Toen ik pas was bevallen van Jasper dacht ik 'och ja...een keer zo, een keer anders'.
Verne was namelijk meteen een beeldje, vers uit de buik.
Jasper vond ik eigenlijk wat tegenvallen...deukneusje en bleek haar.
Ik dacht toen nog voor donker te zijn.
Ik vond hem absoluut een mooi manneken, oprecht mooier dan de kinderen van andere moeders, maar minder dan 'mijn kind' Verne.
Want dat bleek nieuwke dat daar ineens in mijn armen lag te kermen, voelde minder het mijne dan mijn eerste donkere exemplaar dat ik - zo bleek- 3 dagen niet zou zien.
Hormonia zeker? Maar het is de waarheid.
Stout van mij?
Goh.
Kijk en oordeel zelf.
 |
| Verne. Seconden oud. |
 |
| Jasper, seconden uit. |
 |
| Verneke, een maandje of twee gok ik. |
 |
| Jaspertje, dezelfde leeftijd. Dat zie ik aan de blauwe achtergrond. |
Beken, objectief...dat eerste was toch het schoonste?!
Een schuldgevoel dat ik me daaraan overgehouden heb, jongens toch.
Niet dat het kind ooit geweten heeft dat ik dat dacht, en nu ik het hier opschrijf maak ik het nog tien keer erger natuurlijk. Nu kan dat aapje dat hier komen lezen, zwart op wit.
Maar ondertussen.
Ondertussen is alles anders.
Oh, hoe ondertussen alles anders is!
Nu is Verne vaak het neutjen. Schoon kind, dat staat buiten kijf.
Maar op Jasper ben ik écht verliefd nu.
Ver-liefd.
Die goudblonde krulletjes, de deugenieterij, zijn maniertjes...alles aan Jaspertje is goddelijk.
Veel te kleine ledemaatjes om al stoer te doen, maar toch kan hij het. Hij stapt anders soms, cooler, puberaal. Hij paradeert graag naakt door huis, slaat dan op eigen billen en brult 'machineuuhhh' terwijl hij checkt of je wel lacht. Vermakelijk.
Tegelijk is hij zacht, empatisch, zorgzaam en erg gehecht aan liefdesverklaringen.
Knuffelaar.
"Mammie" zegt hij dan. Met ie.
Zoveel verslavender dan a.
Gelijk waar we komen en ook thuis, herhaalt hij tegen iedereen of gewoon tegen zichzelf:
"Isse mijn mama."
" Isse mijn mama he? Mijne. Mijne mama."
Repeat, repeat, repeat.
Knuffel, streel, aai, nijp.
Af en toe opeisend, maar meestal met absolute verheerlijking in zijn stem.
Alsof ik de vleesgeworden engel Gods ben.
Dan sluit hij zijn armen om mijn dij, komt neuzeneuze doen, begraaft zijn neus in mijn billen en schudt daarbij zijn hoofd.
Billen? Ja billen. Hoofdschudden? Uhu.
We're close like that.
Heerlijk vind ik dat.
Ik drink sloten liefde van dat kind.
Gulzig.
Hij doet bij voorkeur alles wat niet mag.
Maar ik vergeef, verliefd.
En nu besef ik.
Het is op deze leeftijd, of iets vroeger maar toch midden in dezelfde hyperintense verliefheid voor 'mijn' Verneke dat ik een tweede kreeg. Te vroeg misschien, al zijn er geen garanties dat die verliefdheid ooit mindert.
Daar kan niemand tegenop. Ook geen boreling. Zelfs Matijs niet.
Te verliefd.
Soms zijn moeder en kind gewoon één.
Niet?
Wat een geluk dat wij geen kinderen meer willen, zeg.
Ik deel mijn liefde nu met drie mannen, en ben braaf om beurten 'meest' op één van hen verliefd.
Ik geloof niet dat ik nog een vierde man aankan.
Menage à quatre, daar ligt mijn grens.
Zo blijkt.
Pas mal.
10 opmerkingen:
Jij doet mij zin krijgen in een zoon (ik heb een dochtertje van 2), spijtig dat ze niet op bestelling verkrijgbaar zijn 😉
Ik had krak hetzelfde toen Nena werd geboren! Mila was een mooie, vrij gevulde baby, Nena was een klein mager scharminkeltje :D Ik zag ze direct heel graag, maar Mila, dat was de mooie baby van de 2...
En nu, nu doet dat klein gespuis vooral alles waar ik niet tegen kan, om dan met dat zachte lieve stemmetje te giechelen: Nena kapot gemaakt! en een zoen te komen geven, of idd ook haar gezicht te begraven tussen mijn billen :)
Ze noemt me ook consequent mammie, en claimt me als was ik een stuk maan en plant ze Armstrongsgewijs een vlag op mij.
Maar ik laat het begaan, ik speel het mee, want ze is mijn laatste baby en daar wil ik ten volle van genieten :)
Prachtig stukje, en zo herkenbaar. Zou het dan tich gewoon aan dat 'nummertje 2 zijn' liggen? Of gewoon aan het 'jongste zijn'? Ik zal misschien rap duidelijkheid krijgen, want ik ben zo zot geweest om toch nog voor een aller-allerlaarste derde te gaan. Oh boy! :-)
En toch ben ik er zeker van dat je ook liefde genoeg zou hebben voor een derde ;-) Het voelt alsof dat niet mogelijk is, maar moederliefde is eindeloos. Waarmee ik niet wil zeggen dat je nog een kindje zou moeten willen krijgen he (alsof ik daar zelfs maar iets over te zeggen heb), maar wel dat er geen einde komt aan de liefde die een moeder voor haar kinderen voelt, zelfs als dat er 10 zijn. Ik kan mij daar zo over verwonderen. Hoe graag ik mijn drie kinderen eigenlijk wel zie (elk op een andere manier). En ook hoe blij ik ben dat de jongsten intussen 2 jaar geworden zijn. In dat opzicht herken ik mij volledig in je vorige blogpost. Blij dat wij uit de babies zijn zeg!
Er wordt gezegd dat jongens meer mama-kindjes zijn, maar ik moet zeggen dat Joanna bij wijze van spreken nog zotter is van mij dan ik van haar. Inclusief hoofd tussen mijn billen komen wrijven :-) Een mega knuffelaar en haar mama staat op nummer 1. Bij tijden vermoeiend want ik heb geen 2 seconden rust!
Ik denk niet dat ik 2 zo'n knuffelbeesten zal hebben en ben dus heel benieuwd wat nummer 2 zal geven! Hoewel iets later dan gewenst/gepland (want ja, zoiets kan je plannen hé, uhu) ben ik nu toch blij met die 2,5 jaar leeftijdsverschil! Alleen jammer van zwangerschap tijdens de zomer ;-)
En Joanna vers van de pers was een kleine ramp: ze had zo lang scheef in mijn bekken gezeten dat haar hele gezichtje, inclusief neusje, scheefgedrukt was. Geen zicht! Geen foto's ook. Dag 2 was het gelukkig al wat beter en vanaf dag 3 was het een mooie baby :-)
Ik begrijp je volkomen! Het is inderdaad de leeftijd om te besluiten dat je er nog wel zo eentje wil maken, hier kriebelt het ook ;)
ruw begin, grootse liefde, klinkt herkenbaar... Geniet van je kleine knuffelaar, je iets grotere ontdekker en je grootste (minstens letterlijk) liefde!
Hier nog maar een kindje, maar met zijn 17 maanden en echte peuterstreken (zowel positief als negatief) herken ik de Verliefdheid waarover je 't hebt. En kan ik me niet voorstellen dat ik dat ooit nog voor een ander kind even hard ga kunnen voelen. Of nog erger: dat ik op hem niet meer verliefd ga zijn omdat ik dat voor een ander kind hou...
Zo herkenbaar! Ik dacht zelfs dat Magnus gewoon niet van ons was. Zo blond en zo anders, leek op geen van beiden. Maar nu... mijn buiksken doet al zeer als ik hem een paar uur moet missen!
Een maand geleden mijn derde zoon gekregen. Het was ook geen mooi kindje - een mager, rood prematuurtje. Ik had net hetzelfde gevoel als jij, al was dat maar de eerste dagen: oei, de eerste twee waren mooier. Maar ondertussen is mijn kar gekeerd en ben ik hoteldebotel stapelverliefd op maar liefst vier mannen tegelijkertijd... Het kan dus, het kan. En je kunt, net als ik, gewoon wachten tot de eerste twee zonen oud genoeg zijn om te babysitten op nummer drie!
Een reactie posten