Paris s' éveille, de toekomst fronst.

Just another mommyblog, op zich geen mooi woord.

Geen politieke opinies of grote meningen, slechts vertier.

Losse gedachten, kleine momenten en grote herinneringen.

Dat is wat ik altijd gezegd heb.

Omdat het risico zo groot is en de reacties enorm.

Maar voor het eerst ooit ben ik een beetje bang voor de toekomst van mijn kinderen.

Voor de wereld waarin zij opgroeien.

En laat dat opgroeien nu net mijn grootste missie zijn, de bestaansreden van al mijn online woorden.

 

 

 

Ik ben bang.

Ik heb niet zozeer angst voor de aanslagen en IS zelf, dat zou neigen naar hysterie.

Hoewel niet onbestaand is die kans toch relatief klein...dat kan je dezer dagen maar beter een paar keer luidop tegen jezelf herhalen.

Ik ben wel bang voor wat ze teweeg brengen. Die mannen. Die kalasjnikovs. Die aanslagen.

Bij jan modaal vooral, de gewone mensen rondom mij. De beter en minder goed geïnformeerde brave burger.

De krantenlezer en televisiekijker. Of niet.

De kortzichtigheid, de angst, de nood om een oplossing te zoeken en eigen nest te beschermen.

De meningen, hoe menselijk ook.

Schuilt daar geen dreiging?

Ik heb schrik dat de terroristen ons daarmee meer terroriseren dan met de moorden an sich. Dat IS daarmee nu net zou bereiken wat ze wil: angst, twee kampen en rassenhaat. Machtiger lijken dan zijn, aanvallen daarbij zorgvuldig getimed en getarget. Strategie.

De westerling inzetten als pion op zijn eigen terrein, als een sneeuwbal die aan het rollen gaat.

Hoe lang is de gele ster geleden?

 

 

Ik zie facebookvrienden statussen posten over vluchtelingen, het paard van Troje en grenzen sluiten. Daders en slachtoffers daarbij argeloos over dezelfde kam geschoren.

Alsof geboortestreek bepaalt wie je bent.

Alsof de radicalisten zich niet al lang onder ons bevinden.

Alsof geloven en extreem denken hetzelfde risico inhouden.

Alsof dat een echte impact zou hebben op de organisatie van IS.

Alsof die gedachten op zich niet al onnoemelijk veel haat en gevaar inhouden.

 

Ik zie oude of twijfelachtige bronnen onnadenkend gedeeld en geliket. Half gelezen maar geloofd.

Voor het geval ze enige waarheid zouden bevatten. Zoals een nieuw plantenextract dat kanker geneest.

Molenbeek epicentrum, alles de lucht in, oude nieuwe dreigingsvideo...

Ik begrijp het wel, maar ik keur het niet goed.

De nieuwe communicatiesnelheid en -veelheid een valkuil.

De grens tussen geïnformeerd worden en een angstpsychose aanwakkeren, waar ligt die?

 

Ik zie politieke leiders krachttermen gebruiken: oorlog en aanval en uitroeien. Wapenbezit en zelfverdediging. Aanslag op de mensheid, veroordelen en vernietigen.

Stuk voor stuk extreem taalgebruik, radicale woorden.

Geen oordeel, ik ben geen kenner.

Ik pretendeer niet te weten hoe je terroristen best bestrijdt. Dat laat ik over aan de bevoegden.

Maar ik lees en observeer en vraag mij meteen af welke zaadjes er geplant worden in de hoofden van de lezers. Hoe beïnvloedbaar zijn we en hoe ontstaat/ontspoort een ideologie?

Hoe voeden wij op na vandaag of welke pap krijgen de volwassenen van morgen binnengelepeld?

Dat beangstigt mij.

Dat en dat alleen.

 

Ik zie bij de hoge bomen nauwelijks een roep om eenheid en verbroedering en samen sterk staan. Om respect voor elkaar en dankbaarheid. Om begrip voor wie écht slachtoffer is.

Weinig louter rouwen en weinig uitgesproken onmacht.

Machtsvertoon. Dat wel.

 

Ik vraag me af hoe gesluierde vrouwen, moeders, zich vandaag gevoeld hebben op straat. En de mannen dan, exotisch bruin of zwart behaard.

Nergens iets mee te maken maar toch scheef bekeken.

Moslim.

Label.

Hokje.

Klaar.

 

 

Ik troost mij met de gedachte dat de echte slachtoffers, de Parijzenaars, wel solidair zijn met elkaar.

Ik zie omhelzingen, ik zie bloemen en tranen, ik zie huidskleuren verenigd.

Steun en en gesteund worden.

Iedereen verbonden onder de noemer Parisien.

Dat doet deugd, dan herwin ik aan vertrouwen.

 

Hasthtag prayforparis.

Pray, een rijk woord dat zoveel meer omvat dan het klassieke bidden. Ook voor een atheïst zoals ik.

Wie daarover al viel vertoont voor mij de eerste tekenen van ziekte.

Ik ben in gedachten bij de slachtoffers, hoop op remedie, denk aan de toekomst en bid voor onze kinderen.

Handen daarbij niet gevouwen.

Maar kies dat vooral vrij zelf.