Over Floddertje, voorlezen en vuile kindjes.

Klein Jaspertje.

Hoe vettiger, hoe prettiger.

 

Als er nu eens één woord is dat ons jongste varken goed omschrijft, is het wel prettig.

In de schreeuwlelijk-tijd van toen liet niets vermoeden dat Jasper zou uitgroeien tot een vleesgeworden zonnestraal.

Goudblonde lokken, immer breed lachend, altijd welwillend om een zoentje en pretoogjes die niks dan deugenieterij uitstralen.

Zelden of nooit boos, tenzij op een grappige manier.

Een prettig kindje, kortom!

Een droom.

De tijd waarin ik vreesde mijn eigen kind niet graag te zien, lijkt zo ver weg dat die gedachte nu absurd lijkt.

Al was het dat toen absoluut niet.

Maar kijk.

Hij straalt, het ventje.

Een vuil zonnestraaltje, dat wel.

Hij eet als een zwijn, hangt 90% van de tijd vol korsten of vegen en foto's zonder troebele snottebel zijn moeilijk te vinden. De haren in vettige treskes bovenaan, in pluizige knopen achteraan.

Wenkbrauwtjes verkoekt met banaan of soortgelijks, kleertjes vol vlekken vanaf een uur of 8 en de vingernageltjes steevast potzwart.

Heerlijk vind ik dat.

Het vervult mij met trots.

Ik heb mezelf een Floddertje gemaakt!

 

Wie Floddertje is?

Heiligschennis!

Floddertje is 's werelds vuilste fictieve kind, steevast belandt ze in chaos en vlekken. Ze kan het waarlijk niet helpen, tot groot ongenoegen van haar compleet wanhopige moeder.

Als één van de briljante geesteskinderen van mijn grote heldin Annie MG Schmidt, maakt ze deel uit van wat mogelijks mijn allerfijnste kinderherinnering ever is.

Echt waar.

Mijn moeder, met haar liederlijke stem en geduldige voorleesvaardigheden, las oneindig vaak voor uit Annie's boeken. Het Ziezo-boek, Jip en Janneke, Floddertje...samen hebben wij die boeken verslonden. Jaar na jaar, leeftijd na leeftijd. We bleven het fijn vinden, de populairste verhalen zegden we vanbuiten mee op. Elke keer las ze het verhaal op exact dezelfde manier met exact dezelfde intonatie. Dat maakte het helemaal verslavend. We bleven maar lachen met dezelfde lollen, mijn broers en ik.

Mooi, grappig, tot de verbeelding sprekend en altijd een beetje brutaal.

Ik ben er een lees-liefhebster door geworden, door al dat voorlezen.

Dat weet ik zeker, dat heb ik aan haar te danken.

Nu Verne stilaan op de goede leeftijd komt, ga ik er dus ook aan beginnen...aan Annie. Ongetwijfeld met dezelfde intonatie en pauzes als toen, zo ingebakken zit het.

 

 

 

 

Ik geloof dat ik bij Floddertje begin.

Dat zal hem interesseren.

Verne vindt zijn broertje maar een viespeuk.

Niet geheel onterecht, uiteraard.

 

Untitled from Soetmin demedts on Vimeo.