Klik klik klik: zomertip!

 
Twee weekends geleden, toen de zon nog stralend scheen, dosten we ons allemaal mooi op en kropen in de auto.
Dat op zich is al een hele onderneming.
Maar hoe ouder de aapjes worden en hoe langer ik moeder, hoe vlotter dat gaat.
De recentste truuk bestaat uit het aantrekken van iets 'lelijks' boven al dat moois, want slabbetjes worden vakkundig losgepeuterd.
Zo blijft het moois tenminste eventjes mooi.
 
Wij in de wagen dus. Gevoed, geplast en vrolijk.
Op naar Ursel!
Het is inmiddels een familietraditie geworden bij ons, dus de reguliere bloglezer voelt al waar ik heen ga.
Maar wie nog niks vermoedt... 'Klikmobiel' is the word you are looking for.
Tussen de duizenden foto's die wij van onze rakkers trekken mag er al eens een écht mooie foto zitten, eentje die de tand des tijds doorstaat.
Mieke Dalle, de fotografe achter de klikmobiel kan dat als geen ander.
Geef haar ongeveer één uur, een stel propere kindjes en een bedrag waarmee je anders een avondje uit zou gaan eten en Mieke geeft jou prachtportretten van je bloedjes in heerlijke interieurs.
 
De klikmobiel-caravan zoals wij hem al kenden (en jij misschien ook van hier) heeft er immers een grote broer bij gekregen! Een grote, ruime, helder verlichte werfkeet met niks dan mooie behangpapiertjes en retro speelgoed.
Check maar!
 
 

 

 

 

 
 
Wij zijn dus grote klikmobielfans en gaan daarom jaarlijks bij Mieke op 'groot onderhoud'.
Ik beeld me nu al de tijdlijn aan foto's in tegen dat de jongens meerderjarig zijn.
 
Ook verkocht?
Hier op de facebookpagina zie je nog veel meer voorbeelden. Klik en like!
En op de website lees je alles over de opties en prijzen.
Je kindjes naar de klikmobiel? De klikmobiel naar je kindjes voor een lentefeest of babyborrel? Of liever een huwelijksshoot in retro kader?
Kan allemaal.
 
Mieke heeft vast nog wel een gaatje in haar drukke agenda voor je. Vraag het haar hier.
Wie boekt...keep me posted! Ik wil jouw kindjes ook wel eens zien!
 
 

 

Life as you know it.

Soms ziet after-work mommy-style er zo uit...
(Het woord doet denken aan coctails, collega's en hoge hakken.
Luid lachen, vuile lollen maken en te laat huiswaarts keren.
De nieuwe versie is anders, even vermoeiend maar hartverwarmend.)
Lees maar.
 
 
Mamaahhh!

Ja, jongen.

Ik wil niét spelen.
Dat is goed vriendje. Niemand die zegt dat jij moet spelen. Speel maar lekker een beetje niet.
Maar ik wil niééét speleunnn!!
Ok, Verne. Prima. Jij moet niet spelen.
Wat wil je wel doen?
*hang*
*kreun*
*zaag*
Wil jij macaroni maken?
Neen!
Wil jij met je treinen spelen?
Euh, neen.
Wil jij een badje pakken?
Neeheen.
Wil jij televisie kijken?
Neen.
Wil jij niks doen?
Neen.
Tja...ik kan niet helpen. Ik heb geen ideetjes meer.
 
Mamaaahh.
*negeer*
Mammmamamaaaah!?
*negeer*
Misschien wil ik een keer een zoentje en een flesje melk?
*grijns*
 

 

 

Time-management

 
 
Moeder de vrouw scheef een artikel voor Femma over time-management.
Niet dat ik daarin het warm water heruitvind, dat niet.
Maar ik ben geen ploetermoeder, ik stel mezelf behaalbare doelen en beheers. Dat motiveert.
Afin soit, lees zelf maar!
 
 
Hierbij de link voluit:
http://www.femma.be/nl/onze-visie/artikel/time-management-zo-combineert-bloggende-moeder-soetmin

 
 
Time-management.
Het is een onkies woord vind ik, klinkt bijna als iets vervelends.
Maar met twee kinderen en twee full-times is ons gezin verloren zonder.

Vrije tijd en tijd om écht met de kinderen bezig te zijn, is mij zo dierbaar dat ik er graag bij stilsta.
Bij wat ik doe, hoe vaak ik het doe en hoe lang dat dan duurt.
En of dat die uren überhaupt wel waard is.
Prioriteiten stellen, een mens kan niet zonder.
Net als op het werk eigenlijk.
Een huishouden is per slot van rekening ook een beetje een bedrijf.

 
Hoe ik dat aanpak?
Ontspannen maar met daadkracht denk ik.
De klassieke tips sla ik daarbij gewoon in de wind.
Zo hou ik absoluut niet van weekminuten (je maaltijden een week vooruit plannen) terwijl dat bij vriendinnen net zo populair is. Wij weten echt niet op voorhand wie wanneer thuis zal zijn noch wanneer we waarin zin zullen hebben. Ik koop gewoon maar wat en improviseer liever op het moment zelf. Of ik hol even met een zoontje naar de supermarkt vlakbij, terwijl mijn partner alvast het andere kind omkleedt. Even één-op-één-tijd heet dat dan, het wordt pas haasten als je het haasten noemt.
Zodus: weekminuten...neen dank u. Dat gaat me te ver.
What's next? Geplande seks??
Kuch.
 
Kijk.
Ik heb de waarheid niet in pacht, ik kan je niet vertellen hoe je tijdsefficiënt je leven kan runnen, dat laat ik aan de specialisten. Onze levens zijn ook ongetwijfeld anders.
Maar voor mij helpt het om stil te staan bij de zaken, bewust ergens wel of net geen tijd in te steken.
Dat maakt mij tevreden over die keuzes...ik heb ze zelf en weloverwogen gemaakt.
Het helpt ook als je wat flexibel bent, denk ik. Mijn prioriteiten van nu trekken immers in niks op mijn prioriteiten van toen. Times change.
 
Ik verklaar me nader.
Wat efficiënt en snel kan doe ik liefst zo snel en efficiënt mogelijk. Hypergrondig hoeft voor mij niet. Niet meer, of nu toch even niet. Toen wel.
Ik droog echt niet elk potje af als ik de vaatwasmachine leeg, ik strijk geen beddengoed en de filter van de dampkap wordt zelden onder handen genomen. So what!?
Later -als ik groot ben- zal ik wel terug in een kraaknet huis wonen, van de vloer eten, enkel gesorteerde papieren bezitten, mijn kleerkast ordenen op kleur en what not.
Maar nu, deze kostbare jaren waarin de kinderen leven van de aandacht die ze krijgen, is middelmatigheid troef bij ons. Ok is goed genoeg. Voor perfectie ben ik te weinig thuis, dat moet ik onder ogen durven zien.
Nu klinkt het misschien alsof we alles op zijn beloop laten, maar dat is ook niet waar.
Ik kies gewoon bewust voor een ontspannen hoofd.
Hoe minder irritatie, hoe tijdsefficiënter ik werk. En aangezien achterlopen op schema serieus irriteert pas ik mijn schema aan in plaats van als een gek in actie te schieten en het leven voorbij te lopen.
Flexibel dus.
En vooral samen flexibel.
Wij sturen samen het schip, maken samen de plannen en voeren samen het werk uit.
Maar wel lekker volgens de stereotiepen uiteraard.
Hij ontstopt 'het putteken', ik plooi de was.
Leve traditie!
 
Concreet dan maar? Dit is wat ik doe...
-Het kwartier na thuiskomst als bezeten even poetsen en opruimen...de rest van de avond verloopt gegarandeerd een pak vrediger. Voor mij werkt dat.
-Een gedeelde online agenda. Mijn job/ zijn job, mijn sociaal leven/ het zijne, dat van het gezin, kind één en kind twee...dat moet gecoördineerd worden. En sinds ik tijdens de zwangerschappen aan acute dementie leed, zijn wij gestart met een ge-sharede agenda op Icloud. Zot handig. Dat heeft ons al veel discussies bespaard. Probeer het eens.
-Beperk dode uren zoals file en piekuren aan de kassa. Niet zo evident natuurlijk, maar ik nam de sprong en werk sinds kort dicht bij huis, bewust. Die sprong heeft mij enerzijds zowat mijn droomjob opgeleverd maar bovendien: de uren die ik sindsdien uitspaar per week...daar heb ik alle dagen deugd van. Exit dagdagelijkse E17 frustratie en stress om op tijd in de crèche te raken.
Welcome happy mama. Geen overbodige luxe.
Zo ga ik ook graag net voor sluitingsuur naar de winkel. Niet om 18u, om 19u15. Minder volk en bovendien kan je niet lanterfanten. Dat scheelt in tijd en calorieën, anders heb ik geheid brol mee waar ik 10 minuten over nadacht. Kom, geef toe.
-Sta vroeger op dan nodig. Ik sta 's ochtends nog steeds even vroeg op als toen ik in Antwerpen werkte terwijl ik vaak pas 1,5u later de deur uit moet. We delen ook de taken: elk één kind. Vroeger, toen er nog maar één kind was en ik pendelde, ramde ik alles in één uur. Nu de ochtend zoveel rustiger verloopt, is de wanorde in huis en in mijn hoofd nadien duizend keer beter. Dat komt iedereen ten goede.
Ik ben daar trouwens helemaal niet meer vermoeid van. Een lastig leven is veel vermoeiender dan een beetje minder slaap, vind ik. Maar wie ben ik.
-Beperk wasdag. Mijn kinderen gaan niet alle dagen bad. Een keer of 3 volstaat en goeie washand kan veel aan. Zo, weer 4 u per week uitgespaard! Wie vindt die regels uit, denk ik dan. Een kinderloze man?
-Blog. Dan lijkt het online tenminste alsof je het perfecte leven leidt. *knipoog*
 
 

 

Lass die Sonne in dein Herz!

Ja!

We zijn vertrokken.

Zomer!

De parasol staat naast de tuintafel, het zwembadje werd nieuw leven ingeblazen, de voorraad waterpistooltjes werd aangevuld en de zandbak bevat terug dagelijks wat minder zand.

De rest vind ik in huis terug, in de jongens hun oortjes en tussen hun potzwarte teentjes.

 

Heerlijk vind ik dat, het leven is zoveel praktischer.

Minder kleertjes en andere brol meesleuren als we op stap gaan, de regenhoezen en trappelzakken blijven op stal en badjes nemen we gewoon buiten in de tuin.

Wij hebben dat dit weekend alvast gevierd met de allereerste gezinsfietstocht van het seizoen en ribbekes à volonté! Heerlijk dagje uit.

Zondag had Matijs ineens een gouden ingeving: wat als we nu eens gewoon thuis bleven vandaag?!

Subliem.

Echt, het was nog niet in me opgekomen.

Als de zon schijnt, kriebelt het bij mij meteen om terrasjes af te schuimen, aan cavatjes te nippen en salades te bestellen.

Met twee kleine apen in je kielzog betekent dat weinig meer dan post vatten naast de lokale glijbaan en ritjes assisteren, besefte ik net op tijd. Dus Matijs zijn plan werd uitgevoerd en het was wederom heerlijk.

 

Ik schilder je een mentaal plaatje want fotootjes heb ik niet getrokken:

Ik op mijn loungechair centraal in het gras.

Matijs in onderlijfje tussen zakken potgrond, bloempotten en schopjes.

De jongens met rode blote billen rondhossend door de tuin. Vrolijk blozend, kirrend van plezier.

Zwembadploeteren tot hun vingertoppen verrimpelen.

 

Plage pelouse, quoi.

De meest exotische manier van thuis blijven.

Meer van dat graag!

 

 

De kleren verraden dat dit geen foto's van het voorbije weekend zijn, maar van enkele weken geleden.

Gisteren was ik niet in fotowaardige staat en de jongens zet ik ook niet in adamskostuum op het net.

Er staat alvast een 'zandbak' op, en een paar vuile voetjes.

Ziedaar de link!

Best I could do.

 

 

 

How to love a baby boy

Of moet ik zeggen 'how to love a little rascal'?

Want dat Jaspertje van ons...

dat kelend schreeuwend aapje van het begin.

Dat sukkelaartje dat heel het gezin deed wankelen,

dat is tegenwoordig de vleesgeworden vrolijkheid.

 

Ontsnappingsartiest, professioneel drummer in wording en onverbeterlijke veelvraat.

Dat ook.

Maar hij is een immer enthousiast, lief en jolig ding.

Hij en ik, van waar we komen en waar we staan...een mens zou er poëtisch van worden.

 

 

Vlezig en vriendelijk, warm en mals.

Altijd honger naar meer.

Knuffelaar, snuffelaar, zacht en bezield,

mijn rokkenhanger, jij moederskind.

Badverslaafd toch altijd vuil,

bezig en blozend en bont.

Ruw en rauw en recht voor zijn raap,

robuuste kleine rakker.

Stoer en sterk of wild en woest,

geen hindernis te hoog.

Maar echt en rechtuit, standvastig en slim.

Geen tranen en niet trunten.

 

Dappere doorzetter,

dief van mijn hart.

 

Jij en ik samen...dit is slechts de start.

 

 

 
 
 
Opgedragen aan kleine Lulu en haar mama/papa, die samen de strijd van hun leven vechten.
 
 

 

Step it up, size it down.

De consequente brievenbusleger en -lezer heeft inmiddels de STEPS van mei, het moederdagnummer, onder de neus gekregen.
En toeval of niet, deze blog komt daar twee keer in voor.
Eén keer geflankeerd door Kelly en Lobke, twee must-read-blogs en één keer op de online-versie als de favoriete lectuur van de blogster van de week. Thanks Lobke!
 
De eerste vermelding is een artikeltje.
Drie moeders over het moederschap, hun eigen moeder en moederdag.
Mothers as we are (snel en to-the-point bedoel ik dan) is dat een mini-mini-artikeltje geworden.
Opgeruimd staat netjes.
Maar moeders zijn ook gewoon vrouwen die steevast neigen naar breedsprakerigheid als ze niet ingetoomd worden. Evident dus dat mijn stukje voor editing toch zeker vier keer te lang was.
 

Foto Verne&Jasper by De Klikmobiel!

 
Hierbij lekker languit de oorspronkelijke versie.
Het is maar wat je languit noemt, ik heb mij keihard ingehouden.
 
 

1: Wat voor moeder ben jij? Hoe zou je jezelf omschrijven als moeder?
Ik ben bovenal een ontspannen mama.
En dan bedoel ik niet dat ik nooit eens in overdrive ga door de jongens, uiteraard wel. Maar ik neem het niet té nauw. Er zijn regels en we zijn relatief consequent, maar niet maniakaal.
Eten ze eens niet, dan is dat zo. Is het huis wat rommelig...ruim ik straks wel op. Wat langer op...waarom niet. Het maakt de dagen losser en makkelijker.
Ik wil bovenal dat we ons amuseren samen, en dat de jongens gelukkig en zelfzeker opgroeien. Eigen beslissingen nemen en eens afstappen van de routine hoort daarbij vind ik.
 
2: Wat heb je geleerd van je eigen moeder?
Alles eigenlijk. Al zou ik dat op jongere leeftijd niet kunnnen toegeven hebben.
De moeder en vrouw die ik vandaag ben, is in alles een kopie of een tegengestelde van hoe mijn moeder met mij was. Bewust en onbewust. Zo hecht ik veel waarde aan taal, cultuur en knuffelen, helemaal zoals mijn moeder mij grootbracht. Maar ik koop bijvoorbeeld lekker wel veel merkkledij, wat ik zelf als kind absoluut niet kreeg. Net daarom waarschijnlijk.
Sinds dat inzicht heb ik respect en ontzag voor mijn en alle andere moeders..het is een immens belangrijke rol. Je 'vormt' een hele mens. Of twee in mijn geval.
 
3: Hoe vier jij moederdag? Welk cadeautje krijg je het liefst?
Warm en liefdevol.
Van Matijs: Een extra compliment en een luidop uitgesproken blijk van appreciatie, daar leef ik helemaal van op. Maar meestal krijg ik stilzwijgend bloemetjes en wat lekkers, wat net hetzelfde betekent uiteraard. Ik sleur er dan toch ook nog een compliment uit, haha. Ik verdien dat.
Van de jongens: een zelfgemaakte cadeautje, wat stiekem gedoe met papa en ik ben gegarandeerd tot tranen ontroerd. Ik ben nog maar drie jaar moeder...ik moet er nog aan wennen zeker? Dat of ik ben een emotioneel watje.

 
 
Hier rechstboven bij 'PRESS' (of via dit linkje voor de luiaards) kan je trouwens alle krantenartikels herlezen waarin we/ik/de blog aan bod kwamen.
Voluit.
 
Because size does matter.
Uiteraard!
 
 

 

Doomsdaydreaming

 

Doen jullie dat ook?

Geef toe, jullie doen dat ook..

Kom op, beken.

 

Wat dan?

Wel.

Dus.

Rampscenario's bedenken.

 

Het is te zeggen, ik bedenk ze niet echt zelf, mijn hoofd doet dat.

Instinctief.

Het is niet zo dat ik gezellig ga zitten om wat te mijmeren over alle onheil dat mij mogelijks nog kan overkomen.

Dat zou grenzen aan hysterie, dramaqueenitis en zelfmedelijden.

Het is niet 'ik'.

Het is mijn hoofd waardoor er ineens, in een fractie van een seconde, een beeld flitst. Of een droom 's nachts waar mijn bewustzijn geen enkele schuld aan treft.

Ze leven een eigen leven, die rampscenario's.

 

 

Ik ben al sinds de wieg van het zorgeloze type. Carpe diem, en wat tegenzit onderweg lossen we ook wel weer op...geen klassieke doemdenker dus.

Maar dan, tijdens de zwangerschap van Verne, staken er plots ferme hormonale dromen de kop op.

Echte nachtmerries, vanalles ging er mis met mijn kind.

Dus bij het ontwaken dook ik meteen de literatuur in en zocht op hoe ik die ene situatie van vannacht kon voorkomen of vroegtijdig herkennen.

Logisch, dacht ik daarbij. En ook handig...de natuur bereidt mij voor op wat komt.

Ingenieus systeem.

Tikkeltje intensief misschien maar ingenieus.

Dus had ik volop dromen over de baby-op-komst die van de commode viel en hersenschade opliep, de baby die stikte, de baby die een hersenvliesontsteking kreeg, de baby die kanker kreeg, de baby die onzichtbare epilepsieaanvalletjes deed, Matijs die schielijk overleed en ik die desondanks alles kordaat doorpeerde met de baby.

En de boer, hij ploegde voort sort-of-thing, maar dan met een moeder.

 

Toen die baby genaamd Verne uiteindelijk geboren werd en ik de zorgeloze moeder die ik in mezelf gezien had bleek, bleven de dromen toch komen. Tiens. Ondanks de hormonen die hun evenwicht hervonden.

Meer nog, er kwamen ook flitsen bij.

Plots, midden in een zorgeloos moment...'flashhhh': Verne tussen de wielen van een auto, 'flashhhh' : Verne valt van een balkon, Verne wordt gekidnapt in de supermarkt, Verne en zijn buggy rollen ongecontroleerd de Sint-Michielshelling af en storten uiteraard te pletter. Flits, flits, flits.

Drama's jong. Drama's.

De imaginaire begrafenissen die ik sindsdien al heb bijgewoond...niet meer te tellen.

Er zijn hier al wat doden gevallen...

 

En toen kwam de zwangerschap van Jasper.

Weer van dat natuurlijk, of erger nog.

Twee-stress!

Bijvoorbeeld: jonge moeder stapt op de bus met haar 19 maand oude koter en haar boreling. Eens de baby en draagmand in de bus staan wil moeder kleine Verne oppikken maar de deuren sluiten en de bus rijdt weg. Daar staat hij dan...klein kindjemijn moederziel alleen op de stoeprand, hartverscheurend huilend. Terwijl ik met dat nieuwe kind op die verrekte bus zit en de bocht uitrijd!

Je moet weten, de laatste keer dat ik een bus nam moet in 2004 geweest zijn. Dus die droom dient écht tot niets.

Dat soort affaires...daar met je even van bekomen na het ontwaken, ik zeg het je.

Nog zo eentjen: moeder voedt boreling borstgewijs en gaat daar zo in op dat ze vergeet kind 1 te voeden. Ettelijke weken en een uitgemergeld kind later valt de frank: ik ben dat ander kind vergeten eten geven zeg. Shame on me! En iedereen maar schande spreken.

Haha. Tja. De geest, zij is creatief.

 

 

Nu de twee jongens min of meer zelfstandig kunnen eten en ik toch al bijna 3 jaar en 1,5 jaar heb bewezen dat ik erin slaag ze in leven te houden, zijn de dromen fel geminderd.

Maar de flitsen blijven. Ik zal niet met mijn kind op een balkon gaan staan, ik ben hypervoorzichtig met warme kookpotten en fornuizen, ik laat ze geen second alleen bij een vijver of een zwembadje en ik check altijd de oprit voor ik achteruit rijd. You never know.

 

 

Bij tijden was het lastig, die dromen en flitsen.

Een intense droom is bijna net als iets écht meemaken, zo voelt het eventjes na het wakker worden.

Maar het systeem heeft van mij een waakzame hands-on mom gemaakt.

Ik reageer kordaat en adequaat in noodsituaties want ik ben voorbereid.

Ah ja. Ik heb alles al eens meegemaakt!

Of meer dan eens.

Zoals het Heimlich-manoevre bijvoorbeeld. Dat zocht ik op na een droom en het kwam hier -no kidding- al echt van pas, dat las je al.

 

 

 

So please..beken.

Zeg dat elk deftig moederhoofd scenario's schrijft, rampscenario's.

Ik ben nogal graag een normaal mens, you see.

 

 

Een plaatje vinden dat bij dit verhaal past, dat is onmogelijk.

Dan maar plaatjes van de jongens blakend van gezondheid.

Bellenblazend en ontsnappingspoging ondernemend.

 

 

 

Stropke

Verne is multilinguïst.

Jasper zal aan deze blogpost niet kunnen deelnemen om evidente reden, hij is nog maar begonnen aan het verwerven van taal 1.

Maar Verne heeft dus verschillende repertoria, en afhankelijk van de omgeving en context spreekt hij een andere taal.

 

Hij ziet het zo:

Tegen televisie, Ipads en computers spreek je Engels.

Tegen regulier speelgoed Nederlands, maar tegen merchandising uiteraard ook Engels.

Een doodgewone rode trein wordt rode trein genoemd, maar een rode trein uit het Thomas&Friends gamma is een 'wed twain' en een blauwe driehoek wordt dan consequent 'blue twiangle'. Ah, ja.

Een spin buiten in de tuin is een spinnetje, maar op de televisie zijn het allemaal 'Isty bisty spidews'.

De alfabetletters in magneetvorm op onze koelkast worden bij wijlen toegezongen met het ABC-lied 'ha-i-jee-ka', maar youtube-letters worden 'ache aai jeey keey' en 'double u vee'.

Tja.

Kind van zijn tijd.

Zijn vocabulaire is vrij groot al, groter dan we zelf beseffen...allemaal danzij schermkijken

 

 

Tweetalig dus. Maar er is een derde kaper op de kust.

De titel verraadt dewelke.

Tegen grootouders en vreemdelingen spreekt Verne gewoon mooi 'Algemeen Nederlands', maar hoe taalvaardiger hij wordt en zeker sinds hij naar school gaat spreekt hij tegen vriendjes en tegen ons thuis meer en meer in dialect.

En dan bedoel ik dingen als: allez jongske, eetn/speeln/loopn in plaats van de gewone -en werkwoordsvorm, 'ze' na elke zin (ik ga nu buite speeln ze, da mag nie ze), sechhh (verontwaardiging), eeej (aanspreking) en consoorten.

Nu ja, ikzelf hou ook wel van wat sappig Gents, maar tegen de kinderen spreek ik perfect Nederlands. Dat gaat instinctief eigenlijk, kind van mijn eigen opvoeding. Dus ik krijg er een mini-beetje grijs haar van, van dat dialect. Dat geef ik toe.

Laat ons starten met de basis, denk ik dan.

Word eerst maar de norm gewoon voor je gaat afwijken, er is nog tijd genoeg om bergaf te gaan.

Dus ik corrigeer tot in den treure: hoor in plaats van ze, hé mama in plaats van eej, eten/spelen/lopen,...

Was ik het kind, ik werkte inmiddels op mijn eigen zenuwen.

Tough luck.

Het hoort erbij.

Hij laat mij vooralsnog braaf doen.

Also: Als hij komt paaien om iets lekkers spreekt het jong trouwens wél perfect Nederlands.

How strange!

 

Eeej mama, ik ga een eitjen eetn ze!

Als kleine Jasper de fiets steelt (en dat gebeurt vaak) krijgen we geheid een: Sechhh, Jaspeuurr! Allez jongske. Da is mijn fiets ze!

 

 

 

Dag van den Arbeid

Op den dag van den arbeid mag er al eens wat gewerkt worden. En zo geschiedde...Verne besloot creatief te afwassen!

Jasper daarentegen was wat meer in bedmodus