De kracht van de verbeelding.

Naadloos aansluitend op de Vernes vissenobsessie volgt nu de schildpaddeneuforie.

Serieus.

Hij denkt echt dat hij er één is!

Ik heb er alleen blijkbaar nog geen foto's van.

Vissenfoto's daarentegen...

 

 

Schildpadden dus.

Het begon allemaal met Netflix en hun Sammy2 release ter gelegenheid van voor de paasvakantie.

Ik meende met een half oog een vissenaffiche gezien te hebben, dus op dag 1 van onze vrije week zette ik de film al op.

Onwetend ontlokte ik een hele nieuwe denkwereld, een nieuwe 'ik' in zijn kinderhoofd.

En ééns dat ventje in zijn eigen hoofd zit...

 

 

 

Hij stapt sindien door het huis als een schildpad. Zeeschildpad moet ik eigenlijk zeggen. De gewone groene zeesoort enfin, geen bruine lederschildpad want die differentiatie maakt hij uiteraard ook. Hoewel ook lederschildpadden in zee leven. Zo, bijgeleerd. Geen dank. (Goede blogpost!)

Op handen en knieën, met kromme zwemachtige handbewegingen beweegt het ventje door zijn fantastische leven.

Hij heet ook gewoon 'Sammyschildpad' voortaan.

Verne is beslist fout, waag het niet.

Ikzelf heet dan mama Sammy, en mijn jong is onwaarschijnlijk hard aan mij gehecht.

Heel on-Verne, mijn spaarzaam kind.

Maar heerlijk.

 

Hij knuffelt mij werkelijk dood in Sammyhoedanigheid. Hij kijkt me met gebogen hoofd verliefd aan en zegt dingen als 'O mama Sammy! Ik heb jou zó gemist! Zoentjeuhhh?'.

Allemaal omdat hij uit mijn eitje gekropen is, zegt hij. En omdat ik hem zo lief heb uitgebroed.

Dat de realiteit daar niet ver vandaan ligt doet hem niks. Hij fronst slechts verward.

Ik steek het op het spleetje-stuk in het verhaal. Met spleetjes heeft hij helemaal niks, dan haakt hij af.

En op het feit dat dat van mijn dikke buik en van dat spleetje niet op tv te bekijken valt. Chance! Maar als het niet op tv is te zien, is het niet echt gebeurd.

Tough luck for me.

Over een zogezegd waargebeurde bevalling en vermeende borstvoeding gaat hij echt niet melig zitten doen.

Meer dan een 'Euh, dus mama...ben jij dan een zoogdier?' onlok ik hem niet.

Jawohl, das stimmt.

 

 

 

Schilpaddenliefde dan maar.

Soms moet ik dat eens naspelen, dat broeden.

Doe ik uiteraard.

Ik geniet van elke fysieke toenadering, zelfs al nodigt mijn zoon mij eigenlijk gewoon uit om bovenop hem te gaan zitten.

It's all good, warme kont in overvloed.

Gaat betrekkelijk rap trouwens, dat broeden. Op een second of 3 is je ei al klaar.

Beats 40 weeks anyday. Do try!

 

 

Maar er zijn nog meer voordelen.

Voordelen die ik graag misbruik.

Want hoewel Verne zelf een onverbeterlijke negotieerder en tegenspreker is, luistert Sammy opmerkelijk voorbeeldig.

 

"Verne, ga je je pyjama aandoen? Heb je je pyjama al aan Verne? Heb je mij gehoord eigenlijk? Doe je pyjama al aan. Dat je je pyjama moet aantrekken. Heb je je pyjama nu nog niet aan??!!"

"Neeehh, mamahhh...goh...zeg! Je moet toch niet altijd zo de baas zijn. Ik wil ook een keer een regeltje kiezen. Mijn regeltje is dat we eerst nog mogen spelen en dan de pyjama aandoen. Zeg he. Jong! Grrr."

 

"Sammyschildpadje, liefkindjemijn!"

"Ja mama Sammytje? Heb jij een vraagje voor mij?"

"Ja Sammyschildpadje. Een pyjamavraag. Ga je die aantrekken? Nu meteen?"

"Jaja mama Sammy. Ok dan. Schildpadjes dragen toch ook pyjama's he. "

 

 

En hop.

Pyjama, check!

 

 

Dit is ongetwijfeld slechts het begin van zijn levendige fantasie.

Ik kijk al uit naar wie en wat mijn zoon nog meer zal zijn.

En of Jaspertje dat ook zal doen binnenkort, zo in zijn eigen wereld kruipen. Hij lijkt mij meer een fysiek spelend kind...buiten rennen, kampen bouwen, vuurtjes stoken.

Either way, ik geniet mee.

Gefascineerd.