Beeldbuisbedenkingen

Vroeger was er tiktak en plons, of het jeugdjournaal en daarna klokhuis.

Ik meen mij vaag te herinneren dat ik vroeger als kind een half uurtje tv mocht per dag, niet meer.

 

Nu zijn de opties eindeloos.
Screens everywhere.

Van telefoon/ iPad/ tv tot de boordcomputer van de wagen, de wekker, microgolfoven en wasmachine. Allemaal schermpjes die een ongelooflijke aantrekkingskracht uitoefenen. touchscreen of niet, de kinderen testen het even uit.
Doet het iets? Niets? Neen? Een knopje ernaast dan?
Onmiddellijke behoeftebevrediging, dat is wat de apen willen.
 

Begrijp mij niet verkeerd, ik juich de technologie toe. Wij zijn grote gebruikers van de beeldschermindustrie en -technologie.

Even een klein bewijsje.

 

 

 

Een uitzondering hoor, maar het was wel gezellig!
Die beeldbuizen overal...elk kind gaat daar anders mee om.
Mijn twee oogappels toch. ik kan maar daarmee vergelijken.

Verne was pas één jaar toen hij kon ontgrendelen, een spelletje kiezen en van mapje veranderen. We moesten van in het begin regels inlassen, of het kind zou geleefd hebben in de iPad en tv.

Jasper is bijna twee en leerde nu pas die vingervirtuositeit. (Ja, het is al zover gekomen dat ik over mijn bijna-tweejarige zeg dat hij "later" is in zijn Apple-vaardigheid.)
Swipen, pinchen, slepen, tikken... het gaat allemaal heel instinctief. Het interesseert hem wat minder dan zijn broer.

iPadderen doet de kleine blonde viking slechts af en toe eens, van nature met mate. Het is ook moeilijker tokkelen met  en appel vastgelijmd in én hand natuurlijk.
Televisie kijken duurt nooit langer dan 1 minuut. En sowieso combineert hij het scherm met één of ander spel of stuk speelgoed.
Multitasken.

Jasper is een ravotter, een pottenbreker en een buitenspeelkind. Hij zal niet rap aan een schermverslaving ten prooi vallen vermoed ik.

Maar Verne is een nadenker, een hersenkraker en een kind dat houdt van fijne motoriek. Tv past in zijn plaatje. Hij leert gigantisch veel taal van dat turen en zingt perfect toonvast ettellijke liedjes mee. Dat is absoluut een verdienste. Keer op keer wil hij hetzelfde kijken, net omdat hij er dan zoveel van leert. Met een half oog kijkend, half spelend.
Hij puzzelt en kleurt en sorteert als de besten.
Ik zal eens wat nuttige kinder-apps in een lijstje zetten, een andere keer.

Maar waar ligt de maat?

Ik ken mijn maat, onze maat.
Waar ligt die van jou? Ik kijk graag eens binnen bij een ander.
Eens checken of we wel mainstream zijn.

Doordeweeks 's ochtends, gaat de beeldbuis dan aan? Hier wel. Ik beken. Kan ik mezelf ook eens rustig aankleden.

Na school niet meteen, dan doen we eerst leukere dingen. Parcours bouwen, treinbanen aanleggen, boekjes lezen. Maar daarna gaat onherroepelijk elke avond de televisie aan. Ik zie daar geen graten in.

Het scheelt ook dat ze niet zomaar doelloos kinderzender voorgeschoteld krijgen. Nickelodeon en consoorten, dat schreeuwt te veel.
Het gaat mij dus ook om wát ze kijken. niet enkel hoe lang.

Wij zijn hier intussen, op erg korte tijd, stevige Netflix-fanaten geworden.
dat ken je toch al? ik kan toch niet de enige (enorme) enthousiasteling zijn?
Geweldig vind ik het, zowel voor mezelf als de snotjongen.

Gericht een filmpje kiezen en kosteloos 100 keer herbekijken...dat ligt mij veel meer dan het dure digitale televisie-systeem. Sindsdien kijken we eigenlijk ook nauwelijks nog 'gewone' tv.

Masha en de beer, dat is mijn favoriet. Maar dan stiekem wel liefst in het Russisch. Maakt niet uit dat je der dan niks van verstaat. Zo mooi.

Jasper kijkt teletubbies, kikker en nijntje.

Verne gaat volledig op in Jake en de nooitgedachtpiraten sinds kort. Zijn schoenen zijn piratenlaarzen, koekjes in een kommetje zijn schatten en een kussen op de grond is een piratenschip met haaien rond. Zijn verbeelding draait overuren.
Maar ook de eenvoudige plonsters (plasticine monstertjes) maken hem wild.
Hij smult ervan.

Zolang moeder en vader zeggen dat het mag althans.

Jake en de nooitgedachtpiratenspop. Een favoriet.

De jongens, die moeten vooralsnog braaf luisteren naar ons.

Er zijn restricties. Regels.
We all turn into our mothers some day, no? 

Gelukkig ben ik zelf intussen wel gewoon volwassen, en mag ik lekker helemaal mijn eigen ding doen.

Kijken wat en wanneer ik wil, zoveel ik wil.

Wat een zegen, dat juk ontgroeien.

*grijns*

 

Netflixen, ik ga er een werkwoord van maken.

Orange is the new black heb ik verslonden. Verslonden, zeg ik u.

Marathons met theetjes erbij of braaf één afleveringetje per avond.
Of neen, nog ééntje! 

Nu werk ik mijn weg door Breaking Bad. Ook steengoed.
De vele documentaires, die moet ik nog checken. En films, veel films.
Salmon fishing in the Yemen, kozen we vorig weekend.
Heerlijk, cinemaatje spelen thuis.
 

En in de kerstvakantie, dan heb ik deze op de planning staan:

 

 

 

Marco Polo.

Nothing short of spectacular lijkt mij.

Geschiedenis, kostuums, wat seks, actie en intriges. En schone mannen.

Daar lust ik wel pap van.

Ik zie de kerstvakantie, de restjes eten van het vorige feest, de warme wollen sokken en de sloten thee al voor me!

Mommy- and daddy-time.
Of gewoon Soetmin & Matijs-tijd, want zo heten we simpelweg als de kinderen slapen.
Dus daarom: een werkwoord:

Netflixen [net-flixen], ww., netflixte, genetflixt.

"Loeleke, gaan we wat netflixen vanavond?"

 

You get my point.
Al een geluk dat wij niet verder kweken, of ik riskeerde een marco'tje te willen. Dan toch veel liever Verne!