A mother's guilt

Kind één kreeg in het weekend erwtjespuree met munt, geroosterde butternut, mangopap of andere exuberant lekkere prut.
Zijn kleertjes lagen immer netjes klaar, de schoentjes gepoetst.
Trotse moeder, het kind moet meeblinken. Zoiets.

Dagelijks werden er 'oefensessies' gehouden. De poes doet miauw, bouw eens een toren of vingerverfpret.
Altijd samen op de mat.
"Kan jouw kind dat al? Amai!"
"Jaja, natuurlijk."
De kroon werd zorgvuldig handgemaakt met meetlat en cuttermes, aan de verjaardagstraktaties werden ettelijke uren besteed en de taart...pièce de résistance.

Niks was zijn enthousiaste ouders te veel.
 
 
Kind twee...
Puree vaak uit een bokaaltje, snelsnel kleertjes samenrapen 's ochtends (Hm. Nog proper genoeg? Ok dan, kleertjes van gisteren.) en schoentjes worden simpelweg stilzwijgend door grootmoe gepoetst.
Samen spelen is al eens vaker rap tussendoor...na het insteken van een wasje, voor het vullen van de vaatwasmachine en terwijl de pasta kookt.
De kroon knipte ik lastminute uit de losse pols, de traktaties kocht ik in de winkel en de taart...papa's werk. Evenzeer of nog meer een pièce de résistance, maar niet mijn pièce.
 
 
 
Och ik klaag niet, en de ventjes ook niet.
Jasper weet van niet beter en het blijft een doodgraaggezien, rotverwend klein schatje.
Rationeel weet ik dat ik een moeder blijf die heel veel met de kindjes doet.
Ik laat makkelijk het werk staan voor sessie robbedoezen.
Maar diep vanbinnen voel ik dat ik daar met meer onrust zit...op die mat. En dat ik vaker dan vroeger neen zeg.

Mama, wij gaan taartjes bakken in de zandbak. kom je mee spelen?

50% mama: "Taartjes, leuk. Ik kom eraan!"

30% huisvrouw: "Eerst even opruimen, dan kom ik!"

20% just me: "Mama gaat nu eerst een beetje facebooken schatjes. Straks."

Ik probeer het evenwicht tussen mijn rollen te bewaren.
 
 
Dat alles maar ter inleiding, als excuus voor wat ik echt wil bekennen:
Ik heb Jasper gisterenavond, toen Verne mooi sliep en vader op zijn lappen was, uit zijn bedje geplukt.
Jaja.
Hij jammerde slechts een heel klein beetje, bijlange niet voldoende.
Maar ik heb het toch gedaan.
"Huil jij vriendje? Och. Kom maar eens bij mama!"
Ik heb er stiekem op zitten wachten, op dat gejammer.
Zodra de babyfoon signaal gaf, stond ik naast zijn bedje.
Lekker mijn zin doen.
 
We hebben geliefkoosd, gesnurkd, geaaid en gefleemd dat het een lieve lust was.
Mijn minderbedeelde zoontje en ik.
*grijns*
En dat het fijn was.
En dat het fijn was!
 

 
Zo. Schuldgevoel andermaal weggewerkt.
De balans is weer even rechtgetrokken, de batterijtjes opgeladen.
 
Wat jammer dat hij niet graag tussen ons in slaapt, varkentje 2.
Ik had meteen een maand voorsprong.
 
 

Zzzz from Soetmin demedts on Vimeo.