagen ze weer samen. Toen toch maar weer apart. Nu heb ik nog eens gezellig samen uitgetest, maar na een dag heb ik het opgegeven.

Apart it is, for now.

 

Je ziet, zo kort is die korte versie al niet meer.

Zo, anders, weer zo, weer anders. Goed, slecht, weer beter, terug naar af,...

Idem met de zindelijkheidskwestie. Number two's komen hier nog steeds steevast verkeerd terecht en plasjes...op en af. Nonchalance vermoed ik. Hij kan het, maar wil hij?

Ik was intussen braaf verder -tig wasjes per week.

Er is geen enkele volwassene die het nog steeds in zijn broek doet, denk ik daar maar bij.

 

 

Zelfde kwestie met groenten eten.

Eerst at Verne alles, werkelijk alles. Het kind kreeg als baby dan ook erg edele papjes ingelepeld om dat te bewerkstelligen. Toen werd hij wat kieskeuriger en beperkte hij zich tot in boter gebakken groentjes, het luxepaard.

Vervolgens kwam de neen-fase. Niks meer.

Dus we gingen inventief aan het liegen en bedriegen: verstopte spinazie onder een gegratineerd laagje puree, schijfjes courgette tussen de croque, 'pizza', euhmm...inventiviteit uitgeput.

Inmiddels is hij te slim voor al die truken, hij doorziet ons nog voor we er iets gezonds tussen gefoefeld hebben.

We keken terug een poos de kat uit de boom, 'dit is een fase' dacht ik. Tot de fase veel te lang bleek te duren en het kind stevig verkeerde gewoontes kweekte.

Re-enter groentenverplichting.

Dat lukte een beetje, met moeite. En toen kwam ineens de geel-verlsaving opzetten. Bananen, koeken, pasta...al wat je wil. Maar niks dat groen of rood is.

Dan maar aardappelen, gele paprika en asperges zou je denken, maar neen! Niks daarvan.

Zooooo consequent is de regelnichtnu ook weer niet, uiteraard.

Dus waren we maar weer een beetje laks, een maaltijd hoort aangenaam te zijn en geen gevecht.

Maar dat moet ook ergens ophouden toch! Als de gang van zaken alles behalve vlot verloopt (you know what I mean), moeten er vezels gegeten worden! Punt!

Dus nu leven we op worteltjes. Een wortel/ een stukje vlees/ een wortel/...

Tranen, de hoek en erg boze ouders komen daaraan te pas. Maar de ene dag eet hij een bord leeg en juichen we, de andere braakt hij dat éne worteltje dat hij proefde er weer uit.

Tja.

 

Processie van Echternach dus.

 

 

Behalve bij de grootouders dan, daar slapen de mormels marathons eender of ze samen of apart liggen, produceren ze 'het' waar het hoort en doen ze zich tegoed aan al wat voorgeschoteld wordt.

Cruel.

 

 

Genoeg gemord.

Zeekiekiekjes van vorige week!

 

 

 

Vocabularium

Papa (papa)

Mapa/papa (mama)

Bravo (handjes klappen)

Kaka (evident)

 

Jaspers vier eerste woordjes, in chronologische volgorde.

Door de dagen heen zijn er ook steeds meer klanken die we ineens wél als woord herkennen terwijl hij die al weken uitspreekt. Dus over de volgorde ben je nooit zeker natuurlijk.

Klanken zoals daar zijn:

 

Ba (banaan)

Bo (boterham)

Titte (lichtje)

Da (dat daar. Nu!)

Dada (dada, obviously)

Ettette (met korte 'e' dus. Ongeveer elk gesprek met Verne bestaat uit dat woord, ze zeggen het allebei tegen elkaar. Geheime taal?)

 

Na woord volgt beeld.

Dit Is Jasper ten voeten uit, 24\7 sloeber.

 

 

 

 

Plage sans menage

Mensen kijken al eens vreemd als ik rond de middag zeg dat ik alleen (papa is aan het werk) voor een half dagje naar zee vertrek.

Por que?

Alsof dat een volksverhuis betreft die zich voor het ochtendgloren moet voltrekken.

De broertjes zijn toch alles na een halve dag beu en het geeft ons de kans om op het gemakje op te staan.

Niet dat we ooit na 7u opstaan, maar bon.

Ander verhaal.

 

 

Noteer: Een goeie infrastructuur is alles.

Je hele huishouden meezeulen vind ik gewoon geen optie.

Ik word al moe van het gedacht alleen, dan blijf ik liever thuis.

Het is voor mij ook vakantie, toch?

Dus ik rijd naar ergens waar ze strandstoelen verhuren, eten en drank verkopen, een wc vlakbij hebben en waar speelparafernalia voorzien zijn.

 

Pampers, kinderen en geld.

Dat heb ik bij.

En zakdoeken uiteraard, massa's zakdoeken.

 

 

Dit was vandaag mijn moederlijke biotoop:

 

 

 

In volgorde: de kinders, de toiletten, den drank en mezelve neergevleid op een comfortabele ligstoel.

Alles binnen één blikveld.

Bemerk ook de omheining rond het spel...van onschatbare waarde.

Meer moet dat niet zijn.

Ik lach stiekem in mijn vuistje als ik moeders en grootouders met hamers, windzeilen, plooistoelen en strandspeelgoed over de dijk zie strompelen.

Voor geld is alles te koop.

Lelijk gezegde maar zo waar. En zo praktisch.

Voor een snipperdagje moet dat kunnen.

 

 

Uitgeteld en met zand tot in de onderbroeken en oren zijn we huiswaarts gekeerd.

Summer has begun!

Woohoo!

 

 

 

 

 

 

 

Vélomanie

Vorig jaar belandden we op spoed op Pasen, dat vonden 'we' niet eens zo erg.

 

Neen, dat klinkt niet goed.

Laat het mij anders zeggen.

 

Vorige jaar belandden we op spoed op de dag van De Ronde Van Vlaanderen, dat vonden 'we' een ramp. Zo erg dat zelfs de geluidsloze televisie in de wachtzaal geen soelaas bood. 'We' weigerden te kijken.

 

 

Om maar te zeggen hoe belangrijk het was dat de koers vandaag wél kon bekeken worden.

Vandaag bestond mijn taak dus vooral uit het entertainen van de kinderen, vaders blikveld tussen zetel en tv vrijhouden en met belegde broodjes aanrukken.

Ik heb dat goed gedaan, al zeg ik het zelf.

Moeder was een keer een brave huisvrouw.

Jasper sliep tussen één en half drie, Verne viel in slaap een half uurtje voor de aankomst en ook Jasper lag op het moment suprême boven in bed een flesje te drinken.

Iedereen happy ten huize Asper, behalve ik dan daar ik mij sinds drie weken verplicht zie te supporteren voor verliezer Tom Boonen hoewel ik eigenlijk stiekem een beetje een hekel aan hem heb.

Nuja, het trauma is verwerkt.

De wederhelft, die trouw voor Cancellara duimt, lacht breed.

 

 

Matijs, wielrenfanatic extraordinaire, is uiteraard dolenthousiast dat hij zichzelf een mini-pelotonnetje heeft gekweekt.

Aan een dochter heb je hoogstwaarschijnlijk niks, toch niet op dat vlak.

Hij is echter als de dood dat hij later zijn zondagnamidagen zal moeten slijten in de zijlijn van een drassig voetbalveld.

Dus krijgen de jongens 'De Koers' hier met de paplepel ingegeven.

Mij verblijdt het vooruitzicht op eenzame zondagochtenden, als alle levende zielen hier in huis in lycra op een smal zadel de velden intrekken en ik ongemoeid mijn nagels kan lakken.

Dat zullen schone tijden zijn!

 

 

Verne in café De Flandrien.

 

 

 

Jasper in suitable attire.

 

 

Mission accomplished

Laaaaaang geleden dat ik het nog eens als vanouds over stront had, toch een tijdlang de populairste tag hier geweest.

Dat is het nadeel aan groter wordende kinderen of aan het ontgroeien van de babyfase...er wordt zo creatief niet meer gescheten.

Ik kan mij de laatste prot in bad en bovendrijvende bruine olie (lang leve borstvoeding) niet meer herinneren, dat zegt genoeg.

Prot in bad, wipperkak, poepfontein, drek tot in de nek...ze behoren allemaal tot het verleden.

Je ontgroeit het ook...lachen met elke misstap.

De zoveelste drol is op den duur de zoveelste drol. Hilariteit komt daar niet echt meer aan te pas.

 

Nu heb ik er zo ongeveer mijn volledig repertorium aan kaksynoniemen doorgedraaid, maar ik kan je met vreugde melden dat dat niet het enige is waarbij dat werkwoord vandaag van pas kwam.

Verne heeft nog eens een reguliere drol gedraaid, gewoon recht in de pot.

Lekker mainstream.

 

 

Big news?

Voor ons wel ja.

Na maanden van constipatie, pijn en ontlastingsangst, van ophouden en staalhard ontkennen dat hij nijpt, van accidentjes en tranen is dat een overwinning.

Voor Verne en voor mij!

Het is immers niet uitzonderlijk dat ik de speelmat te lijf moet gaan met ontsmettende producten en plastic schaapjes sta schoon te schrobben boven de gootsteen if you see what I mean.

 

We vierden met een citroentje (blikje san-pellegrino-limonade met citroensmaak waar Verne meermaal daags naar vraagt en nooit of te nimmer krijgt), het openen van een vakje op de bestofte kakkalender (heb ik het daar eigenlijk al eens over gehad?) en een foto. Want Verne is een blogkind...van elke gebeurtenis groot of klein, moet er steevast een foto zijn.

Anders zet hij het op een kniezen.

 

Ik bespaar je de details.

Just take my word for it, er ligt een duikboot in de vijver.

 

 

 

 

 

Incalculatie

Ik heb me rot gerekend op het werk vandaag.

Knarsen deden ze, mijn cellen.

Maar na een paar weken vol gesnot/-strijk/-bleit en gezandbak/-puzzel/-buitenspeel deed dat eigenlijk gewoon deugd.

Ik beken.

De wereld van der volwassenen, een welkome verpozing!

 

 

Maar eens ik de parking afrijd ga ik terug in mommy-mode.

En vandaag heb ik daarbij beseft dat daar ook terug één en ander moet ingecalculeerd worden.

Sinds het zomeruur athans.

Auto's, ik heb het over auto's.

Uiteraard.

Alomtegenwoordig en onontkoombaar in zonenmoederland.

Van zodra de zon schijnt willen de twee apen naschools autorijden.

Er is serieus een link met de hoeveelheid daglicht, terwijl lichtjes toch mooier zijn in het donker. Neen?

Verne deed het de voorbije twee zomers al en nu ineens Jasper vragende partij is geworden flakkert de hobby weer op.

Concreet betekent dat dat ik in mijn avondprogramma (tight schedule) 10 minuten 'kwijt' ben aan achter het stuur zitten met twee friemelende monsters op mijn schoot.

Pinker, trôôômp, lichten, trôôômtromp, radio, tromp, mistlampen, trôôômptromp, ventilator, tromp.

En als kers op de taart...de twee pinkers (knipperlichten, I know) tegelijk.

O jolijt! Een rode driehoek die aan en uit floept!?

 

Verne: Mama, mama...kijk! De driehoek! Hij is rood hoor, mama! Twiangel is wed! (Youtube-engels)

Jasper: Adada titte (kijk daar een lichtje) *klapt in zijn handjes*

 

En elke dag werp ik dan even opperverbaasd en enthousiast een blik terug...inderdaad jongens...die twee groene pijltjes en de rode driehoek flikkeren hier gewoonweg tegelijkertijd! Welhebjeooit!

Zie je me zitten? Op de oprit voor ons huis, claxonered en flikkerend?

De buren komen niet eens meer kijken, they know the drill.

 

 

Ooit op een dag herlees ik dit, als de jongens adolescenten zijn. De éne die net een bluts in mijn wagen reed, de andere die tegen de grond ging met zijn mobilette. Ik bereid me erop voor.

Preventief.

Twee jongens op zoek naar opwinding.

Zeker weten dat ik dan denk...'waar is de tijd dat ze de pinkers alleen al geweldig vonden?'

Mark my words.

 

 

 

 

Nog twee van Verne tot slot, back in the days.