 |
| Verne en ik waren eenzaam vannacht, daar hebben we wat op gevonden. |
I live the life of a queen.
Als ik zo op met mijn versgestreken mandje was mijn versgepoetste huis binnenstap, ben ik nog elke keer de koning te rijk.
Dan denk ik: ' Zie mij nu, zeg. Zo deftig, zo normaal.'
Nooit gedacht dat ik hier zou raken. Toen ik puber was, zou ik het niet geloofd hebben.
En nu is dit al een decennium mijn leven. Een normaal mens, twee normale kinderen, een normaal lief en een normaal huis. What more could you ask for?
En dat terwijl I'm a creep nog wel mijn lijflied was, toendertijd.
Afin, soit.
Ik ging het over Jasper hebben.
Jaspertje van Aspertje stelt het prima.
Hij is niet meer ziek, heeft slechts last van zijn eigen energie en lacht en brabbelt de hele dag lang.
Remember, dit is hoe het begon.
Na tien dagen cortisonetherapie rest er nog weinig van de facialisparese.
We gaan nog wekelijks op controle in het UZ en de NMR is nog niet helemaal van de baan, maar dat zien we dan wel weer. Zolang er nog een restje parese overschiet, en dat is nog steeds zo, zijn we niet 'in the clear'. Donderdag verder nieuws.
Intussen lacht het varken zo: de Jasperkenner ziet nog een verschil, de leek niet.
Maar ondanks al die positieve vibes, zit ik toch ongelooflijk met het polleken in.
En wel om deze reden:
Tien dagen cortisone, 2 kilo buikje en bleke gezwollen wangetjes.
Het verschil is indrukwekkend.
Op tien dagen??
Zijn oogjes staan glazig, hij is waanzinnig geobsedeerd door eten en bij momenten extreem hyper.
Hij breekt het kot af en alles erin.
En na een dut of 's nachts flipt het manneke al eens. Het lijken wel hallucinaties.
Niet te troosten, wild krijsen en kloppen.
Zijn curve? Zo:
Ik klaag niet he.
Het moederhart is nog steeds even opgelucht om al de enge ziekten waaraan we ontsnapt zijn, maar het moederhart moet toch ook toegeven dat ze dit ongelooflijk moeilijk vindt.
Moederhart feels bad.
Ik word langs alle kanten gesust dat die pafferigheid (want gewoon verzwaren is het beslist niet) vanzelf terug verdwijnt eens de therapie wordt stopgezet.
But moederhart still feels bad.
Niet 24/7 natuurlijk. Maar het knaagt een ietsiepietsie veel, dat zal ik maar bekennen.
Ik weet immers uit eerste hand wat het is om als kind gewichtsproblemen te hebben, en dat wens ik mijn aapje niet toe.
Ik vond hem al het dikske van de twee zeg.
Als ik de linker foto zo bekijk heb ik werkelijk geen idee waarom!?
Omdat ik een lange reus als Verne gewoon was zeker. En omdat het kind zeer duidelijk geboren is met een passie voor al wat eetbaar is, hij heeft het van geen vreemde.
Maar bon. Het afbouwen is begonnen.
We leven op goede hoop!
Krijg ik dan mijn kindje terug?
11 opmerkingen:
Soetmin, jij gewichtsproblemen? :)
Nu alvast niet meer... dus alles komt goed, @ the end... ! x
Hey Soetmin,
Ik heb als puber een tijdje rondgelopen met zo'n gezwollen cortisonen hoofd. Niet zo leuk, maar eerlijk: ik zag dat toen niet van mezelf en had er eigenlijk ook geen last van. De mensen in mijn omgeving wel, 't moet nogal beangstigend geweest zijn. Ik begrijp wel dat het niet fijn is om je kleine man zo te zien, maar 't is van voorbijgaande aard.
Alles komt goed en een moederhart is gemaakt om tegen een stoot te kunnen :-).
Lieve Soetmin, mijn zoontje heeft tot twee keer toe zo'n cortisonenkuur van een maand gehad, in zijn geval was het wel voor een van die vreselijke ziektes waar je liever niet aan denkt. Pizza als ontbijt (zelfgemaakte) was geen uitzondering. Het duurt ook na het afbouwen nog wel even maar hey, je kindje krijg je hoe dan ook helemaal terug! En die vreetbuien die verdwijnen als sneeuw voor de zo'n, echt waar! Nog even volhouden! xxx
ik heb er geen ervaring mee maar telkens als je ukje ziek is, is het eng.. nog volhouden!! we duimen hier
Je krijgt je kindje helemaal terug; echt vermageren zal hij niet direct doen, hij zal wel altijd een kilootje overhouden aan het hele gebeuren, maar een groeischeut compenseert dat binnenkort wel. Hier een lange en zware cortisonekuur gehad voor longontsteking en dus ook vreetbuien en een stuiterkindje, maar de afbouw heeft dat allemaal mooi geleidelijk in de kiem gesmoord. Komt goed.
Nele
Oh, jawel hoor! Ik ben een 42รก44je. En ik moet een heel jaar door echt mijn best doen om dat te behouden.
Ik en dieten...
Helemaal waar, thanks voor de lieve woorden!!
Dank je Marsha. Dank je.
Ik word op slag wat emo can je tekst...hoe gaat het met je zoontje nu dan? Dat vraag ik me af.
Ik heb daar veel vertrouwen in, maar dat zijn uiterlijk verandert. Dat wringt.
Onlogisch he.
Eerlijk en open. Daar ben ik wat mee! Thanks daarvoor, ik stel mijn verwachtingen wat bij.
Verdwijnen als sneeuw voor de zon verban ik uit mijn gedachten! Xxx
Begrijpelijk hoor, dat dit wringt. Dat zou bij mij net zo zijn. Ook fijn dat Nele hierboven eerlijk zegt dat er toch iets kan blijven hangen, dan kun je je verwachtingen bijstellen.
Blij ben ik dan weer wel, dat alles voor de rest voorbij lijkt. Hopelijk zijn het binnenkort alleen nog maar nare herinneringen!
Een reactie posten