Geen koers vandaag

Het plan zat goed ineen...onze eerste pasen met 4 zou een gele dag worden.

De twee jongens in dezelfde gele look, mama in gele outfit en zelfs papa wou (een beetje) meedoen.

Zolang hij maar naar de koers mocht kijken vond hij alles prima.

 

Njet.

Het is eerder een rode dag geworden: rode traanoogjes bij meerdere gezinsleden, rode keel en kaakskes bij Verne en rode oortjes van het angstzweet...bij Verne én bij ons.

 

Het liep zo...Verne was een nachtje gaan slapen bij Omie en Opa, dat vindt hij heerlijk.

Maar Omie belde om 11u. Dat Verne hangerig was en een dik oortje aan het krijgen was. Tegen dat wij om 12u30 op het appel waren was er van een hals geen sprake meer. Zijn hele linkeraangezichtje was dik en zijn "hallo mama, hallo papa" die anders zo eufoor klinkt was fletser dan flets.

Schrikken! Recht naar spoed dus.

Ondanks zijn vaccin dachten we aan bof en dat is uitzieken maar eens in het ziekenhuis werd er stevig gefronst. Verne had inmiddels hoge koorts en was duidelijk heel plots goed ziek.

Bovendien heeft Verne werkelijk afgrijselijk panische angst van dokters dus temperatuur nemen, keeltje/oortjes kijken en stethoscopen zijn voor hem (en ons en het ziekenhuispersoneel) een nachtmerrie.

Bloedafname en CT-scan zij eenvoudig aangevinkt op een blad, het echte werk was...nu ja...erg.

Bij een kindje is een buisje bloed vullen blijkbaar en druppelsgewijs werkje. Vijf buisjes vullen bij een hysterisch kind is dan algauw een werk van 20 minuten voor 4 man. Ik ben erbovenop gaan liggen om hem te helpen kalmeren en troosten. Dat hielp een heel klein beetje.

Papa was ook helemaal van de kaart maar moest het stellen met een zoentje en een knipoog.

Dat hielp ook een heel klein beetje, denk ik.

Daarna met zijn twee in de CT (dat rijmt) op zoek naar wat daar zo snel opzwelt en zo plots voor hoge koorts zorgt.

 

Akelige bloedwaarden en een fikse ontsteking in de hals...zo bleek.

Dank zij de erg snelle reactie van Omie is er voorlopig nog geen sprake van een abces en dat bespaart de kleine Verne een operatie en mogelijks prominent litteken. Hopen dat dat zo blijft!

De bloedwaarden...they had us thinking the unthinkable...maar blijkbaar mogen we daar toch opgelucht ademhalen. Dat maakt alles goed.

 

Voorlopig minimum 3 dagen opname is het verdict, en met een borstvoedende mama betekent dat samen met papa op de kamer slapen.

Duimen dat het niet evolueert naar een abces dus (want dat betekent sowieso operatie) en hopen dat de bloedwaarden braaf dalen naar aanvaardbare niveau's.

Zucht.

 

Wel toepasselijk van Verne om uitgerekend op pasen er uit te zien als paasei.

Alleen jammer dat hij de gele kleertjes nooit geeft aangehad.

 

 

As for Jaspertje...chance dat die vorige week heeft leren flesjesdrinken...dat kwam vandaag nogal van pas!

Vrolijk paasweekend!

 

Hier betekent pasen louter eitjes rapen, familie zien en gele kleren aandoen.
Bewust geen hoofdletter dus.
Voor sommigen onder ons betekent het ook Ronde van Vlaanderen kijken.
Bewust wel een hoofdletter daar.
(Elk zijn prioriteiten...)

Jasper is er alvast klaar voor!

Op zijn menu nog geen chocolade, wel melkjes.

Uit een flesje loopt dat nog wel eens scheef zoals het Tshirt verraadt.

 

 

 

Flesjes, thats right.

Flesjes borstmelk aangevuld met poedermelk want op moeders schap bleek bijlange niet genoeg voorraad te staan...de bron van alle ellende hier.

Dat ontdek je dan pas na 2,5 maand.

Stom.

 

Een dieptepunt woensdagavond en een bezoek aan een uitermate behulpzame pediater donderdagochtend als eerste hebben hier voor een keerpunt gezorgd.

Jaspers eerste volwaardige voeding leverde een nacht van 9,5u slaap en een vrolijke dag op!

Een dag zonder uren geschrei...jongens deed dat deugd!

Sinsdien gaat het hier ineens een pak beter. Jasper is rustiger, vrolijker, slaapt overdag twee dutjes en doet niet meer aan marathonkrijsen. Hij laat ongeveer 3 uur tussen twee voedingen en dat scheelt uren werk voor mij! Hij leert ook met behulp van vitamine c tutjezuigen (in plaats van te tutteren op mij) en daardoor ligt hij ineens wél graag een tijdje in zijn park/ schommelstoel/ wippertje en slaapt hij zelfstandig in.

Ik durf nog niet helemaal juichen want ik heb al zo vaak te vroeg gejuichd waarna het weer pijlsnel bergaf ging maar deze keer geloof ik dat we écht vertrokken zijn.

 

Met recht en reden dus: Vrolijk paasweekend!

 

 

Stoelendans

Tot kort zat Verne vooraan naast mij in de wagen (ja dat mag), maar tegenwoordig zet ik de maxicosi met Jaspertje vooraan en is Verne verbannen naar achter.
Ik had protest verwacht want Verne is een fervent autorijder maar dat protest bleef uit. Sweet.

Het nieuwe systeem heeft niks dan voordelen...

•  Voorheen was het dagelijks discussiëren en argumenteren waarom mama echt wel de sleutels krijgt in de auto, anders rijdt hij niet! Thuis krijgt Verne de sleutels... Nu ziet hij ze niet meer hangen dus vraagt ze ook niet meer. Simpel!
• Verne wil altijd meehelpen met autorijden: "ook een de pook, Jejje (Verne) ook een de pook!!" waarbij hij dus verzoekt om de versnellingspook te mogen vasthouden en intussen enthousiast "voojuit, achtejuit, djaajen, toooppp! (stop)" keelt. Erg schattig maar het nadeel is dat ik dan continu in 4e versnelling moet rijden want anders kan Verne niet aan 'zijn' pook en dan is het bij elk versnellingsmanoeuvre spel. Met een gillende Jasper op de achterbank kan dat er niet meer bij. Mijn lontje is dan korter en ik maakte mij sneller kwaad op Verne waar ik vroeger geduldig elke keer "Nu mag mama een keertje. Wachten, wachten, wachten, wachten, wachten. Ja nu mag Verne terug'" zei. Niet fair. Dat euvel is dus verholpen.  
• Jasper keelt een stuk minder nu hij mij kan zien en ik rijdend zijn tutje terug in de mond kan steken. Dat ik daar niet eerder op gekomen ben!
• Verne babbelde voordien in de auto tegen mij, logisch aangezien we naast elkaar zaten. Maar achteraan praat hij lekker voluit tegen zichzelf en dat is veeeeeeel interessanter/ grappiger. Nu krijg ik het verslag van de dag in de crèche: "Laja duwe" (Ilaria heeft mij geduwd) of "Pasoeas zoeke?  Ja. Pasoeas da! Eitje chocola pasoeas? Danku eitje chocola pasoeas. Lekke eitje ete." (We zijn de paashaas gaan zoeken in het bos, we hebben hem gevonden en dan hebben we chocladepaaseieren gegeten en dat heeft mij ferm gesmaakt).

 

Nu vraag ik mij af of je als moeder een eitje mag pikken uit het kind zijn paasmandje? Of is dat not done? Het is niet dat hij al kan tellen he (of toch niet voorbij 2).

Blauw

Verne en Jasper op 2 maand.
Somebody's a big boy!

 

 

 

 

Ziet hier zeg...plek over!

Jasper kan dat bodytje niet meer aan.

Het spant rond zijn armpjes en op het kruis kan enkel nog het middelste drukknopje dicht omdat de stof anders in zijn dijtjes snijdt. Bij Verne is er nog een gapend gat...

Onder 1 dak

We krijgen dikwijls de vraag hoe Verne op zijn broertje reageert.

Prima. Verne is dan ook een prima kind.

Het is zo.

 

Volgens Verne is Jasper gewoon een geweldig nieuw meubelstuk in ons huis.

Het is er en hij bewondert het wel eens maar verder niks, of toch niet veel.

Oogjes, oortjes, neusje, mond...

Allemaal heel interessant.

Gekrijs lijkt hij niet te registreren als irritant lawaai dus dat hindert zijn spel niet.

Af en toe wil hij Jasper wel eens op zijn schoot maar dat duurt nooit lang. 

Meestal wacht Verne ook braaf tot ik klaar ben met de borst geven maar soms beveelt hij mij om Sjappe (Jasper) in 'de sjappestoeltje' te zetten zodat ik mijn handen vrij heb voor wat hij op dat moment wenst. Beetje afhankelijk van hoe dringend zijn verzoek is.

Kinderlogica. Hij biedt mij een eenvoudige oplossing voor het probleem.

Aanvaard in huis dus denk ik, goedgekeurd.

Niks van jaloezie te bespeuren eigenlijk.

 

 

Maar als Verne babbelend ligt wakker te worden na een dutje horen we dit door de babyfoon:

De papa? Ja, de papa.

De mama? Jaaaahh.

De Jejje (Verne)? Ja.

De popje (favoriete knuffel)? Ja! Ook e popje.

De kikke (erg geliefde kikkernachtlamp)? Ja.

Zoooooo! Vwala!

 

Geen Sjappe (Jasper) te bespeuren daar.

Voorlopig zijn we in zijn hoofdje dus nog steeds een gezin van 3. Of 5 als je Vernes vriendjes meetelt.  

 



 

Jasper lacht

Verne lacht

Neuzeneuze

Filmpje.

Principes overboord

Er zijn al veel principes gesneuveld hier.
Omdat het makkelijker leven is zonder en omdat ik mij op nuchtere momenten afvraag 'waarom eigenlijk?'.
Dus Verne loopt rond in huis met zijn boterhammen met choco, heeft lelijk speelgoed en kijkt net teveel tv/pc. Jasper laten we uithuilen, krijgt evenveel borstvoedingen als hij vraagt en gaat niet alle dagen in bad. Big deal.

Gisteren is er alweer een principe gesneuveld...geen beige gerief in ons huis.
Vanaf heden blinkt hier een beige (tweedehands) Comfort&Harmony-schommelspellement.
Het werkt, meer heb ik daarover niet te zeggen.
Tenzij "Yiha!" misschien.

 

 

Comfort. Zoals je ziet. 

 

 

 

 

Ik bespaar je ook de Harmony niet:

Fashionisto

Verne heeft nieuwe schoentjes gekregen. Klink op het linkje en je begrijpt dat dat voor mij een traktatie is. Maar voor Verne dus blijkbaar ook, en hoe...
Nu wil hij ze niet meer uit doen!

'Mooi soentje' riep hij meteen enthousiast bij het openen van de doos.
En dan 'Aaauuhhh, ook een mooi soentje!!' bij het zien van het tweede exemplaar.
Wat een chanceke zeg, er zaten er twee in de doos. Dus ik heb het hem uitgelegd; twee voetjes, twee kousjes, twee schoentjes. Dat verhaal stond hem aan want twee is toevallig Vernes favoriete getal...en énige getal I might add. Als hij telt gaat het van; 'twee, twee, twee, twee...' tot de zes of de zeven passeert, die tellen af en toe ook mee.

Schoon gerief

Matijs en ik zijn grote badjesfoto's-fanaten. Tonnen hebben we er. Overdreven.

Vraag mij niet waarom, het is gewoon zo gelopen.

 

Is het omdat de kindjes zelf zo genieten van badjes?

Omdat ze dan zo lekker alert zijn en de oogjes zo sprankelen?

Of is het vooral gemakzucht...omdat kindjes dan eindelijk eens stilzitten voor de foto?

 

Een combinatie, laat het ons daarop houden.

Zeg nu zelf...die grijze oogjes, dat rozige velleke, de bloemekes op hun lijfje achteraf, de verborgen natjes die je na het afdrogen nog vindt in één van de vele huidplooitjes. En de geur van Mustela natuurlijk, beats verzuurde melkboertjes anytime.

 

Heerlijk. Badjes geven is geweldig.

Kleinjaspertjemijn.

 

 

 

 

Cry it out

Volledig tegen mijn principe...die cry-it-out-methode.
Zo een klein wormpje laten liggen en laten schreien om het iets aan te leren? Dat zou ik nooit doen!

Maar Jasper huilt toch, en vaak veel. Vooral 's avonds dus wat maakt het uit of hij dat op mijn arm of in een bedje ligt te doen? We krijgen hem dan moeilijk stil en gelukkig omdat het louter vermoeidheidsneutjes zijn. Hij zou moeten slapen maar raakt niet in slaap omdat hij zichzelf hysterisch brult en niet opgeeft.
Zo sloop het idee dan toch mijn gedachten binnen...dat kindje moet in een bedje leren slapen! STAT!

Na maanden veel te weinig slaap, twee getraumatiseerde schouders van het borstvoedend slapen in vreemde houdingen en een overschreden tolerantiegrens moest er wel iets gedaan worden.
Echt. Het mormeltje leeft op mijn lijf. Overdag, 's nachts...continu. Het wil niet in een wippertje, niet in een park, niet in een bedje, niet in een buggy en niet in de maxicosi. Althans niet echt. Eens drie minuten ja, maar dan volstaat het voor hem. Slapen en inslapen deed hij van in het begin al enkel met een borst in zijn mond. En foefel je die er stiekem uit van zodra hij ronkt, dan herzet hij het brullen. Slim dier. Ettelijke uren per dag (en nacht) aan de borst. Acht voedingen per dag adviseert K&G...euh how about 18?
Ik overdrijf nu een beetje want er zijn precies vorderingen de laatste twee weken, maar toch. Er is ook wel eens een betere dag ook natuurlijk en dan zetten Matijs en ik het meteen op een stoefen en feesten, maar het ging telkens snel terug bergaf.
Jasper beheerst alles hier.

Dat kan zomaar niet. Er moet een beetje samengeleefd worden.

Stap 1: In een bedje slapen. Dat doet wonderen! Ineens drinkt hij slechts drie keer per nacht meer. Maar hoe krijg je hem in dat bedje he?
Juist...cry it out. De enige methode bij Jasper.

Hard en hardvochtig.
Ik heb mijn eerste tranen geplengd sinds Jaspers geboorte maar het loont nu al.
Laten uithuilen...hoe pak je dat aan? Je leest ook nergens deftig advies daarvoor. Hoelang mag je zo'n varkentje laten huilen? Tien minuten lees je dan. Euh? Als hij écht schreit dan krijg ik hem zowieso nooit binnen de 10 minuten stil hoor. Pamperwissel, borst proberen, wiegen, zingen, rondwandelen, draagdoek, flesje thee, tutje, wandeling...tegen dat je alles uitgeprobeerd hebt ben je toch al zeker een uur en 10 grijze haren verder. En dan schreit hij dus nog steeds. Dat is al het zesvoud van het aanbevolen maximum en je bent geen stap dichter bij troost...heb je niks aan, aan die raad. Opgesteld door mensen zonder huilers denk ik dan.
Dus hebben we zelf de spelregels bedacht...op (moeder/vader)instinct. Beste wat er is.

De spelregels:
Wij beslissen aan de hand van Jaspers signalen wanneer het bedtijd is. Dus niet pas om 2u 's nachts slapen Jasper! Bij geeuwen en duidelijke vermoeidheid gaat hij naar zijn bedje. Basta.

Eens in de slaapkamer blijft hij in de slaapkamer. Geen wanhopige nachtelijke speel- en badjespogingen meer, geen rondgeloop in huis, geen entertainment en geen autoritjes. Prikkelarm kamertje en troost, dat lijkt ons voldoende.

De tien-minuten-regel. Na tien minuutjes geven we een teken van leven zodat zijn arme koppie niet barst van al dat gehuil en hij niet eenzaam wordt. We gaan de kamer binnen en zetten het muziekje terug aan, even een knuffel of wat wiegen op de arm tot hij rustig is (meestal onmiddellijk happy) en dan terug in bedje (meteen niet meer zo happy).


De resultaten? Nacht één 3uur schreien, nacht twee 30 minuten, nacht drie 60 minuten en nacht vier nul minuten. NUL!
Het beestje slaapt, in een bed!

En ik kan ineens met mes én vork mijn avondeten opeten. Juichjuich.



*Kuch*
PS: Nu nog leren doorslapen...20minuten slaap is geen nacht Jasper! Schrap die NUL hierboven dus almaar weer. Herrrrrbegin!

Tijdsbesef

Here we are, midden maart zeg.

Pas bevallen van een borelingske dat ineens al 2 maand oud blijkt en met zijn 5,4kg en 58 cm al twee kilo en 7 cm verder staat dan ....tjah, twee maand geleden dus.

 

Hoe ongeloofwaardig, twee maand??

 

Maar het is echt zo. Ik hoef maar naar beneden te kijken om dat bevestigd te zien. Mijn teennagels en de uitgroei van het op de dag van de bevalling zorgvuldig aangelegde laagje Katrientjesliefde (nagellak dus) verraden het verstrijken van de tijd. Die arme teennagels hebben sindsdien geen aandacht meer gekregen.

Verloedering, dat is het.

Of moet ik zeggen verMoedering?

 

Kan niet zijn.

Morgen doe ik er iets aan.

 

 

De eerste keer

Verne had een verrassing toen ik hem vandaag ging ophalen in de crèche.

Taraa!

De eerste plas.

Thuis heeft hij voorlopig zero interesse in ons schoon designpotje (dat waarschijnlijk niet erg comfortabel zit) en het hele pipi-/kakagebeuren dus voor echte plastraining is het nog te vroeg volgens mij.

Zo ook volgens Kind&Gezin.

Maar dit is alvast een mooi begin!

Teiltje voor 2

Onder normale omstandigheden tolereer ik geen protjes in mijn bad.
Matijs en Verne houden zich braaf aan die regel.
Voor Jasper zie ik mij echter genoodzaakt een uitzondering te maken: elk beetje lucht dat eruit is zit er alvast niet meer in. En dat primeert nu eventjes boven mijn olfactorisch welbevinden tijdens het badderen.

Scheel kijken in bad.

Schoon kijken in bad.

Zwaaien naar mama in bad.

 

Wang snee wang pang in bad.

En dan van niks gebaren, dobber dobber.

Tss.

Dat van die appel, die boom en dat vallen.

'Als papa dat mag, mag ik dat ook' moet Verne gedacht hebben, dus stonden de mannen allebei champignons te bakken.

'Ook een werke keuke?' zegt hij dan en hij sleept zijn stoel naar het aanrecht.

Bij Verne is dat bakken uiteraard op een pretend vuurtje (het aanrecht), maar meer toegeving dan dat wou hij toch niet doen.

Het moest een echt pannetje zijn, echte champignons (ook een patetoe?), echt zout (ook een suike papa?) en echte peper (ook een datje!!).

Bovendien kan je met die twee laatste items torens bouwen.

Nice

 

Daarna volgt de afwas (Ook een wasje! Ook een wasje! Jejje (Verne) ook een wasje!).

Hup, weer een half uur zoet. Dat dweilen achteraf nemen we er graag bij.

We kunnen er maar beter van profiteren zeker, nu hij nog graag meehelpt in het huishouden? het zal rap genoeg gedaan zijn.

 

 

Sfeerbeelden

Slechte sfeerbeelden want mijn telefoon en picasa komen niet meer overeen, maar zo ziet het er hier vandaag uit:

 

Jasper (eindelijk) slapend in de buggy in huis bij de vaatwasser.

Slapen in de maxicosi, vuile wielen op de gedweilde vloer...who cares. Hij is stil.

 

 

 

 

Zieke Verne serieel piet-piraat-/kabouter-plop-liedjes kijkend. All day long. Met zijn neus op minder dan een meter van het scherm, slechts één kous aan en met koeken erbij.

Ik neem een yes-dagje vandaag. Ik weiger niks. Te vermoeiend.
Amen.

Taktoek

Matijs mag de deur niet uitgaan 's avonds of ik heb het vlaggen.
Kots.
Everywhere.
Op Verneke, op mij, op Vernes poppetje. Gelukkig zijn wij alledrie wasbaar. Het gigantische koeienvel (mét tussen n want het gaat erom of koe één of twee meervouden heeft - daarom is het bv. gedachtekracht, thanks Annelies!) dat Vernes slaapkamervloer siert kreeg echter de grootste lading. Zucht. Hoe maak je dat schoon?

Om middernacht dan maar in de tuin emmers heet water erover heen staan gooien om het meeste weg te spoelen voor de boel inkoekt.
Gelukkig rook het deze keer niet zo erg braakachtig maar eerder wat als geroosterde bonen ofzo.
Niet dat ik al bonen geroosterd heb maar het hielp om me dat in te beelden.

De dag na de twee dagen kots kwam dat andere woord met een k.
Arm pierke. Bukken aan zijn speelgoedboerderij was niet zonder risico.

En dan kwam ineens het snot, sloten en sloten snot. Rode traanoogjes, lijkbleek en continu een natte neus druipend tot op zijn tshirt. Zo veel dat het op zijn systeem werkt en Verne nu ineens zelf om een zakdoek vraagt. Zo om de 10 minuten...'taktoek? taktoek?'. Ik zou hem beter eens leren snuiten in plaats van afvegen. Op de to do-list.

Ik vraag me nu al af uit welke onhandige voorwerpen ik de komende jaren nog allemaal overgeefsel ga staan spoelen en op welke ontieglijke uren. Spannend!

Pregnancybrain

Het is geen mythe, die zwangerschapsdementie.
Bestaat echt! Ik ben het levende bewijs.

Bij de zwangerschap van Verne was het zo enorm erg dat het echt een handicap was...compleet niks meer kunnen onthouden.
Drie keer op en af naar de voorraadkast gaan en mij afvragen wat ik daar sta te doen om het mij dan 10 minuten later te herinneren en weer te keren.
Aan Matijs vragen wat onze weekendplanning is, ettelijke keren na elkaar, me wel herinneren dat ik dat al gevraagd heb maar compleet het antwoord niet meer kunnen ophalen.
Dat soort aardigheden. De dingen die er écht toe doen...werkgerelateerde toestanden, doktersafspraken, wat we gegeten hebben op dit of dat feest en hoeveel ik gisteren woog vergat ik uiteraard niet. Vrouwelijke hersenen...
Pas ruim na de borstvoedingsperiode heeft mijn geheugen zich hersteld.

Nu bij Jaspertje had ik de indruk dat het beter was, maar het zal wel gewenning zijn. Bovendien heb ik sinds mei 2011 een smartphone en dus altijd mijn kalender bij, dat helpt enorm.
Tenzij het misloopt bij het plaatsen in de kalender natuurlijk...

Ben daarnet met de twee kinderen naar een feestje gegaan. Gezellig dacht ik. Kuch.

Dat ging zo :
(vergeet bij de auto in/uit het hele maxicosi/buggy/luiertas gezeul er niet bij te denken)
Opstaan en snelsnel mijn 45 minuten fietsen voor Jasper wakker wordt. Dat is op 4 minuten na gelukt. Snelsnel aankleden, voeden, aankleden, prot, badje, aankleden, deur uit. Snelsnel auto in naar 'stad' (Deinze of all places) om nodige kleerkastvulling. Rechtstaand borstvoeding geven tijdens het kleren kijken betekent dat, en passen onder luid gekrijs. Pamper verversen in de koffer en verder winkelen. Total teuthoofd tegen dan, maar we gaan door. Winkel, winkel (snelsnel welteverstaan). Auto in, voedingspauze onderweg, thuis auto uit, prot, quickwasje, aankleden, rechstaand boterham eten, voeden, sportkledij aan, auto in naar de kine. Auto uit, kine onder luid gekrijs, auto in, voeden in de wagen, thuis snelsnel mezelf opkleden voor het feest, auto in richting creche. Verne snelsnel in de creche omkleden in 'deftige' kleren, auto weer in, gekrijs in de auto uiteraard (allebei want Verne is nu al moe), aankomen op feestlocatie, auto uit. Puf.
Kinders en parafernalia uitladen. Tiens, het is hier nog stil...

Het feestje is volgende week!!

Ughh.
Vermoeiend, zo'n haperend hoofd!


Sfeerbeelden van 'de locatie'. Duidelijk geen feestje aan de gang.

Ferme kerel

Twee vrouwen, twee pampers en ongelooflijk veel natte doekjes.

Dat is wat er nodig was dit weekend om één van Jaspers enorme lavastromen de baas te kunnen.

En nog was het ververskussen bevuild. We zijn er een tijd aan bezig geweest... bleef maar komen.

 

 

Je zou het niet zeggen als je zijn engelachtig kopje ziet, maar Jasper vult moeiteloos een hele kamer met de geur van één windje.