We gaan naar New York, Matijs en ik.
Heel onverwachts.
Drie dagen kruipen we in een cocon.
Een liefdesbubbel vol stad, cultuur en opwinding.
Adults only.
Poeperkesdriedaagse!
Het is trouwens de eerste keer sinds 2010 dat we ons die luxe permitteren, kinderloos reizen.
Hoe grijs zijn wij.
Ik ga elke second ervan genieten, no doubt.
Maar tegelijk twijfel ik nu al...
Call me nuts, maar dit denk ik ervan:
Is dat wel slim, zo als ouderpaar samen in een kerosinebom stappen?
Zouden we niet beter elk apart vliegen?
Wat als we in zee neerstorten.
Wat als mijn kinderen plotsklaps dubbele weesjes zijn?
Moet ik geen brief schrijven voor als...?
En net als ik bedenk hoe gek die gedachten zijn, bevestigt een andere mama mij: ik doe dat elke keer...een afscheidsbrief schrijven. Huilend als was het al zover.
En dan voel ik me meteen weer normaal.
Gelukkig is er de blog, een logboek vol moedergeest en gezinsanekdotes.
Genoeg om de jongens te vertellen wie hun moeder zo ongeveer was, hoop ik. Ik kan me dat lugubere schrijfsel wel besparen.
 |
| Tijdens de bevalling van Verne. Niet dat ik al doorhad dat het begonnen was, maar soit. Beetje vruchtwater meer of minder...op 41,5 weken zwangerschap steekt dat zo nauw niet meer. |
Maar voor alle zekerheid/ je weet maar nooit:
Kindekens, zonen van mijn schoot. (Uhu, ik meen het.)Jullie moeder is/ was een vrolijk mens.Gewoon gelukkig, tikje gestoord.Ze hield van lezen, kinderen, schoon manvolk en thee.Liefst van al was ze gewoon thuis, bij die kindjes, dat manvolk en de thee. Lezend in een boek.Schrijvend op het net. Thuis in huis.Maar enkel als ze af en toe eens buiten mocht. Los mocht gaan, genietend.Dat kon ze wel, eens goed genieten. Soms ook wel eens té.Probeer dat maar eens later. Té gelukkig zijn, té hard vieren. Overdrijf maar eens een keer een beetje.Het leven is zo stijf en braaf, ontwijk het zwarte gat.Ze had ook wel een beetje een dik gat hoor, die moeder van jullie. Het was daarentegen niet zwart.Maar onthou dat dat niet zo belangrijk is, dat gat.Als jullie later liefjes kiezen, kijk dan naar de breedte van haar lach en de omvang van haar hart boven alle andere maten. Zeg dat moeder het gezegd heeft.Je moeder was een mensenmens. Hield van warmte en contact.Een knuffelaar, een snuffelaar. Ze tetterde en zong.En ze zei dagelijks (meermaals) kleine lieve dingen.Tot irritatie toe, maar zo hoort dat in de gezonde moeder-zoon relatie. Echt waar.
Je bent zo flink. Je maakt mij zooooo blij. Je bent zo lief. Ik ben zo blij dat jij het was die in mijn buikje zat, ik zou geen ander kindje gewild hebben. Wie is er mijn allerliefste lievelingsjongen op de hele wereld? Ons huisje is een thuisje. Als mama samen is bij papa en jullie, dan klopt haar hart het hardst. Hoor maar! Mama is een zoontjes-mama, omdat ze veel van piemeltjes houdt. :) Tingelingeling.'
Die tingelingeling zou ik niet eeuwig blijven doen zijn jongens, dat moet je maar gewoon geloven.Maar toen jullie klein waren, vonden jullie het gieren.Je moeder was braaf en stout tegelijk, verstandig en onwetend, altijd bezig maar dagelijks even lui.Het was een doodnormaal mens in feite, voor ze dood was.Maar het hoort dat jullie me verheerlijken, dus kijk.Je weet waar begonnen.Liefs, Mama.ps: krijg ik postuum kleinkinderen?
Zo. Het zou een heel epistel kunnen worden, ik hou me stevig in.
En dan ga ik nu bedenken welke outfit ik daar in New York ga dragen om niet als tourist door de mand te vallen. En welke accessoires!?
Ik heb immers wel wat beters te doen dan bezig te zijn met de dood.
Leven bijvoorbeeld.
Dat houdt me nog wel even zoet.
 |
| Jaspers favoriete accessoire van het moment. |
 |
| Vernes favoriete accessoire van het moment. |
16 opmerkingen:
Dat zit in ieders hart denk ik. Ik denk er ook veel te veel over na en het maakt je dan zo triest voor niks en dan gelukkig omdat je beseft hoeveel liefde je hebt. Maar... Laat ons gelukkig leven! Geniet van jullie tripje en verwen hen bij thuiskomst met amazing souveniertjes!
Wat schrijf jij mooi en vlot. Ookal is het een tikkeltje triest, je maakt het vrolijk. Die 2 jongens hebben wel geluk.
Ik had trouwens eens gehoord over het concept 'brieven voor mijn kind'. Er kan altijd iets gebeuren waardoor je er morgen niet meer bent. Op enkele tijdstippen in het leven van je kind schrijf je hen een brief die je mooi bewaart. Het zegt me wel iets....
Hoe herkenbaar... Ik zou het nooit zo op kunnen schrijven!
Geniet maar goed en laat ons geniete van je verhaal als je terugbent!
Hou nog een plekje vrij inje koffer om mooie dingen mee terug te kunnen nemen;)
Oh zo schoon geschreven! dat pakt mij nu eens se & ik kan me helemaal inbeelden hoe je erbij komt (dat kan elke ouders volgens mij, ales, misschien vooral de vrouwelijke helft, maar soit)
Veel plezier! Geniet ervan! & ziet dat ge door al die vrijheid niet gaat overdrijven en zo geen seksaccidenten voorhebt in een vreemde stad he haha
ik had dat ook helemaal toen wij 2 jaar geleden naar new York vlogen! Ik had toen nog maar 1 dochter en was er zowat zeker van dat het kind wees zou blijven! En dat ze bij mijn schoonouders zou moeten leven gezien mijn ouders mee waren! Gelukkig overleefden we het zeg :)
Geniet maar van jullie tripje!
En als je het niet overleefd, ik heb je blog altijd graag gelezen ;)
Er zijn er zovelen die elke dag op het vliegtuig stappen en weer heelhuids terug keren. Statistisch gezien komt dat dus helemaal in orde en zie je na drie dagen die twee kleine schatjes gewoon weer terug. Geniet dubbel en dik van de stad die nooit slaapt, van met zijn tweetjes gewoon samen zijn, van het shoppen. En prop die valies niet te vol met allerlei outfits want dan kan je er aan de andere kant van de oceaan geen extra meer kopen 😊
Ik durf sinds ik mijn zoon heb niet meer het alleen het vliegtuig te nemen. Heb het wel al tweemaal in gezelschap van zoonlief gedaan, want dan denk ik: als we neerstorten, zijn we tenminste samen dood en hoeft hij zijn mama niet te missen. Erg he? (krankzinnig volgens mijn man, daar ik dagelijks wel alleen met de auto rij) Anyway, geniet van NYC, het is echt een geweldige stad!
Haha. Thanks!
Dank je!
Die brieven...zo begon de blog ooit!
Het schijnt he! :)
:). Dank je!
Chance, of ik had een lezer minder zeg!!
Exactly my thoughts!!
Heerlijk, echt gewoon in één woord: heerlijk! Wat lees ik jouw schrijfsels toch graag! Ik zou het zo schoon niet hebben kunnen bedenken! Maar ik herken tegelijk je gedachten wel, ik word daar soms zelfs door overvallen als ik samen met m'n lief in de auto zit, we moesten maar eens een accident krijgen... Dringend ook eens iets schrijven aan mijn twee dochters misschien :-)
Och ja, wij hebben jullie twee weken alleen gelaten voor Nova Scotia en New York in april 1996.....ik vertrouwde nogal op Servaas die toen net 17 was, jij 15 en Ewout 12 ocharme. Jullie zouden je prima gered hebben, denk ik, hoopte ik.
Een reactie posten