Onder moeders vleugels. Or not.

Verne trok vanochtend voor de eerste keer richting speelpleinwerking.

'Mama?'

Ja, varkje.

'Ik ga dat gisteren keer vertellen aan Juf Emmy van mijn olifant!'

Ja prima schatje, maar juf Emmy gaat daar niet zijn hoor. Wel andere juffen.

'En gaat Thimo daar zijn?'

Neen polleken, ook niet.

'En Jara? En Thomás? Wout? Gaat Wout daar zijn mama?'

Neen hoor, andere kindjes. Het is in een andere school.

'Ah! Wij gaan naar de grote school!'

Neen, ook niet die school. Het is daar ook groot, maar het is niet jouw grote school.

*bezorgde blik*

We zijn daar al eens geweest Verneke, met dat groot vier-op-een-rij-spel. Je weet wel, met de rode en de gele centen die je er bovenaan in steekt en die er onderaan weer uitvallen...

*intens gepeins*

Needless to say...ik was voorbereid op het zoveelste navelstrengdoorknipmoment van mijn jonge moedercarrière. Vreemd genoeg vond ik de eerste keer afzetten aan de crèche bijlange zo erg niet. Tegenwoordig zie ik meer af van het 'dumpen bij wildvreemden', arm kwetsbaar kindjemijn. Hij heeft een bewustzijntje inmiddels he.

Dat, en op bindings-vlak zijn wij tweetjes ook opgeschoten naar niveau 12.

Niet dat ik teary-eyed was, net niet. Maar ik had me toch mentaal opgepompt voor een rondje Mammmaaaahhhhhhhh!!-rokkengehang. Snif.

Nu ja.

Hmm.

Keelschraap.

Hij heeft mij niet meer bekeken, het rotjong.

Geen blik, geen zoen, geen woord. 

Nog verder ernaast had ik niet kunnen zitten, met mijn op voorhand uitbedacht scenario.

Toen ik thuis kwam vanavond kreeg ik dat ook meteen in mijn soep gedraaid. Nog op de stoep staand, boekentas in mijn hand: "Thomás was daar wel mama, en ik heb dat niet gezien hoor van de rode en de gele centjes. Ik heb dat niet gezien hoor mama."

Nu ja.

Er was wel iemand in het verhaal die zich eenzaam en verlaten voelde.

Tot zover zat ik juist.

Maar het was alvast niet het snotjong.

Het lege-vleugel-syndroom.

Laat het ons zo noemen...het heeft me parten gespeeld vandaag.

Reported missing: schrijftijd!

De maand is bijna om en ik heb het op wat kroonfotootjes na nog niet eens over de jarige gehad!
Kleine grote Verne -monstertjemijn- is drie geworden!
Neglect, dat is het.
 
 
Het zit zo...ik ben aan een nieuwe job begonnen.
Een geweldige job, might I say, maar één die veel meer van mijn tijd en hersencapaciteit inneemt dan de vorige. Gelukkig maar, ik had net vers hersenvoer nodig.
Zodoende komt er van overdag mijmeren over een volgende blogpost niks meer in huis, en dat is nu net mijn sleutel tot tijdsefficiënt bloggen: overdag een mentale tekst ineenboksen, 's avonds typen en fotootjes bijplakken en...post! Al die mensen die vragen "hoe doe je dat toch allemaal, en vooral wanneer? Slaap jij wel eens?" kennen bij deze de sleutel!
Dus heden ten dage kruip ik noodzakelijkerwijs met leeg hoofd achter de Ipad, en dan is bloggen een tijdrovender zaakje.

Ik zit zonder overdrijven al 20 imaginaire blogposts en nog veel meer sponsoringsaffaires achter! Help.

Eens ik meer gerodeerd zal zijn, zullen er wel weer wat hersencellen vrijkomen. Ongetwijfeld. Maar voorlopig compenseer ik door overactief te twitteren en Instagrammen.

(Erg slim is dat niet, want meestal kan ik hele blogposts schrijven rond zo een foto. Maar kom, je begrijpt het wel. We behelpen ons even zo! Bedenk zelf het verhaal bij de kiekjes maar eens.)

Dus wie graag daar meevolgt...click and follow!
Dagelijks verschijnt er leuks.
 
 

 

 

 
Zodus.
 
Verneke werd drie.
Eindelijk, want hij vroeg al maanden wanneer hij een keer 'verjarig mocht zijn'.
Toen de dag kwam, hebben we dat uitgebreid gevierd.
Uiteraard.
Of correcter: toen de week kwam hebben we dat uitgebreid gevierd.
Want we zijn er een klein beetje los over gegaan.
Een treintafel, een fiets, uitbreidingen voor zijn treinset, een treinboek, een spaarpot, bellenblaasparafernalia...de pret kon niet op.
Chance dat wij niet verderkweken, denk ik daar dan maar bij. Kinderen kosten effectief een fortuin op die manier.
We vierden ook drie feestjes: ééntje op school, ééntje thuis en één echt feest met familie.
Het kind verstaat nog steeds niet dat hij nu ineens niet meer 'verjarig' is.
Naar goede traditie at Verne zelf niks van zijn verjaardagslekkers en gaf hij 's avonds toch over.
'Papa, ik heb overgeefje in mijn buik'.
Tweede jaar op rij dat hij dat presteert. En dat voor een kind dat zelden of nooit braakt.
Arme jarige!
 
 
De klikmobiel zorgde alvast voor passend fotomateriaal!
Oranje en aqua...mooie combinatie.
Moet ik onthouden!
 

Picture-party!

Waheey!

 

 

 

A mother's guilt

Kind één kreeg in het weekend erwtjespuree met munt, geroosterde butternut, mangopap of andere exuberant lekkere prut.
Zijn kleertjes lagen immer netjes klaar, de schoentjes gepoetst.
Trotse moeder, het kind moet meeblinken. Zoiets.

Dagelijks werden er 'oefensessies' gehouden. De poes doet miauw, bouw eens een toren of vingerverfpret.
Altijd samen op de mat.
"Kan jouw kind dat al? Amai!"
"Jaja, natuurlijk."
De kroon werd zorgvuldig handgemaakt met meetlat en cuttermes, aan de verjaardagstraktaties werden ettelijke uren besteed en de taart...pièce de résistance.

Niks was zijn enthousiaste ouders te veel.
 
 
Kind twee...
Puree vaak uit een bokaaltje, snelsnel kleertjes samenrapen 's ochtends (Hm. Nog proper genoeg? Ok dan, kleertjes van gisteren.) en schoentjes worden simpelweg stilzwijgend door grootmoe gepoetst.
Samen spelen is al eens vaker rap tussendoor...na het insteken van een wasje, voor het vullen van de vaatwasmachine en terwijl de pasta kookt.
De kroon knipte ik lastminute uit de losse pols, de traktaties kocht ik in de winkel en de taart...papa's werk. Evenzeer of nog meer een pièce de résistance, maar niet mijn pièce.
 
 
 
Och ik klaag niet, en de ventjes ook niet.
Jasper weet van niet beter en het blijft een doodgraaggezien, rotverwend klein schatje.
Rationeel weet ik dat ik een moeder blijf die heel veel met de kindjes doet.
Ik laat makkelijk het werk staan voor sessie robbedoezen.
Maar diep vanbinnen voel ik dat ik daar met meer onrust zit...op die mat. En dat ik vaker dan vroeger neen zeg.

Mama, wij gaan taartjes bakken in de zandbak. kom je mee spelen?

50% mama: "Taartjes, leuk. Ik kom eraan!"

30% huisvrouw: "Eerst even opruimen, dan kom ik!"

20% just me: "Mama gaat nu eerst een beetje facebooken schatjes. Straks."

Ik probeer het evenwicht tussen mijn rollen te bewaren.
 
 
Dat alles maar ter inleiding, als excuus voor wat ik echt wil bekennen:
Ik heb Jasper gisterenavond, toen Verne mooi sliep en vader op zijn lappen was, uit zijn bedje geplukt.
Jaja.
Hij jammerde slechts een heel klein beetje, bijlange niet voldoende.
Maar ik heb het toch gedaan.
"Huil jij vriendje? Och. Kom maar eens bij mama!"
Ik heb er stiekem op zitten wachten, op dat gejammer.
Zodra de babyfoon signaal gaf, stond ik naast zijn bedje.
Lekker mijn zin doen.
 
We hebben geliefkoosd, gesnurkd, geaaid en gefleemd dat het een lieve lust was.
Mijn minderbedeelde zoontje en ik.
*grijns*
En dat het fijn was.
En dat het fijn was!
 

 
Zo. Schuldgevoel andermaal weggewerkt.
De balans is weer even rechtgetrokken, de batterijtjes opgeladen.
 
Wat jammer dat hij niet graag tussen ons in slaapt, varkentje 2.
Ik had meteen een maand voorsprong.
 
 

Zzzz from Soetmin demedts on Vimeo.

 
 

 

Desinfectitis.

Vorige maand verschenen de twee snotneuzen in Zwanger, een speciale uitgave van Wij jonge ouders.
Als je dat niet kent...dat is een blad uit Nederland.
Niet zomaar, ze namen deel aan een project voor Dettol.
 

 
 
Kleine lieve vuilaards als ze zijn, waren ze de geknipte modellen voor een dergelijke campagne natuurlijk.
En dat had Dettol dus ook in de gaten.
'Die twee apen kunnen wel eens een grondige beurt gebruiken' sort of thing vermoed ik ... ik ben daar wijselijk niet tegen ingegaan.
Want handjes wassen, dat is hier ongeveer elke 5 minuten nodig. Echt.
Niet dat we het zo vaak doen, maar het zou alvast geen kwaad kunnen.
Je draait je rug en er heeft er eentje (meestal hetzelfde exemplaar, zijn naam begint met een J) in de planten gewroet, een snottebel opensmeerd of een stuk banaan teruggevonden en opengewreven. Nu overdrijf ik voor een keer eens niet!
 
Dus.
Actie.
Elke lavabo en wasbak hier in huis werden voorzien van het zacht desinfecterende goedje van Dettol en het foto-apparaat werd een weekend lang niet neergelegd.
Poseren maar!
 
Erg moeilijk was dat niet...Verne is sowieso helemaal into 'ikke zelf doen' en Jasper heeft niet liever dan dat je aan zijn lijf prutst, als hij maar aandacht krijgt.
Vooral de no-touch viel in de smaak. Daar zit een sensor in en dan komt de zeep vanzelf als je de handen eronder houdt.
Hilariteit alom.
Na 10 minuten poseren hing de lavabo vol zeep en lag de vloer vol water. Uiteraard.
Maar het leverde mooie plaatjes op.
Inmiddels hebben we Verne aangeleerd dat 1 keer zeep nemen per handje-was wel volstaat, want na het weekend intens fotoshooten was het kind ocharme over-geïndoctrineerd zeepgewijs.
 
Kijk en zie.
Alle momenten die bacteriën en vuile handen met zich mee brachten dat weekend werden vastgelegd.
 

 

 
 
Veel foto's zeg je?
Je zou het échte aantal eens moeten zien.
 
 
 

Project in samenwerking met www.berlin.be, special thanks!

 

 

Confessions of a lazy mother.

 

 
Het beeld zegt genoeg denk ik. Moet ik daar iets aan toevoegen?
Volgend jaar herbegin ik, beloofd.
 
Ik moet wel, het kind zijn hoofd vraagt meer papier.
 

 

Vaderdagver(v/w)roeging.

We hebben het niet gehaald, vaderdag.
De opwinding om de cadeautjes die al een hele week in de maak waren, was té groot.
 

Op donderdag begon het al:

'Mama, waar is de cadeautje voor de papa's?'

'Dat is nog op school jongen.'

Maal 15 keer, minstens.

Vrijdag dan.

'Mama, mag ik nu cadeautje krijgen? Ik wil de nootjes. Ik wil het flesje. Ik wil de chocolaatjes. Mama!'

'Neen, Verne. Dat is voor papa. Nog twee keer slapen.'

Herlees bovenstaande zin best een keer of 30 om in de sfeer te raken.

Zaterdag uiteindelijk:

Bleitconcert.

'I-hik wi-hil ca-hadeautjeuhh.'

Dat hebben we wijselijk geen 30 keer afgewacht.

'Het is weekend voor iedereen jongens, we doen nú die cadeaus open! Matijs, ga even zitten wil je?'

 
Dus hebben we zaterdag ge-vaderdag-d.
Kwestie van de spanning wat van het kind af te laten. En van het huishouden, for that matter.
Volgens mij is zo Sint-Maarten ontstaan...
In het hoofd van luie moeders die het Sinterklaasgezaag kotsbeu waren.
Ha!
 

Vernes rode Duveltje.

Jappeke-pollekes.

Wij vieren in stijl. Thanks Bibi!

(Groot)vaderdag

Vader schenkt zichzelf cadeautjes. Bijenhuisje en vlinderhuisje.

 
Na het afgeven kraaide er geen haan meer naar de chocolaatjes en nootjes.
Maar de kunstwerken staan uiteraard te pronken op de buffetkast.
Logisch.
Wij zijn een deftig gezin.
 
 
En daarmee is meteen het startschot gegeven voor het schuldgevoel en de twijfels.
Want wanneer mag je als moeder onbeschaamd dergelijke affaires weggooien?
Ik voel mij daar steevast een beetje rot bij, maar ik doe het toch.
What else?
Een extra garagebox huren?
Uiteraard hou ik van elke leeftijd wel een paar stukken bij, geen gemakkelijk selectieproces vind ik. Nieuwjaarsbrieven bijvoorbeeld, lijkt me leuk voor later.
De eerste échte kopvoeter zal ik ook houden, maar dingen in 3D maken quasi geen kans om door de selectie te raken.
Bloempjes op rietjes, tekeningen met watjes bekleefd en maaksels die een jaar aan de muur hebben gehangen...die belanden vroeg of laat in de vuilnisbak.
Ik zwaai nog even, of stuur een extra bewonderende blik. Maar dan...hop, weg.
Het bijhorend geknaag negeer ik dan maar.
Zal wel honger zijn!
 
 
 

Ook vaderdag- en andere freebies winnen?

Omega pharma baby geeft regelmatig leuks weg.

Klik en like!

 
 

 

Koekenbak revisited.

Het is tappen uit een oud vaatje, I know.
Maar on popular demand en om de 6e buitenechtelijke anniversary van Matijs en mij te vieren nog eens de blogpost die lang, heel lang de populairste was.
Hij verscheen deels in Feeling en Femma, dat lees je hier.
 
Ik moet bekennen...vandaag zou ik een andere tekst schrijven.
Het was turbulent, dat kinderkweken.
Niet dat we ineens ruziemakers geworden zijn, dat niet. Maar er was eerlijk gezegd minder ruimte en energie voor zeemzoeterigheid.
Des te meer voor ochtendhumeur, irritatie en oververmoeidheid.
C'est la vie, up and...downish.
Maar we zijn erdoor, door die fase. We klimmen terug naar de top!
Rest assured.
 
Kom, we kijken even terug. Lees mee.
 
 

Koekenbak

Vandaag zes jaar geleden hadden Matijs en ik, na elkaar herontdekt te hebben via facebook, afgesproken om een hapje te gaan eten samen. Vroeg, want het was een donderdag en dus terug werkendag de dag erop.

Zeven jaar ervoor waren we een tijdje collega's in de vroegere Backstage waar ik 6 op 7 werkte in de keuken en Matijs op vrijdag in de zaal stond. Vriendelijke jongen vond ik het. Altijd even goed gezind maar wel een 'jongen'. Ik had een lief trouwens, dus verder dacht ik niet. We leefden andere levens.

Zeven jaar later, nu dus zes jaar geleden, stond ik met een fles in de hand voor zijn deur wachtend tot de jongen van toen zou openen. Niet eens echt zo benieuwd. Gewoon, hapje eten.

Niks was minder waar.

Schoon hemd, koket brilletje, even brede glimlach als toen maar ineens zeven jaar mannelijker. Woahh.

Leve testosteron! Mokerslag.

Ik wist het.

Dan en daar.

Dit is 'em.

Echt, ik wist het.

'Of ik wou binnenkomen of meteen doorgaan?', vroeg hij. Binnenkomen natuurlijk. Op zijn terrein wou ik wel even vertoeven bedacht ik, en ik zette me in zijn zetel.(Nauwelijks 24 u later zou ik in die zetel andere dingen doen maar dat wist ik toen nog niet en dat zijn ook uw zaken niet. Maar toch. Fijn gedacht.)

We babbelden languit, kwamen te laat aan in het restaurant waar we nog meer languit babbelden en toen dat sloot gingen we naar bij mij thuis waar we tot een kot in de nacht languit babbelden. Vlotjes.

Hij ging uiteindelijk, ik sliep een uur of twee en ging werken.

Tegen 10u begon het smsen, dat duurde de hele dag lang. Op het middaguur parkeerde ik onder een boom aan de kerk van het dorp waar ik op dat moment de apotheken bezocht en mijmerde/ smste volop.

Hij ook, daar bestond geen twijfel over!

Ik moest die avond naar de film met vriendinnen, Sex and the city. Tijdens de film smste hij "Come and eat een aardbeike with if you want". Letterlijk. Ja, ik weet dat nog perfect.

 

Met mijn rode neus (sex and the city...bleiten) trok ik er heen en een koppel rode oortjes later wisten we het eigenlijk allebei. "Jij en ik....willen we het proberen?" Ja tuurlijk! En ik annuleerde mijn andere date voor de avond erop.

Zes jaar koekenbak is het hier dus vandaag. En ik zie hem nog altijd even doodgraag.

Zes.

Verraderlijk kort is dat maar toch ook al een beetje lang. Niet? Er is veel gebeurd op zes jaar.

De wilde verliefdheid van toen, die bij ons belachelijk lang heeft geduurd, maakte plaats voor een symbiose.

We zijn het soms nog hoor, zo verliefd. Op avondjes uit, na een korte afwezigheid of na datgene dat uw zaken niet zijn. Maar we leven in het dagelijkse leven en hebben twee kindjes inmiddels, er is hier ook wel eens een lontje kort. Al maken we slechts zeer uitzonderlijk eens echt ruzie. Minder dan één keer per jaar, als ik het zo nareken. *Kuch, inmiddels klopt dat niet meer :) *

Hij heeft mij rustiger gemaakt.

Hij heeft mij dingen geleerd, grote en kleine.

Dat platte schoenen dik ok zijn bijvoorbeeld en extra ver weg van je bestemming parkeren fijn is omdat je er dat een ommetje tussen kan squeezen. Dan heb je aan die torenhoge hakken niks. Sindsdien hebben we al heel wat afgewandeld samen.

The little things, die tellen heel hard voor hem terwijl ik daar net aan voorbij ging in mijn hartstochtelijk streven naar 'Het Grote Geluk'. Ik heb het gevonden, dat geluk. In die little things, in hem, in wie we samen zijn.

Ik vind dat ik dat mag zeggen.

Ik ben gelukkig.

Ook al ben ik dat niet 24/7 en ook al weet ik niet of het wel allemaal zal blijven duren uiteraard.

Maar vandaag is nu en wij zijn goed bezig, vind ik.

Dus ik leef lekker met mijn hoofd in de wolken.

 

Anderzijds heb ik hem ook verrijkt, dat weet ik zeker. Moet ik er toch ook bij vermelden.

En ik weet ook op welke vlakken, grijns.

Maar ik kan niet spreken in zijn plaats natuurlijk. Hij is minder een schrijver of prater dan ik (hoe kan het ook anders), dus die woorden raken minder makkelijk naar buiten. Maar ik zie het en ik voel het en dat is goed.

Ik schrijf dit op voor mezelf. En voor hem.

Om het nooit te vergeten, voor als ik seniel of dement ben. Voor als we ruzie hebben of hij op mijn systeem werkt.

Waar anders dan hier schrijf je zoiets op? Elke andere plek verlies ik geheid.

Het staat hier goed.

Ik hoop dat uw herinneringen even schoon zijn. Of even intens. Of dat uw toekomst dat wordt.

Ik? Ik leef voor de liefde. Die voor de kindjes, voor familie en vrienden, de liefde voor het schrijven en de lekkere dingen des levens, de liefde voor hem.

En als ik het zo even nalees...ik leef ook van de liefde. Gulzig.

'Eentje pietzak!', zeggen ze hier in Gent. Chancard, I know.

Foto by Mieke Dalle, de klikmobiel.

 

 

Treasure hunting

 
Jongens zijn schattenjagers, of de mijne toch.
Volgens mij is dat een aangeboren afwijking, gebonden aan het Y-gen.

Verne bedelt op school blaadjes van de scheurkalender en bewaart die zorgvuldig een dag lang in zijn broekzak. Slechts af en toe haalt hij het blaadje eens kraaiend van plezier boven, om het vervolgens weer zorgvuldig op te plooien tot een volgende lachbeurt: 'de twee, woehahaha...de twee!'. En als hij een snoepje mag kiezen, loopt hij er vlot eerst een dag mee rond tot het lauw en plakkerig is...'dat is voor mijn papa, dat mag jij niet opeten hoor mama!'. Het kind kent zijn moeder zeker?
Ook: als hij de kans ziet, grist hij iets van speelgoed mee naar school. Niet om mee te spelen, maar om bij te houden. Alsof er op school niet genoeg speelgoed is. Gewoon in de jaszak om bij verder niet meer te bekijken of aan te raken, biedt zielerust. Gelukkig is er nog niks in omgekeerde richting naar huis gesmokkeld!
Op de foto hierboven zie je Verne in de wagen met op zijn schoot de trofeeën van de dag: het kalenderblaadje van de dag, een snoepje voor papa van bij grootmoe en grootva en tot slot het boek van 'de vuile varkentje' dat per sé mee moest naar school.


Kleine broer Jasper is in hetzelfde bedje ziek.
Het jong pikt alles wat eetbaar is en moffelt dat achter bloempotten. Kan je je de opwinding inbeelden als hij een dag later droge boterhamkorsten aantreft op zijn schuilplaats? Werkelijk. Vrolijk voetjesgestamp en handjesgewapper komen daaraan te pas!
Open ik de onderste keukenkast, dan gaat hij aan de haal met de vaatwastabletjes. Kies ik een kookpot uit de lade, is hij er met het deksel vandoor. Foetsie. Tot ik mijn wasmachine open en in de trommel de zorgvuldig gesprokkelde trofeeën aantref.
Met keien en steentjes vult hij zijn wangen en pollekes op, en afhankelijk van de schoentjes die hij draagt ook de ruimte tussen leder en enkeltje. De stiekemerd.
 
Het zal wel een evolutionair gegeven zijn zeker?
De mannen gaan jagen en brengen hun vondsten thuis, zoiets. Darwin.
Zolang ze niet binnenshuis hun terrein plassend afbakenen, is het mij allemaal goed.
 
 

Foto's by Mieke Dalle, de klikmobiel.