Onder moeders vleugels. Or not.

Verne trok vanochtend voor de eerste keer richting speelpleinwerking.

'Mama?'

Ja, varkje.

'Ik ga dat gisteren keer vertellen aan Juf Emmy van mijn olifant!'

Ja prima schatje, maar juf Emmy gaat daar niet zijn hoor. Wel andere juffen.

'En gaat Thimo daar zijn?'

Neen polleken, ook niet.

'En Jara? En Thomás? Wout? Gaat Wout daar zijn mama?'

Neen hoor, andere kindjes. Het is in een andere school.

'Ah! Wij gaan naar de grote school!'

Neen, ook niet die school. Het is daar ook groot, maar het is niet jouw grote school.

*bezorgde blik*

We zijn daar al eens geweest Verneke, met dat groot vier-op-een-rij-spel. Je weet wel, met de rode en de gele centen die je er bovenaan in steekt en die er onderaan weer uitvallen...

*intens gepeins*

Needless to say...ik was voorbereid op het zoveelste navelstrengdoorknipmoment van mijn jonge moedercarrière. Vreemd genoeg vond ik de eerste keer afzetten aan de crèche bijlange zo erg niet. Tegenwoordig zie ik meer af van het 'dumpen bij wildvreemden', arm kwetsbaar kindjemijn. Hij heeft een bewustzijntje inmiddels he.

Dat, en op bindings-vlak zijn wij tweetjes ook opgeschoten naar niveau 12.

Niet dat ik teary-eyed was, net niet. Maar ik had me toch mentaal opgepompt voor een rondje Mammmaaaahhhhhhhh!!-rokkengehang. Snif.

Nu ja.

Hmm.

Keelschraap.

Hij heeft mij niet meer bekeken, het rotjong.

Geen blik, geen zoen, geen woord. 

Nog verder ernaast had ik niet kunnen zitten, met mijn op voorhand uitbedacht scenario.

Toen ik thuis kwam vanavond kreeg ik dat ook meteen in mijn soep gedraaid. Nog op de stoep staand, boekentas in mijn hand: "Thomás was daar wel mama, en ik heb dat niet gezien hoor van de rode en de gele centjes. Ik heb dat niet gezien hoor mama."

Nu ja.

Er was wel iemand in het verhaal die zich eenzaam en verlaten voelde.

Tot zover zat ik juist.

Maar het was alvast niet het snotjong.

Het lege-vleugel-syndroom.

Laat het ons zo noemen...het heeft me parten gespeeld vandaag.