Onbesproken dagen

Rondom ons zijn de dagen alles behalve onbesproken.

Geboortes, zwangerschappen, afstuderingen en grote verjaardagen of verlovingen.

Er viel zelfs een onaangenaam verdict, zo één waarbij je tranen laat.

Maar bij ons?

Deze week gebeurde er niks speciaals, zo op het eerste zicht.

Werkelijk.

Niks.

Alles conform de norm.

 

Heerlijk vind ik dat.

Het gewone leven, koetjes en kalfjes, lekker nine-to-fiven.

Of half-negen-tot-halfzessen enfin, wat avondwerk in het midden gelaten.

Alles waartegen je je verzet als je jong en anarchistisch bent (ik toch).

Maar nu verschaft het me een vorm van genot die ik toendertijd niet naar waarde had kunnen schatten.

 

 

 

 

Het kabbelen van de beek, meanderend en traag.

Het gaat me snel genoeg op die manier.

Jasper kan ineens wel op dat éne muurtje in stad klimmen, gaat alleen de trap af en draagt overdag geen pampers meer in de crèche. Verne krijgt voetmaat 29 aangemeten, telt sommen tot 5 en viert familiefeesten helemaal alleen, zonder aan onze broekspijpen te hangen. We komen hem nauwelijks tegen, het hele feest lang.

Allemaal nieuw, allemaal recent.

 

De natuur wil onverstoorbaar verder.

En terwijl ik genietend meevaar op haar golven van vooruitgang, kijk ik naar oude fotootjes en zucht.

In september zal ik een kleutermama zijn, peuterloos. Babyloos.

En het was zo mijn wereld, die babytjes!

'In mijnen tijd' hoor ik mezelf zeggen. In mijnen tijd waren er nog geen borstvoedingsflessen in het avent-gamma. De NIPT-test was onbestaand en de bugaboo-donkey nog in ontwerpmodus.

En toch laat ik het met plezier achter me.

Babyland en al zijn brol.

Hoe heerlijk het ook was.

Geef mij nu maar fietsjes, montessori-apps en broertjesgevechten.

Kapotte schoolknieën, sleepovers en eindeloze memory-spelletjes.

Discussies over rug- en zeilvinnen met Verne, kookles met Jasper die me verwoed alles uit de handen snokt en avondjes luieren met Matijs.

Dekentjes en thee.

Vrienden op bezoek.

 

 

 

Kortom, wat ik wil zeggen is dit:

Er gebeurt meer dan genoeg op de dagen dat er niets gebeurt.

 

Wat stil stond gaat verder, wat achteruit ging herstelt.

Lente in mijn hoofd. Midden in de winter.

 

 

 

 

 

Natuur-lijk.

 

Vanochtend vroeg in de wagen kreeg ik dit door de maag gesplitst:

"Mama, waarom schuif ik een beetje achteruit in mijn stoel als de auto snel vooruit rijdt?"

Ja, lap.

Did I mention? Het kind is 3,5. Ik onderschat dat duidelijk.

Mond vol tanden.

Fysica, krachten...hoe zat dat nu weer?

 

"Omdat je lichaam op dezelfde plaats wil blijven, Verneke. De auto beslist dat we snel vooruit gaan en jouw lijf compenseert dat door een beetje achteruit te gaan. Het probeert te winnen van de auto, maar dat lukt niet natuurlijk. Dat zijn krachten. De auto is een kracht vooruit, jij voelt een kracht achteruit. Maar de auto is de sterkste kracht, die wint. Dus rijden we toch vooruit!"

'Zo, daar kom ik mooi mee weg', dacht ik even.

Nada, noppes.

 

"Wat is consempeer mama?"

Uhm.

 

"Com-pen-seer jongen. Elkaar opheffen. Als je bij een potje water eerst een beetje koud giet en dan een beetje warm, dan verandert er niks. Het water blijft gelijk omdat het koud en het warm elkaar opheffen. Dat is compenseren. Twee tegengestelde dingen com-pen-seren elkaar."

"Ahh. Cons-pen-peer."

"Ja! De autokracht vooruit en je lijfjeskracht achteruit proberen dat ook.

Maar het mislukt, want de autokracht is de sterkste. Die wint."

Dat is de korte versie uiteraard. Er kwamen nog duizend vragen en herhalingen bij.

Hij vraagt net zolang door tot hij het snapt.

Dan fronst hij en vraagt om het nog eens te vertellen allemaal, wat ik braaf en geduldig doe.

Meestal.

Repetitie, dat loont.

Verklaart ook meteen waarom we 100 keer op rij naar de hamerhaai- en mantafilmpjes van Piet Piraat moeten kijken.

Zo leert zijn hoofdje.

 

Nieuwjaarsnacht. Met 4 in bed.

 

Over hamerhaaien en manta's gesproken.

Verne is bezeten.

Compleet bezeten.

Zijn Schleich-collectie is al zeer omvangrijk, maar momenteel mogen alleen de diepzee-dieren meespelen.

Zeg nooit walvis tegen de blauwe vinvis, of je krijgt het hele verhaal.

Dat dat een zoogdier is, hoeveel zijn tong weegt en dat hij baleinen heeft.

Dat hij het grootste dier ter wereld is en dat er nog veel meer walvissen zijn. Bultruggen bijvoorbeeld.

Waarop ongevraagd de specificaties van de bultrug de revue passeren.

Maak vooral ook nooit de vergissing om pijlstaartrog tegen een manta te zeggen, want het verschil is glashelder voor onze aap.

Hamerhaai, zeilvis, orka, zeekoe, keizerspinguïn,...normaal is niet meer goed genoeg.

Er moet gedifferentieerd worden!

 

 

Gelukkig speelt juf Emmy volledig in op zijn behoeftes, dus gaan ze met zijn twee aan de slag.

Vissen leren. Vissen kleuren.

Leren leren leren.

Details details details.

 

'Dat kan ik ook!', dacht ik.

En ik selecteerde op Netflix een documentaire die beloofde orka's te tonen.

Netflix bestaat voor een reden en ik moest nog koken...so.

Dan is de lichtbak handiger dan de duizendste keer samen boekjes lezen en het internet afschuimen op zoek naar plaatjes.

Zelfs mijn SIRI is het moe:

 

"Siwi, what wheet you ofor de zeekoe please?"

"En ofor de manta? Wheet you what dat is?"

 

Ze antwoordt niet meer, mijn madam.

Dus ik sloot me bij haar aan en ging stilzwijgend voor Netflix: de blue planet reeks van de BBC staat daarop.

Aflevering 1, orka's en blauwe vinvissen?!

Dat wordt scoren!

So I press play.

Blijken de orka's moeder en baby walvis uiteen te drijven.

Prooi.

Middagmaal.

Baby.

De hele doodsstrijd van het kalfje krijg je te zien.

Ik kon niet meer koken en stond met open mond en betraande ogen te kijken.

En Verne maar vragen stellen, compleet van zijn melk.

Schreeuwen naar het scherm:

 

"Domme orka's! Domme domme orka's!

Auh, dat is echt dom.

Ze moesten zelf eens een babytje krijgen!

Dan moesten ze ook eens een keer triestig zijn!

Auh neen he, domme orka's toch.

Ik vind dat niét leuk hoor orka's!..."

 

 

 

Dit is slechts het begin. The real deal is moeilijk verteerbaar en te vinden op Netflix.

 

Waarmee ik maar wil zeggen...het is een gevoelig en verstandig kind.

Flashback!

Ik heb al eens een vierjarige getroost omdat de leeuw een prooi had gevat, omdat platvoetje wees werd en omdat het WWF niet genoeg geld kreeg.

Verne is peter Ewout (mijn 4 jaar jongere broer) door en door.

Ik ben dus voorbereid.

I can do this.

Al laat ik de wetten van de fysica voortaan over aan vader.

 

 

 

Feestbeest.

By 'de klikmobiel'

 

Ik hoor het Matijs nog zo verzuchten..."ik kijk al uit naar de dag dat Jasper twee is".

 

Vooral op de moeilijke dagen.

Ik kon daar dan kwaad om zijn, omdat ik mezelf en hem verplichtte om het kind doodgraag te zien. Even graag als Verne, minstens. Dat ging genant genoeg niet vanzelf.

Het eerste kind werd altijd bewierookt en dat tweede kreeg niks dan klachten. Dat verdroeg ik niet goed.

Het manneken kon er zelf niet aan doen dat hij met malcontentement was geboren, vond ik.

Het was voor Jasper zelf misschien wel nog moeilijker dan voor ons, wie weet.

Ik was ergens al lang dankbaar dat we ons kindje bij ons hadden, tout court. En dat hij 'gezond' was, ook al krijste hij alsof hij vreselijke pijnen doorstond.

This too shall pass. Dat dacht ik dan.

En passeren it did!

 

 

 

Kijk zie, hier is hij al...de dag!

Klein varkentjemijn is twee en daarom al niet zo bijster klein meer.

En ik moet toegeven, hoezeer ik baby's ook koester...Matijs had gelijk. Twee beats nul of één in Jasperland, any day!

 

 

Wij wandelen door de dagen, huppelen.

Zeker als je vergelijkt met toen.

Jasper zelf nog het hardst, hij is inmiddels de vrolijkste mens hier in huis.

Mijn zijn goudblonde lokken, vlezige kaakskes en opzettelijk schalkse lach verleidt hij vrouw na vrouw.

Al heeft hij het zelf voor de mannen.

Papa, Grootva, Opa.

Hij springt uit mijn armen als één van die drie in zijn vizier verschijnt.

 

Een kleine viking, dat is het.

Huilt niet als hij pijn heeft maar eist dominant een zoen.

Mept Verne als nodig of simpelweg bij wijze van lol.

Slaat mij vol op de kont, schuddebuikend van plezier.

Het kind.

Dat belooft.

Duwt liefkozend zijn zin door, recht voor zijn raap.

En volgt toch een 'neen', dan grolt hij slechts kort.

Geen krokodillentranen, geen drama.

Of slechts zelden enfin.

Onverstoorbaar en onverwoestbaar, zo lijkt dat kleine ding.

En zacht, en lief. Sociaal ook en warm.

Kakkenest.

Mijn kakkenest!

 

Vrolijke verjaardag lief ding!

 

 

 

 

Uit het oog...

...uit de gedachten.

Mijn hart verschiet zo snel niet van kleur.

 

 

Vorige week was ik 3 dagen, 2 nachten weg van huis w...meestaltevree.

Voor het werk.

En hoewel ik dat een zaligheid vind, het is ook een drukke bedoening.

Anders druk dan twee-kinders-druk. Maar ook druk.

De dagen op zich al, maar ook het onvermijdelijke feestje dat daarbij hoort en waar ik op beschaafde wijze meevier tot in de late uurtjes.

 

 

Die combinatie zorgt ervoor dat ik op dergelijke dagen werkelijk nauwelijks of niet aan thuis denk.

Ik zal nog rapper eens aan de arme achtergelaten vader denken die de boel draaiende houdt alsof hij het altijd al alleen deed, dan aan de kindjes.

Ik verbaas mezelf, maar ik mis mijn kinderen niet.

Tenzij op weg naar huis in de auto, alleen met mijn gedachten.

 

 

Maar als ik terug thuiskom, o dan doet dat deugd!

Dan vliegen de baasjes mij in de armen nog voor ik om kussen gebedeld heb en krijg ik verhalen van al wat ik miste.

En dan haal ik mijn fysieke schade in.

 

 

Schmoozing from Soetmin demedts on Vimeo.

 

Genieten.

Big time.

 

In de pers lees je al eens dat je een kind maar beter niet verplicht om vreemden of familie te zoenen, dat maakt hen kwetsbaarder voor seksuele intimidatie.

Of dat larie is weet ik niet, maar zoiets verplichten is nooit fijn. Awkward kiss zowieso, eens zwaaien volstaat.

Maar hoe zit dat dan met overijverige moeders? Moeders die tot in den treure naar zoentjes hengelen?

Voorlopig vinden mijn exemplaren dat meestal nog fijn, dus ik ga lekker door.

Ik vrees de dag dat ze afkeurend "mammaaaahhh!!" sissen.

Maar dat zien we dan wel weer.

Ik groei wel met de jongens mee.

Groter wordende kinderen heeft zijn nadelen als moeder.

 

Maar ook voordelen!

Zoals daar zijn...de nieuwjaarsbrieven!

Verne had dit jaar voor het allereerst een brief.

Smelten van trots was het, ik hield het niet droog.

Peter Ewout ook niet, maar dat zou ik nooit op het net durven bekennen.

Dat is niet aan mij.

 

 

 

 

 

 

 

Tweeduizendvijftien

 

Ja, ik nam een blogpauze.

Onaangekondigd, ongepland maar fel van genoten.

Dat is hier mijn affaire, you know.

Ik mag hier mijn goesting doen. En mijn goesting zei njet, voor de eerste keer ooit.

Gek wel, een blogloos leven. Dat was ik niet meer gewoon

Er zijn werkelijk ettelijke goede verhalen verloren gegaan.

Dat dierf al eens pieken.

Het is een verslaving als een andere veronderstel ik.

Liefde/ haat.

 

 

Tweeduizendvijftien dus inmiddels, ik kan niet geloven dat we hier al zijn!

Het lijkt alsof ik pas begonnen met nesten, maardit jaar zal het ineens al vijf jaar geleden zijn dat ik mijn eerste positieve zwangerschapstest vasthield. Madness.

Maar ik ben dankbaar, het waren 5 wonderlijke jaren!

Ik wandel er eens door:

 

2010

Persoonlijk: Wanhopig hunkeren naar een baby, om dan meteen in de eerste 'probeermaand' zwanger te zijn. Op mijn 30e verjaardag ontdekt nog wel. Oh euforie!

De liefde: Het leven is liefde, meer dan ooit nog vanaf 30 september.

Online: Niks. Op wat facebooken na weet ik niet dat er een gigantische wereld van blogs bestaat. Drie vrienden hebben een pagina waarop ze foto's of verhalen posten, die lees ik. Mieke en haar zoontje Verne, collega Laurence en vrienden Sam&Annelies. Bij hen ontspruit het idee achter www.vernejasper.com.

Werk: Het bedrijf waarvoor ik werk wordt overgenomen en ik beland eindelijk in de job waar ik al zo veel jaren naar hunker en hengel...teamcoach ofte district manager (pharmaceutische sector). Werken met mensen, dat is mijn tand.

2011:

Persoonlijk: Kleine Verne wordt geboren, en daarmee komen meteen alle dromen die ik had uit. Verne was een buitengewone voorbeeldbaby, onze wolk was van het felste neonroze ooit aanschouwd. Soms overstijgt de realiteit je dromen, het kan.

De liefde: Hoogtij! Het kind zorgt voor een dimensie extra in ons leven, we zijn samen misselijkmakend gelukkig.

Online: De geboorte van deze blog, met spruitenlook. De 300 mensen die de geboortekaart ontvingen lezen mee, of toch een deel ervan.

Werk: Stille wateren. Ik ben gelukkig waar ik ben en keer met veel plezier terug na de geboorte van Verne.

2012:

Persoonlijk: De spiraalfaal, Jasper kondigt zich ongevraagd aan slechts 9 maanden na het vorige aapje. Oeps. Allez vooruit dan maar. Aangezien baby's kweken toch zo poepsimpel blijkt, zien we er geen graten in.

De liefde: Happiness overload, echt waar. Ik overdrijf niet eens.

Online: De blog blijkt precies toch wat meer gelezen te worden dan familie en vrienden. 3500 mensen lezen intussen op regelmatige basis mee. Mond-aan-mond-reclame zeker? Verbluffend vind ik dat.

Werk: Herstructurering. Ik verlies mijn geliefde job, waarop ik een legendarisch slechte keuze maak: ik kies een job die 'bij het gezin past' en niet bij mij. Bovendien moet ik na 9 weken werken gaan bekennen dat ik 9 weken zwanger blijk. Kuch!

2013:

Alles ontploft. 2013 was een ontwrichtend jaar in vele opzichten.

Persoonlijk: Vooreerst ontplof ik. Jasper wordt onwaarschijnlijk vlot geboren op 15 januari en zet meteen zijn keel open om pas in juli ietsje vaker eens wat te zwijgen. Slapen doet het mormeltje ook niet, overdag noch 's nachts. In blokjes van kwartiertjes overleven we de dagen, maand na maand na maand. Rock bottom, echt waar. Duistere gedachten als 'ik zie dit kind niet graag', 'hij heeft ons fijne gezin verziekt' en 'als ons huis afbrandt, red ik Verne en niet dit kind' maken dagelijks deel uit van mijn wereld. Van in de materniteit al, wat de eerste keer zo een heerlijke week was, voelt alles mis. Ik voel me er rotslecht en schuldig door, een heel andere moeder ineens! Ik ben er ook van overtuigd dat mijn onvermogen om met het gekeel en slaapgebrek om te gaan, van Jasper een depressieve volwassene met bescheten seksleven zal maken. Het is nog maar begonnen en het is al om zeep.

Ook Matijs is een heel andere vader en hoewel we van alles het beste trachten te maken en elkaar proberen oppeppen, kunnen we niet ontkennen dat we in feite een hekel hebben aan de orde van de dagen.

We peren gewoon door, beseffen de diepte van de put die we graven nauwelijks en vergeten hulp in te roepen

De liefde: Welke liefde? De roze bubbel spat met kracht uiteen. Liefde lijkt een frivoliteit waarvoor in ons leven nu geen ruimte is. We slapen een paar maanden apart omdat Jasper geheel niet slaapt. We eten apart omdat eten met gekrijs bij toch niet smaakt en we komen zo weinig mogelijk buiten. In de wandelwagen schreeuwt hij toch ook, dus what's the point. We lopen elkaar slaapwandelend voorbij in huis, elke irritatie reden genoeg om op even 'op elkanders kop te schijten'. Sort of speak. Maar we zien elkaar natuurlijk nog wel graag, we maken eigenlijk niet eens echt ruzie. Niet inhoudelijk, maar we voelen 'het' even niet. Extreme leefomstandigheden. Naar het schijnt is blootstelling aan langdurig hoge decibels ook één van de marteltechnieken op Guantanamo Bay. I can relate.

Online: De blog kent een eerste explosie. Ik studeer over en investeer tijd in bloggen en alles wat erachter schuilgaat. Vernedejonghe.blogspot.be wordt Vernejasper.com en krijgt een nieuwe look! Voor het eerst krijgen we wat publicaties in de pers, werken samen met enkele sponsors en 13000 fans lezen trouw mee.

Werk: Last thing on my mind. Na het bevallingsverlof en borstvoedingsverlof keer ik met hangende poten weer. De ene hersenhelft beschadigd door de chaos thuis, de andere verslagen dat ik weer achter een bureau prijzen per kilo moet gaan zitten berekenen van mineralen waar ik nauwelijks iets van afweet. Alles staat op losse schroeven, zo ook mijn ooit zo mooie carriere. Na veel soulsearchen blijkt gauw dat ik voor mezelf moet kiezen en écht terug wil naar het coachen, maar dan op een haalbare manier. Ik neem een kaart, zet een passer in ons huis en solliciteer bij elk pharmaceutisch bedrijf in een beperkte straal rondom ons nest. Op hoop van zegen!

 

2014

Persoonlijk: Het jaar waarin we terug op onze plooien komen. De slaapt keert stilaan weer, de decibels slinken. Ikzelf klim uit mijn put in december 2013, Matijs pas in de zomer van 2014. Maar we klimmen er beiden uit, we are back, b*tches! Verne bloeit helemaal open op sociaal en verbaal vlak en hij wordt zindelijk, dag en nacht. Dat is er al ééntje uit de pampers! Melkpoeder- en pamperverbruik dalen rechtevenredig met de terugkeer van mijn mentale gezondheid.

Intussen start Verne ook op school en blijkt hij de lijn van voorbeeldkind verder te trekken, gelukkig. Hij is snel in alles en zeer zelfstandig. Een zegen voor een moeder die geen hand te veel heeft.

Jasper verandert zienderogen....doorslapen doet hij pas af en toe vanaf augustus, maar het huilen is compleet voorbij. Wanneer hij leert stappen, transformeert hij gestaag naar 's werelds meest vrolijke ventje.

We herleven! In augustus is er even het alarmerende Jasper-verhaal met de aangezichtsverlamming en Verne wordt geopereerd aan zijn poliepen. Maar lelijker dan dat is ons verhaal niet meer.

De liefde: Wat in 2013 nog zo onoverkomelijk leek gebeurt organisch...het gat groeit dicht. We vinden na onszelf ook elkaar terug alsof het nooit anders was. Er is wel weer mental space voor liefde en al zijn frivoliteiten. De libido's herstellen zich, de borstvoedingsbeha's worden verkocht en de lingeriekast doet weer dienst. Eureka! We vieren ons allereerste weekendje alleen in 5 jaar op kosten van Netflix. Empire state of mind in ons hoofd en in de broek. You know.

Online: Whowza!? De blog barst uit zijn voegen. Al 35000 lezers volgen onze beslommeringen en ik organiseer een eerste Big Blogameetup, bijeenkomst voor bloggers. De sponsordeals worden groter en ernstiger, de tijd die ik aan bloggen besteed wordt zakelijker benaderd. Maar de pret om het schrijven blijft even groot! Het is een hobby geworden, een passie. Maar ook ergens een taak.

Werk: Ik vind wat ik zocht en veel meer dan dat. Ik word ingelijfd bij Marc Couckes leger en ik kan met geen woorden beschrijven hoeveel deugd mij dat vanaf dag 1 deed. Na 3 jaar kinderen voeden, wordt nu mijn geest terug gevoed en dat was hoognodig. Zo blijkt. Moederen is goed en fijn en zo, maar het blijkt niet mijn enige roeping. Ik geniet van het opdirken, het contact met collega's en de inhoud van mijn werk.

De blog lijdt daaronder, maar so be it. Prioriteiten stellen is nodig. En mijn prioriteit, dat ben ikzelf!

2015, aspiraties

Persoonlijk: Laat ons hopen dat we verder surfen op de golf van voorspoed waarop we nu zitten. Ik hoop stiekem eens een dag de deur uit te gaan op minder dan geen tijd. Zonder buggy's, luiertassen, flesjes en andere parafernalia that is. Maar groter dan dat zijn mijn ambities niet. Het is goed zo, het moet ook niet te rap gaan allemaal.

De liefde: Elk meisje koestert dromen, dat spreekt voor zich. Maar we zijn happy together.

Online: Ik keer een beetje terug naar het verleden, naar mijn roots. De focus valt op het inhoudelijke, niet zozeer op de online marketing. De frequentie van posten zal wel wat lager liggen dan in 2013/ 2014 maar ik stel kwaliteit boven kwantiteit. Wie meeleest is welkom, ik laat mijn statistiekjesverslaving een beetje los.

Er komt wel een tweede editie van de Big Blogameetup, ergens in de lente!

Werk: Never change a winning team, I say. Ik zit op mijn plaats en zou daar graag blijven zitten. Al verhuis ik de komende week wel van bureau. Also: ik verklaar de oorlog aan belegde broodjes en werklunches. Ze hebben me 3 kilo gekost, de snoodaards.

Schol! Op het nieuwe jaar en nieuwe kansen!