Die facialisparese, hoe zit dat daar nu mee...

 

Nog voor we 2014 afsluiten even terugblikken op wat mogelijks de meest gestelde vraag van het jaar was.

 

Hoe gaat het met Jasper?

Is hij nu genezen?

Gaat hij nog steeds op controle?

Heeft hij nu zeker niks in zijn hersentjes?

Is zijn koppetje nog verlamd?

Niks dan medeleven en bezorgdheid. Hoe schoon.

Ik hou van mensen.

Nog meer op zulke momenten.

 

Voor wie niet mee is...hier en de dagen ervoor, lees je het verhaal.

 

Het gaat goed met ons varken.

Zeer goed zelfs.

Hij groeit als kool, is terug op gewicht en lacht breder dan ooit.

Een plezier in huis!

Van de verlamming valt niks meer te bespeuren, van de ongerustheid evenmin.

Bij de eerstvolgende ingreep (poliepjes vermoedelijk) staat er wel nog uitgebreide scan op het menu.

Om helemaal zeker te zijn, want centraal neurologische uitval vertoon je natuurlijk niet zonder oorzaak.

Wij hebben er het raden naar wat de boosdoener bij Jasper was, maar om de allerboosste der bozen helemaal te elimineren, komt er dus nog die scan.

Ooit.

Ik weet dat die niks zal tonen, dus ik voel me niet gehaast.

Instinct. Buikgevoel. De oermoeder in mij.

Zoiets.

Dat, en het feit dat het kind volslagen symptoomvrij is uiteraard.

Ik geloof niet dat je dat over veel tumoren en ander akeligs kan zeggen.

De enige knobbel die in ons kind groeit, is een talenknobbel.

Ze zijn met veel, de woordjes.

Elke dag meer en meer!

 

Aloppe, allemaal op + verbijstering/ teleurstelling op zijn gezicht dat na 3 borden alles écht op is.

Warke, varken. Favoriete knuffel, grote liefde!

Papok, kapot. En er durft al wel eens iets stuk gaan in Jaspers handjes.

Natje, nat. Bij de minste druppel ergens wordt het 'natje' verklaard en gaat hij een doek halen om schoon te vegen.

Make, maken. Al kan maken zeer veel zijn. Maken is het favoriete werkwoord.

Is klaa! Is klaa! Het logische gevolg als iets 'gemaakt' is. Maar vooral ook de vreugdekreet als het eten op tafel komt.

Lekke, lekker (met lekker vette Gentse 'e'). Aan tafel gaat hij de rij af: papa lekke? Ja hoor. Mama lekke? Ja jongen, heel lekker. Venne lekke? Ja-haaa!!! Mama waarom vraagt Jasper dat altijd?

Memèèèh, mama (eindelijk!)

Koutje aatje, kousje aan

No beetje? Nog een beetje alsjeblieft. Je hebt er geen idee van hoe vaak we dat horen. Het kind ruïneert ons.

Noepe, snoep.

Watu, water of elk ander soort vocht.

Wam, warm.

Mutje aan, wam. Sjaa aan, wam. Muts en sjaal aan, lekker warm!

Lekku watu, lekkere koffie/thee/ of water. Water neemt een prominente plaats is, in het kind zijn leven.

Papa wekke, papa is gaan werken (als de auto niet voor de deur staat).

Sech! Onzetting, veelal een reactie op gelijk wat Verne doet.

Ante, handje. Een trui aantrekken is om die reden een feest. Handje weg, handje terug!

Wakke? Venne wakke? Een slapend broertje is zowat het ergste dat je kan overkomen. Gelukkig gebeurt dat zelden.

Grijns.

Kindjes, ik raad ze je minimaal in tweevoud aan.

 

 

 

Verder zijn er oneindig veel etenswaren die benoemd worden. Waar Verne zijn interesse richtte op voertuigen, is dat bij Jasper vooral op eten.

Elk zijn meug.

 

Al is het mooiste woord van al toch fietui, vliegtuig, als je het mij vraagt.

Bij Verne in zijn tijd evenzeer.

'Memeh, kij! Fietui!'

De oprecht eufore verwondering waarmee die beestjes in het meest kleine stipje een vliegtuig herkennen. En dan met een krom vingertje wijzen tot het uit beeld verschijnt. Teleurgesteld.

'Auh, fietui weg. Is weg.' En dan 10 minuten en tachtig zinnen later nog eens: 'Fietui is weg. Auh, is weg.'

Dan ben ik trots.

Om zijn opmerkzaamheid, geduld (lang vingerwijzen), spraakzaamheid en geheugen.

Om zijn vingertje en opgericht neusje.

Blonde haartjes in de wind.

 

En dan denkt elke vezel in mijn lijf: 'Zie je wel. Mijn kind heeft niks.'

Gelukkig.