Tussen pot en pint.

 

Gentse feesten, midden in het feestgedruis, lopen Verne en ik hand in hand.

"Mama, ben jij al gestorven?"

"Neen jongen, ik loop hier naast jou. Ik leef nog."

"Maar ben jij ook al een keer gestorven?"

"Neen schatje, gestorven kan je maar één keer zijn. Weet je wel wat gestorven betekent?"

"Neen."

"En van waar haal je dat woord dan?"

"Papa heeft dat een keer gezegd. Gisteren. Dat jij naar de begrafenis was van een mama die gestorven was."

 

 

Gisteren rond middernacht in de wagen, op terugweg na een feestje met volwassenen en kinderen.

"Mama, als de kindjes van Soetmin volwassene zijn. Ga jij dan triestig zijn?"

"Uh, neen hoor jongen. Waarom denk jij dat?"

"Omdat je dan geen kindjes meer hebt, toch? Jij was toch blij dat ik jouw kindje was?"

"Jaja, zeer blij. Maar jij blijft mijn kind. Ook al ben je als volwasse een zeer groot kind, je bent dan nog altijd de zoon van mama en papa. Ons kind."

"Maar geen kindje-zoon, een volwassenens-zoon."

"Ja."

"En jij gaat dan niet triestig zijn?"

"Neen, beloofd. Maar weet je wat we kunnen doen? Jij kan later trouwen en kindjes krijgen, en dan mag ik oma worden!"

"Errrrr, maar ik wil toch niet trouwen!" (Seriously moeder, bah! Doe eens een normaal voorstel!)

"Hm, jammer. Maar wil je wel kindjes?"

"Jaja, natuurlijk wel he mama. Dan mag ik papa zijn."

"En ik oma!"

 

Kijk. Da's dan ook al weer geregeld. Gaat goed hier!

 

 

 

Vorige week ergens, voor de buis. Een korte maar deugddoende vrijscene speelt zich voor ons af.

 

"Maar! Maar mama toch, wat doen die daar?"

"Die doen seks, vriendje. Dat is voor later. Vergeet dat nog maar een beetje."

"Met het zaadje schieten naar het eitje? (Och ja. Juist. Ik heb dat ooit, eeuwen geleden al eens uitgelegd. Aan het kind zijn geheugen hapert er niks!) Dat met de piemel en het, euhm, het spleetje van de mama's? Maar waarom heeft die mevrouw dan pijn?"

"Het klinkt misschien als pijn, maar het is heel gezellig hoor. Met zoentjes en zo. Heerlijk."

"Ja? Pf. Ik ga toch nooit van seks doen. En ook niet van zo een soort zoentjes."

"Mag mama dan een gewoon normaal zoentje?"

"Eéntje, want je had gisteren ook al eens een keer eentje gekregen he."

 

En zuchtend, met lichte tegenzin, kreeg ik mijn gerantsoeneerde zoen.

 

 

,

 

Leven van de liefde/ slash too many men.

Toen ik pas was bevallen van Jasper dacht ik 'och ja...een keer zo, een keer anders'.

Verne was namelijk meteen een beeldje, vers uit de buik.

Jasper vond ik eigenlijk wat tegenvallen...deukneusje en bleek haar.

Ik dacht toen nog voor donker te zijn.

Ik vond hem absoluut een mooi manneken, oprecht mooier dan de kinderen van andere moeders, maar minder dan 'mijn kind' Verne.

Want dat bleek nieuwke dat daar ineens in mijn armen lag te kermen, voelde minder het mijne dan mijn eerste donkere exemplaar dat ik - zo bleek- 3 dagen niet zou zien.

Hormonia zeker? Maar het is de waarheid.

Stout van mij?

Goh.

Kijk en oordeel zelf.

 

Verne. Seconden oud.

Jasper, seconden uit.

Verneke, een maandje of twee gok ik.

Jaspertje, dezelfde leeftijd. Dat zie ik aan de blauwe achtergrond.

 

Beken, objectief...dat eerste was toch het schoonste?!

 

Een schuldgevoel dat ik me daaraan overgehouden heb, jongens toch.

Niet dat het kind ooit geweten heeft dat ik dat dacht, en nu ik het hier opschrijf maak ik het nog tien keer erger natuurlijk. Nu kan dat aapje dat hier komen lezen, zwart op wit.

Maar ondertussen.

Ondertussen is alles anders.

Oh, hoe ondertussen alles anders is!

 

Nu is Verne vaak het neutjen. Schoon kind, dat staat buiten kijf.

Maar op Jasper ben ik écht verliefd nu.

Ver-liefd.

Die goudblonde krulletjes, de deugenieterij, zijn maniertjes...alles aan Jaspertje is goddelijk.

Veel te kleine ledemaatjes om al stoer te doen, maar toch kan hij het. Hij stapt anders soms, cooler, puberaal. Hij paradeert graag naakt door huis, slaat dan op eigen billen en brult 'machineuuhhh' terwijl hij checkt of je wel lacht. Vermakelijk.

Tegelijk is hij zacht, empatisch, zorgzaam en erg gehecht aan liefdesverklaringen.

Knuffelaar.

"Mammie" zegt hij dan. Met ie.

Zoveel verslavender dan a.

Gelijk waar we komen en ook thuis, herhaalt hij tegen iedereen of gewoon tegen zichzelf:

 

"Isse mijn mama."

" Isse mijn mama he? Mijne. Mijne mama."

 

Repeat, repeat, repeat.

Knuffel, streel, aai, nijp.

Af en toe opeisend, maar meestal met absolute verheerlijking in zijn stem.

Alsof ik de vleesgeworden engel Gods ben.

Dan sluit hij zijn armen om mijn dij, komt neuzeneuze doen, begraaft zijn neus in mijn billen en schudt daarbij zijn hoofd.

Billen? Ja billen. Hoofdschudden? Uhu.

We're close like that.

Heerlijk vind ik dat.

Ik drink sloten liefde van dat kind.

Gulzig.

Hij doet bij voorkeur alles wat niet mag.

Maar ik vergeef, verliefd.

 

 

 

En nu besef ik.

Het is op deze leeftijd, of iets vroeger maar toch midden in dezelfde hyperintense verliefheid voor 'mijn' Verneke dat ik een tweede kreeg. Te vroeg misschien, al zijn er geen garanties dat die verliefdheid ooit mindert.

Daar kan niemand tegenop. Ook geen boreling. Zelfs Matijs niet.

Te verliefd.

Soms zijn moeder en kind gewoon één.

Niet?

 

 

Wat een geluk dat wij geen kinderen meer willen, zeg.

Ik deel mijn liefde nu met drie mannen, en ben braaf om beurten 'meest' op één van hen verliefd.

Ik geloof niet dat ik nog een vierde man aankan.

Menage à quatre, daar ligt mijn grens.

Zo blijkt.

Pas mal.

 

 

 

 

 

 

Retrospectie van een introspectie.

Of ik gestopt met bloggen?

Ik weet het niet, ik denk van niet.

Niet bewust.

 

Of ik ziek ben of er iets scheelt?

Neen, beslist niet.

In tegendeel.

 

Alles gaat hier wonderwel.

De zon schijnt, Matijs en ik lopen ontspannener dan ooit sinds 2013 ons een huilbaby bracht en we genieten van ons gezellige gezin.

Geen enkele pamper wordt hier nog verbruikt (!), over een maand of twee zijn we compleet uit de peuters en de jongens zijn vrolijker dan ooit.

Als we tegenwoordig de deur uitgaan, hebben we een onnozel klein zakje mee met wat lekkers, zakdoeken en een onderbroek. Crazy. Gedaan met het gesleur.

Jasper babbelt non stop, leert de kleuren aan de hand van de kranen die we onderweg voorbij rijden en ging zonet voor de allerlaatste keer naar Kind & Gezin. Hij floreert.

Verne werd 4, kan quasi fietsen, wil weten wat woorden als onwaarschijnlijk, stervend en seks willen zeggen en rekent me 85€ aan elke keer ik het traphekje door wil.

Ook overbodig trouwens, dat traphekje.

Fase 1 van het gezinsproces is duidelijk voorbij. Kleuters zijn in, baby's out.

 

Ik geloof dat ik nood had aan grote kuis in mijn hoofd, in ons leven.

In de kinderkleerkast ook, nu ik het zo bedenk.

Hoe symbolisch.

Al die body'tjes en 86jes mogen ervan tussen nu. De band is weg. Het zijn terug kledingstukken.

Mijn hoofd en lijf zijn uitgekweekt. Ik word niet eens zo emotioneel meer als ik een baby vasthoud en ik geloof dat ik al een 100-tal afleveringen van 'one born every minute' onbekeken van de digicorder heb gewist.

Onwaarschijnlijk maar waar.

En toch is mijn naam nog steeds Soetmin.

Samen met die overgang kwam minder nood aan bloggen, zo blijkt.

Het besef ook dat ik eigenlijk blog voor de jongens en mezelf, en dat ik in de veelheid van mijn verhalen mijn doel voorbij ga.

Niemand krijgt dit ooit nog écht gelezen als ik op mijn 80e na 50 jaar lang driemaal wekelijks schrijven het loodje leg. Toch?

Dimmen dus. Kwantiteit boven kwantiteit.

Niet bloggen leverde ook een herwonnen genot op: langere avonden, veel minder mails, tijd extra om te babbelen met Matijs, om boekjes voor te lezen, te liggen luisteren naar het gebabbel door de babyfoon en ontspannen te staan koken. Een rustiger hoofd bij het slapengaan, minder uren schermturen per dag of statistieken opvolgen. Minder plannen, reageren en evalueren.

Typ, typ, typ.

Meer seks ook, en ik had al nooit te klagen.

Imagine.

 

 

 

Maar ik blijf.

Eeuwig en altijd.

Ik heb het schrijven gemist.

Ik ben alleen wat trager geworden.

Selectiever met de woorden in mijn hoofd.

Voetjes op de grond.

Levensles.

Ik moet ook niet per se altijd de beste willen zijn, niet in alles.

Work/life balance...het schijnt belangrijk te zijn.

 

 

Miss us much?